Αναλυτικά:

1. Δεν παράγει. Δεν αναδιανέμει. Δεν αντέχει.

Μέρες Προϋπολογισμού στη Βουλή κι ακούμε πάλι το ίδιο κυβερνητικό αφήγημα: «σταθερότητα», «success story», «ρεκόρ επενδύσεων», «αύξηση μισθών».

Είναι έτσι όμως;

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για διπλάσιο ρυθμό ανάπτυξης από την Ευρώπη. Κρύβει όμως δύο πολύ βασικά στοιχεία:

Α) Όπως επισήμανε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, η μέση ανάπτυξη της τελευταίας πενταετίας είναι περίπου 1,8% ετησίως. Όσο είχε προβλεφθεί ήδη από το 2018 (στο Debt Sustainability Assessment), όταν μάλιστα τότε δεν υπήρχε καν στον ορίζοντα το Ταμείο Ανάκαμψης. Η περίφημη μάλιστα «ανάπτυξη Μητσοτάκη» είναι μεσοσταθμικά περίπου η ίδια με αυτή της περιόδου 2015 – 2019, όταν βρισκόμασταν κάτω από τους ασφυκτικούς περιορισμούς των μνημονίων.

Β) Όπως έδειξε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα θα έχει 2% ανάπτυξη και η Ευρώπη 1% για τα επόμενα χρόνια (εξωπραγματικό σενάριο), θα χρειαστούν 37 (!) ολόκληρα χρόνια για να φτάσουμε τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Στις επενδύσεις η κυβέρνηση πέφτει κάθε χρόνο έξω στις προβλέψεις που η ίδια κάνει. Παρουσίασα τα νούμερα χθες στη Βουλή.

Ακόμα και οι επενδύσεις που σήμερα προσμετρώνται στο ΑΕΠ όμως έχουν ημερομηνία λήξης. Γιατί στηρίζονται στην «τεχνητή αναπνοή» των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.

Το 2026 το Ταμείο τελειώνει. Και τότε οι ίδιες οι προβλέψεις της κυβέρνησης για επενδύσεις πέφτουν κατακόρυφα. Για την ακρίβεια κατακρημνίζονται – κάτω από 1%…

Ποιοτικά, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Είναι παραγωγικές αυτές οι επενδύσεις; Όχι. Real estate, κατασκευές και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες.

Τι γίνεται με τους μισθούς;

Σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι είναι κάτω από 1.000€ μεικτά και εκατοντάδες χιλιάδες ζουν με μισθούς μερικής απασχόλησης στα 480€ καθαρά. Το διαθέσιμο εισόδημα είναι στον πάτο της Ευρώπης.

Ως προς τους φόρους, το πρόβλημα δεν είναι ότι «πληρώνουμε πολλά», αλλά ότι πληρώνουν οι λάθος άνθρωποι: η Ελλάδα έχει υψηλό συνολικό φορολογικό βάρος (39,8% του ΑΕΠ το 2024), αλλά το σηκώνουν κυρίως η μισθωτή εργασία και η κατανάλωση (ΦΠΑ), ενώ το σύστημα εισπράττει κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ από τα εταιρικά κέρδη —τα υπερπλεονάσματα βγαίνουν από τον μισθό και το σούπερ μάρκετ, όχι από τον μεγάλο πλούτο.

Και η «σύγκλιση» διαψεύδεται από την κοινωνική πραγματικότητα: πάνω από 1 στους 4 σε κίνδυνο φτώχειας/αποκλεισμού, τεράστιες περιφερειακές ανισότητες και παραγωγικοί τομείς σε ασφυξία.

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο αυτή την πολιτική.

Είναι αυτονόητο ότι η Νέα Αριστερά λέει ένα μεγάλο Όχι στον Προϋπολογισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

2. Δικαίωμα σιωπής

Το δικαίωμα σιωπής το επικαλέστηκε πρώτη απ’ όλους η κυβέρνηση.

Γι’ αυτό δεν ήθελε προανακριτική για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, παρότι η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία διαβίβασε μια ογκωδέστατη δικογραφία με συγκεκριμένα στοιχεία για πιθανές ποινικές ευθύνες.

Η Εξεταστική στήθηκε ακριβώς για να μετατραπεί η έρευνα σε πλυντήριο. Είναι πάγια κυβερνητική πρακτική. Έτσι πορεύεται έξι χρόνια.

Ο επονομαζόμενος «Φραπές» δεν σιωπά για να προστατεύσει τον εαυτό του. Σιωπά εκεί που ήδη σιωπά το Μαξίμου.

