Αναλυτικά:

Εγχώρια πολιτική κατάσταση
Αποχή
Το μεγάλο αποτύπωμα των ευρωεκλογών ήταν η αποχή, της τάξεως του 60%. Αυτή η αποχή, κατά την γνώμη μας, αποτυπώνει μία κρίση στην αξιοπιστία τόσο των αστικών πολιτικών δυνάμεων όσο και του ίδιου του αστικού πολιτικού συστήματος.
Σε καιρούς δομικής κρίσης του συστήματος και ενός παγκοσμίου πολέμου προ των πυλών, που όλο και περισσότερο προπαγανδίζεται από τα φερέφωνα της ντόπιας ολιγαρχίας (Μ.Μ.Ε., στρατιωτικοί, διεθνείς αναλυτές), αυξάνεται η αποστροφή ενός μεγάλου κομματιού των μαζών για το αστικό πολιτικό σύστημα και την παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η αποστροφή αυτή δεν είναι τυχαία καθώς η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τον λαό συνεχίζεται όλο και πιο έντονα (επίθεση στην πρώτη κατοικία, μετατροπή όλων των δημόσιων αγαθών σε εμπόρευμα) για χάρη του νεοφιλελευθερισμού.
Η ανάλυση μας είναι ότι αυτή η αποχή δεν αντανακλά επαναστατική και ταξική συνείδηση, ως εκ τούτου αποτελεί ένα ευμετάβλητο, προς διάφορες κατευθύνσεις, τμήμα του εργαζόμενου λαού, καταπιεσμένου και αηδιασμένου.
Θεωρούμε αστείο, ειδικότερα λόγω και των κρατικών απειλών για την αποχή, να θεωρήσουμε απλά το τμήμα του λαού που απείχε ως ένα κομμάτι που γενικά και αόριστα «πήγε για μπάνιο» και να του μετακινήσουμε τις ευθύνες για την μη περαιτέρω άνοδο της κομμουνιστικής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη.
Καλό θα είναι να μελετούμε καλύτερα και σε βάθος τις διαθέσεις του λαού, ειδικά σε μία εποχή που ο κόσμος έχει πεταχτεί έξω από τις μαζικές διαδικασίες των σωματείων, των συνδικάτων, των επιτροπών γειτονιάς και των φοιτητικών συλλόγων.
Η ήττα της Νέας Δημοκρατίας και η συρρίκνωση της επιρροής των κυρίαρχων αστικών πολιτικών κομμάτων
Αυτές οι εκλογές, αποτύπωσαν μία πρώτη ήττα της αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης.
Η Νέα Δημοκρατία βίωσε ένα πρώτο και δυνατό χαστούκι της αδίστακτης πολιτικής της.
Επομένως, δεν είναι τυχαίο πως τα κυβερνητικά επιτελεία επιδόθηκαν σε ένα ρεσιτάλ για να βάλουν κάτω από το χαλάκι την πτώση των ποσοστών τόσο σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019 όσο και με τις εθνικές εκλογές του καλοκαιριού.
Το θετικό σε αυτή την ιστορία, είναι πως το ίδιο χαστούκι έφαγαν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον σοσιαλ-φιλελεύθερο-σοσιαλδημοκρατικό πόλο να μην δείχνει σημεία ανάκαμψης αλλά αποσάρθρωσης, δείχνοντας πως η λαϊκή δυσαρέσκεια αρνείται – προς το παρόν τουλάχιστον – να εκτονωθεί εντός των δύο παραδοσιακών πόλων του συστήματος.
Ο συνδυασμός της μεγάλης αποχής και της πτώσης των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας και των βασικών και κυρίαρχων αστικών πολιτικών κομμάτων, αποτυπώνουν μία απονομιμοποίηση του αμερικανονατοϊκού καθεστώτος που θέλει να σύρει την χώρα στον παγκόσμιο πόλεμο των ΗΠΑ -ΝΑΤΟ – ΕΕ και να βυθίσει τον λαό σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση, φτώχεια και θάνατο.
Για την αύξηση των ποσοστών του Κ.Κ.Ε.
Η αύξηση των ποσοστών του Κ.Κ.Ε. σε σχέση με τις προηγούμενες ευρωεκλογές, παρά την μείωση των ψήφων του σε σχέση με τις εθνικές εκλογές, συνιστούν μία εξέλιξη δυνητικά θετική.
Όχι γιατί το ΚΚΕ θέτει κάποιο ζήτημα άμεσης εξόδου από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ ή ασκεί κάποια πολιτική δημιουργίας πλατιού κοινωνικο-πολιτικού Μετώπου, αλλά, γιατί οι γειτονιές στις οποίες υπάρχει αυτή η αύξηση, σε ταξικό επίπεδο, είναι περιοχές με συσπείρωση προλεταριάτου (Δυτική Αττική) αλλά και μεγάλων τμημάτων της εργατικής τάξης και του λαού.
Αυτά τα τμήματα, τα οποία μετακινούνται και εμφανίζουν μία τάση σταθεροποίησης σε υψηλά επίπεδα, δεν αντιλαμβάνονται ότι ψηφίζουν ένα Κόμμα που συνιστά βαλβίδα αποσυμπίεσης αλλά. λόγω της ορατότητας και της με τεράστιο αίμα σμιλεμένης σφραγίδας του ΚΚΕ, τάσσονται με ένα Κόμμα με το σφυροδρέπανο, θέλοντας να στείλουν κομμουνιστές ευρωβουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Αυτό για εμάς είναι θετικό και ανοίγει ορίζοντες βελτίωσης της θέσης αυτών των τμημάτων, τα οποία μέσα από τον αγώνα μπορούν να κερδηθούν στο βαθμό που δημιουργηθεί κάποια σοβαρή πολιτική διαδικασία είτε κομμουνιστικής είτε μετωπικής ανασυγκρότησης.
