Το έκαναν γνωρίζοντας ότι ακροβατούν στα όρια της νομιμότητας, λόγω των κυβερνητικών αποφάσεων περί μη χορήγησης ΑΜΚΑ σε πρόσφυγες και ότι βεβαίως θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν συνέπειες για αυτό. Γράφοντας αυτό το κείμενο θα θέλαμε να εκφράσουμε ταυτοχρόνως τον θαυμασμό μας για όσους, όπως αυτοί στην Καβάλα και στη Μυτιλήνη, ανέλαβαν αυτό το ρίσκο, υπερασπιζόμενοι το ανθρώπινο δικαίωμα των ασθενών στην ιατρική φροντίδα, αλλά πρωτίστως θα θέλαμε να απευθυνθούμε στην κυβέρνηση για να πούμε ότι αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κατ’ εξαίρεση ως μία πράξη ηρωικής πολιτικής ανυπακοής, αλλά θα έπρεπε να είναι η πολιτική μας απέναντι στους πρόσφυγες. Πιστεύουμε ότι η ευθύνη της κοινωνίας είναι να αναγνωρίζει τον ηρωισμό, αλλά να μην επαφίεται στον ηρωισμό για να αναλαμβάνει ευθύνες τόσο αυτονόητες όσο είναι η ιατρική φροντίδα των πιο ευάλωτων μελών της κοινωνίας.
Υπάρχουν ακόμη και επιχειρήματα απλής λογικής ή κοινού συμφέροντος προκειμένου να προσφερθούν ιατρικές υπηρεσίες στους πρόσφυγες που έρχονται στη χώρα μας. Ο εμβολιασμός είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα, στο οποίο όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι είναι προς το συμφέρον όλων μας να μην υπάρχουν ανεμβολίαστα μέλη του πληθυσμού. Αυτό δεν αφορά μόνο τους εχθρικούς «ξένους ή ακόμη και “λαθρομετανάστες” και “εισβολείς” κατά το λεξιλόγιο της σημερινής κυβέρνησης, αυτό μας αφορά όλους. Το ίδιο ισχυρίζονται οι γιατροί και για την περίπτωση των ασθενών οι οποίοι δεν μπορούν να αγοράσουν τα χάπια της αντιβίωσης. Δεν πρόκειται για έναν πονοκέφαλο που περνάει, πρόκειται για λοιμώξεις οι οποίες επιδεινώνονται και τελικά αυτό που γίνεται είναι ότι χρειάζεται οι άνθρωποι αυτοί να εισαχθούν προκειμένου να τους παρασχεθεί ενδοφλέβια αντιβίωση, με αποτέλεσμα η επιβάρυνση για το σύστημα υγείας να είναι ακόμη μεγαλύτερη. Σε αυτά τα επιχειρήματα όμως αντιλαμβανόμαστε ότι πάντα θα μπορούσε κάποιος να προτείνει μία λύση πολύ δυναμικότερη, όπως το να κτίζουμε αδιαπέραστα τείχη ή να τους παρατάμε σε ξερονήσια όπως είπαν οι Κύρτσος και Βελόπουλος ή να τους πυροβολούμε στα σύνορα όπως είχε πει ο σημερινός βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Θάνος Πλεύρης.
Το χειρότερο είναι ότι οι πρόσφυγες, από θύματα πολέμων και διωγμών, γίνονται πλέον θύματα μιας επικοινωνιακής καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας. Για να μπορεί ο υπουργός Εργασίας για παράδειγμα να υποστηρίζει ότι «δεν θα γίνουμε ξέφραγο αμπέλι» και ο υπουργός Υγείας ότι «δεν θα πληρώνουν οι Έλληνες την περίθαλψη των ξένων». Η πομπώδης κυβερνητική προπαγάνδα για να προωθηθούν συγκεκριμένα μέτρα και να ικανοποιηθεί ένα μέρος του κομματικού ακροατηρίου είναι κάτι σύνηθες. Μόνο που εδώ, η αμεση συνέπεια τέτοιων πολιτικών είναι να κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές και να παρεμποδίζεται ένα στοιχειώδες δικαίωμα, που κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να προσφέρει απλόχερα. Πόσο μάλλον, αν ένα μέρος του, λύνεται με μια απλή απόφαση: Στην ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ εκτός από το ιστορικό αναφέρεται και ότι το ζήτημα θα αντιμετωπιζόταν με εγκύκλιο η οποία έκτοτε δεν έχει ακόμα εκδοθεί.
Το κείμενο αυτό δεν είναι ένα κείμενο ανάλυσης. Αποτελεί μία έκκληση προς το υπουργείο υγείας να διευθετηθεί αυτή η απάνθρωπη ρύθμιση που εξαιρεί ομάδες πολλαπλά ευάλωτες όπως είναι οι ανήλικοι-πρόσφυγες-ασθενείς από τη στοιχειώδη ιατρική φροντίδα. Αν η Νέα Δημοκρατία είχε αρκετή ευαισθησία για το ζήτημα αυτό ώστε να νιώθει την ανάγκη να καθησυχάζει την αντιπολίτευση ότι επρόκειτο για παρεξήγηση, ίσως αυτή είναι η στιγμή για να το αποδείξει.
Ειδάλλως, στην πιθανή περίπτωση που ο ηρωισμός και η αλληλεγγύη δεν θα αποδειχθούν επαρκή φάρμακα, η κυβέρνηση θα είναι άμεσα και ξεκάθαρα συνένοχη.