Αυτό μας δείχνει η Εξεταστική ΟΠΕΚΕΠΕ: όχι αναζήτηση αλήθειας, αλλά θεσμική κάλυψη μιας παλιάς πελατειακής πρακτικής, με πολιτική υπογραφή.

Οι διάλογοι από τις νόμιμες επισυνδέσεις δείχνουν κάτι πολύ συγκεκριμένο: οι λογής «φραπέδες» δεν λειτουργούσαν ως απλοί ιδιώτες, αλλά ως κρίσιμοι κρίκοι ενός πολιτικού μηχανισμού.

Μιλούν με άνεση, με γνώση προσώπων και συσχετισμών και με το θράσος ότι κανείς δεν θα τους πειράξει.

Αυτό δεν είναι προσωπική συμπεριφορά. Είναι ενσωμάτωση σε ένα σύστημα προστασίας. Είναι το πρόσωπο της δεξιάς διακυβέρνησης.

Και οι εμπλεκόμενοι δεν εκτελούν απλώς εντολές, επιτελούν τον ρόλο που η ΝΔ χρειάζεται. Γι’ αυτό και η σιωπή τους είναι η αναμενόμενη συνέπεια μιας σχέσης αμοιβαίας εξυπηρέτησης.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο τι είπε ή δεν είπε ο καθένας από αυτούς που παρελαύνουν με θράσος στην Εξεταστική Επιτροπή.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτός ο τύπος πολιτικής πρακτικής εξακολουθεί να θεωρείται κανονικός από τη ΝΔ.

Κι όσο αυτή η κανονικότητα δεν στέλνεται στον κάλαθο των αχρήστων, τα πρόσωπα θα αλλάζουν αλλά ο μηχανισμός θα μένει ίδιος κι απαράλλαχτος.

3. Σκάνδαλο δημοκρατίας

Στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών εξελίσσεται η δίκη για το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Εκεί κατέθεσε ο Χρήστος Ράμμος, πρώην πρόεδρος της ΑΔΑΕ, της Ανεξάρτητης Αρχής που η αρμοδιότητά της είναι να ελέγχει αν η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών γίνεται σύμφωνα με το Σύνταγμα και τον νόμο.

Και κατέθεσε κάτι σοκαριστικά απλό:

Η ΑΔΑΕ δεν είδε ποτέ τους φακέλους με τους λόγους των παρακολουθήσεων.

Όχι επειδή δεν τους ζήτησε. Αλλά γιατί δεν της τους έδωσαν.

Ποιος; Η ΕΥΠ, της οποίας πολιτικός προϊστάμενος είναι ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Με πολιτική κάλυψη και θεσμικές «πλάτες», οι φάκελοι δεν δόθηκαν ποτέ για έλεγχο. Όχι γιατί δεν μπορούσαν αλλά γιατί «δεν έπρεπε».

Κι όταν η Ανεξάρτητη Αρχή και ο επικεφαλής της επέμειναν να κάνουν τη δουλειά που το Σύνταγμα της χώρας τους έχει αναθέσει, βρήκαν παντού εμπόδια, προσκόμματα μέχρι και δολοφονία χαρακτήρα.

Το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν είναι μόνο ποιοι παρακολουθήθηκαν.

Είναι επιπλέον ότι κανείς δεν λογοδότησε για το γιατί.

Κι αυτό, είναι σκάνδαλο δημοκρατίας.

4. Τα μπλόκα δεν πάνε στο Μαξίμου

Η πρόσκληση Μητσοτάκη «για διάλογο» και η άρνηση των αγροτών να προσέλθουν αύριο στο Μέγαρο Μαξίμου δείχνει και το μέγεθος του προβλήματος: οι αγρότες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση.

Κι ο διάλογος για να μην είναι προσχηματικός απαιτεί μια ελάχιστη εμπιστοσύνη.

Εμπιστοσύνη που η κυβέρνηση του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει χάσει προ πολλού.

Η κυβέρνηση επιμένει να επενδύει στον κοινωνικό αυτοματισμό αλλά δεν τον πετυχαίνει. Το πρόβλημα του αγροτικού τομέα είναι πρόβλημα της κοινωνίας.

Ο κ. Μητσοτάκης, αντί να στέλνει τελεσίγραφα οφείλει να μελετήσει τα αιτήματα των αγροτών και να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις.

Όσο ο αγώνας των αγροτών συνεχίζεται εμείς θα είμαστε στο πλευρό τους.