της Δανάης Θεοδωρίδου, Υποψήφια Ευρωβουλεύτρια «Νέα Αριστερά»

Οι αντιδράσεις που συναντήσαμε ποικίλαν. Από κόσμο που δεν ήξερε καν για τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την ίδρυση της Νέας Αριστεράς, σε πολίτες που ρωτούσαν γιατί έγινε η διάσπαση εκφράζοντας την επιθυμία τους για συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων, σε κόσμο που έλεγε «ευτυχώς που φύγατε και σώσατε την αξιοπρέπεια τη δική σας και τη δική μας». Αυτό είναι η δημοκρατία των πολιτών. Απόψεις που συνυπάρχουν και απαιτούν από όλες και όλους μας να διαπραγματευόμαστε διαρκώς πάνω σε αυτές. Ακούγοντας τα παραπάνω, σκέφτηκα αρχικά ως πρώην ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ (και παλιότερα του Συνασπισμού) που υπήρξα από τότε που ξεκίνησα να ψηφίζω. Στην πολιτική -όπως και σε κάθε άλλη συνύπαρξη- υπάρχει ο καιρός να μείνεις και να το παλέψεις, και ο καιρός να φύγεις. Από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έφυγαν μόνο 11 βουλευτές και βουλεύτριες. Έφυγαν σύσσωμες ολόκληρες ομάδες μελών από όλη την Ελλάδα που έχουν δικαίωμα στην εκπροσώπηση. Η διάσπαση αυτή, εξάλλου, δεν έγινε ξαφνικά αλλά μετά από χρόνια όπου εξαντλήθηκε το περιθώριο και η προσπάθεια συνύπαρξης «για το καλό του τόπου» σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που μετατοπιζόταν διαρκώς πολιτικά προς μια κατεύθυνση όλο και πιο μακρινή από την αριστερή. Στις εκλογές του περασμένου Μάη έγινε φανερό ότι η προσπάθεια αυτή (που γινόταν από όλες τις μεριές) δεν λειτουργούσε για τους ψηφοφόρους. Το «μαζί» υπέφερε από δύο ή και περισσότερες, πολύ διαφορετικές πολιτικά κατευθύνσεις που προσπαθούσαν να συνυπάρξουν θεωρώντας υπεύθυνη η μία την άλλη για το γεγονός ότι τα ποσοστά του κόμματος έπεφταν. Σε όσους ρωτάνε «γιατί φύγατε;», λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να αντιπαραθέσει το εύλογο ερώτημα «πότε, ειδικά από το 2019 και μετά, έδειξε να λειτουργεί το γεγονός ότι μέναμε;». Δεν είναι πολύ πιο καθαρή πολιτική πρόταση για τον λαό (και όχι για την πάση θυσία διεκδίκηση της εξουσίας, που ποτέ δεν ήταν προτεραιότητα της Αριστεράς) να υπάρχει από τη μια ένας ΣΥΡΙΖΑ που επιτέλους «ξεφορτώθηκε τα βαρίδια που τον κρατούσαν πίσω», όπως συχνά ακούγαμε να λέγεται, και από την άλλη ένα νέο κόμμα που περιλαμβάνει τόσο στελέχη με κυβερνητική εμπειρία και σημαντικό πολιτικό έργο όσο και νέους ανθρώπους, και χαρακτηρίζεται από αμιγώς αριστερές προτάσεις; Ένα κόμμα που από την πρώτη κιόλας στιγμή απέδειξε ότι είναι υπέρ της σύμπραξης των προοδευτικών δυνάμεων της χώρας καλώντας δύο φόρες σε μια τέτοια σύμπραξη, χωρίς ανταπόκριση από τις άλλες δυνάμεις; Πέρα από επιμέρους σκέψεις και ερωτήματα, όμως, κοινός παρονομαστής στις περισσότερες από τις συζητήσεις που είχαμε με τον κόσμο ήταν το «οτιδήποτε εκτός από τον Μητσοτάκη» και το ότι «τα πράγματα δεν ήταν ποτέ χειρότερα για την αγορά, ούτε την εποχή της κρίσης, ούτε καν στην πανδημία».

Ο καιρός της επικοινωνίας, της διαπραγμάτευσης και της διαφωνίας δίνει σε λίγες μέρες τη σειρά του στην πολιτική επιλογή. Την Κυριακή καλούμαστε να μετατρέψουμε τις σκέψεις μας σε θέση, επιλέγοντας μια από τις υποψήφιες προτάσεις/απαντήσεις των κομμάτων στο ερώτημα «Τι Ευρώπη θέλουμε;». Κι αφού μιλάμε για θέσεις, παρακάτω θα ήθελα να αναφερθώ συνοπτικά σε θέσεις και πράξεις, και όχι πια σε ιδέες και προτάσεις, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς εντός και εκτός της χώρας. Κατά την προηγούμενη θητεία του Ευρωκοινοβουλίου, η Δεξιά (δηλαδή η ΝΔ και τα αδελφά της κόμματα στο ΕΛΚ που έχει την πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο) αλλά και η Ακροδεξιά καταψήφισαν ψηφίσματα που αφορούσαν το κράτος δικαίου και την ελευθερία Τύπου στην Ελλάδα, τη δράση της Frontex, τα δικαιώματα των εργαζομένων, τη φορολόγηση των υπερπλουσίων και των υπερκερδών, την αποκατάσταση της φύσης, την άμεση και χωρίς προϋποθέσεις κατάπαυση πυρός στη Γάζα, τη δημιουργία φορέα δεοντολογίας για προστασία από σκάνδαλα διαφθοράς. Τέτοιες είναι οι θέσεις της (Ακρο)Δεξιάς. Σε αυτές αντιστάθηκε και θα εξακολουθεί να αντιστέκεται η σύμπραξη των Αριστερών κομμάτων στην Ευρώπη.

Με έναν ΣΥΡΙΖΑ να συμμερίζεται ευθέως πια νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές προτάσεις, ένα ΚΚΕ απομονωμένο εκ θέσεως στην ΕΕ (από το 2014 που αποχώρησε από την Ευρωομάδα της Αριστεράς), με άλλα αριστερά κόμματα που διατυπώνουν σαφείς αντιευρωπαϊκές θέσεις στηρίζοντας την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη, και με ένα κόμμα όπως η Πλεύση Ελευθερίας που αποφεύγει να δεσμευτεί για την πολιτική ομάδα που θα ενταχτεί εφόσον μπει στο Ευρωκοινοβούλιο τοποθετώντας τον εαυτό του σε ασαφή πολιτικά νερά (έχοντας συνταχθεί παλιότερα και με το εθνικιστικό κίνημα των Μακεδονομάχων), η Νέα Αριστερά φαίνεται να είναι το μόνο από τα προοδευτικά κόμματα της χώρας που τάσσεται υπέρ της χάραξης μιας κοινής πολιτικής για την Ευρώπη μέσα στην ΕΕ και μέσω της σύμπραξης των Αριστερών της κομμάτων. Αυτή είναι μια κύρια θέση της. Καλούμε τους πολίτες που συντάσσονται με αυτή και τις υπόλοιπες θέσεις μας να μας στηρίξουν με την ψήφο τους στην πρώτη και για αυτό τόσο σημαντική για εμάς -αλλά και για όλη την Ευρώπη που απειλείται πλέον άμεσα από την Ακροδεξιά και τον πόλεμο- εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής. Για μια Ευρώπη κατά της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, υπέρ της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και του πολιτισμού.