Παρ’ όλα αυτά, η αδυναμία του ΚΚΕ σε καιρό δομικής κρίσης και παγκοσμίου πολέμου, να κερδίσει παραπάνω από την αποχή και να δυναμώσει το εκλογικό δυναμικό του σε ψήφους προ 2012, δείχνει ότι δεν έχει επιτύχει καμιά ουσιαστική επανάκαμψη από εκείνη την περίοδο.
Παρ’ όλα αυτά, εμάς το σενάριο της «μεγάλης εκλογικής νίκης» που προπαγανδίζουν τα μέλη και οι φίλοι του Κ.Κ.Ε. μας αρέσει.
Ένα Κ.Κ.Ε. που ελέγχει το Ε.Κ.Α., τους φοιτητικούς συλλόγους και με συνεχόμενες εκλογικές νίκες, όπως το ίδιο λέει, δεν έχει πλέον καμία δικαιολογία «περί αρνητικών συσχετισμών» και οφείλει να ριζοσπαστικοποιήσει τους εργατικούς- λαϊκούς αγώνες.
Κάτι λιγότερο από αυτό, είναι κάλπικο….
Για τα αποτελέσματα των υπόλοιπων εξωκοινοβουλευτικών αριστερών δυνάμεων και συμμαχιών
α) Θεωρούμε, πως για ακόμη μία φορά, ο προγραμματικός λόγος της «Συμμαχίας» με κορμό το ΜΕΡΑ25 και την Λ.Α.Ε., δεν ξεκαθάρισε επαρκώς την στάση του απέναντι στην ΕΕ, το Ν.Α.Τ.Ο. και την ανάδυση νέων συμμαχιών στον πλανήτη (Κούβα, Βενεζουέλα, Κίνα, Ρωσία κλπ), δημιουργώντας διάφορες πολιτικές ασάφειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην αντίληψη ότι υπάρχουν δύο αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ από την μία μεριά και Ρωσία – Κίνα από την άλλη).
Εκτίμηση μας, πως η έλλειψη πολιτικής σαφήνειας και ξεκάθαρων τακτικών στόχων, επέδρασαν στο αποτέλεσμα και την μείωση των ποσοστών/ψήφων σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2019 όσο και τις εθνικές εκλογές του 2023.
Έχοντας διαβάσει την δήλωση για ενσωμάτωση και συγκρότηση Μετώπου γύρω από αυτή την συμμαχία στην οποία προχώρησε ο Βαρουφάκης ως επικεφαλής του ΜΕΡΑ25, έχουμε να δηλώσουμε πως ο Βαρουφάκης και το ΜΕΡΑ25 δεν μπορούν να φιλοδοξούν να οριοθετήσουν συζητήσεις και διαλόγους εντός της κομμουνιστικής αριστεράς, λόγω των θέσεων και των κατευθύνσεων που φέρουν, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τις κομμουνιστικές παραδόσεις του εργατικού-λαϊκού κινήματος του τόπου μας.
Εκτιμούμε, πως με τον υπόλοιπο κορμό αυτής της «Συμμαχίας», υπάρχει περιθώριο και δυνατότητας κοινής μετωπικής δράσης και συμπόρευσης σε ένα αντιφασιστικό – αντιιμπεριαλιστικό – αντικυβερνητικό πλαίσιο με κεντρική γραμμή την ήττα του νατοϊκού άξονα, και πως αυτό λείπει ως τάση τόσο από την κομμουνιστική αριστερά όσο και από τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία.
β) Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θεωρούμε πως σε επίπεδο ποσοστών και ψήφων κινήθηκε σε χαμηλό επίπεδο, και παρά την δυνατότητα κοινής κινηματικής δράσης, ειδικά με το ΝΑΡ και την νΚΑ, η κατεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν διαφοροποιείται από το ΚΚΕ, δηλαδή ένα βαρύ αντικαταπιταλιστικό πλαίσιο, το οποίο παραπέμπει τα πάντα στην «σοσιαλιστική – αντικαπιταλιστική επανάσταση».
Για την κατάσταση στον υπόλοιπο ακροδεξιό-δεξιό- παρακρατικό χώρο
α) Ως δεύτερη δύναμη στον δεξιό – ακροδεξιό χώρο, αναδεικνύεται η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, ένα κόμμα αστικό με δεξιές και ακροδεξιές τάσεις, το οποίο εμφανίζει «αντισυστημική φρασεολογία» σχετικά με τον πόλεμο και την πρόσδεση της χώρας στο ΝΑΤΟ, πραγματοποιώντας δηλώσεις ακόμη και την ημέρα των εκλογών σε σχέση με τον πόλεμο. Γενικότερα κινείται αρκετά έξυπνα με αποτέλεσμα σε αυτές τις εκλογές να έχει και την μεγαλύτερη άνοδο σε ποσοστά/ψήφους από τα κόμματα που μπήκαν στο ευρωκοινοβούλιο.
Η Ελληνική Λύση, δεν είναι Χρυσή Αυγή, και μπορεί να αξιοποιηθεί πολύ εύκολα τα επόμενα χρόνια για την σταθεροποίηση του συστήματος μέσα και από κυβέρνηση συνεργασίας.
β) Αυτή την φορά δεν είχαμε φαινόμενο «Σπαρτιατών», δηλαδή ένα Κόμμα που να στηριχθεί από τον ναζί-φασίστα-παρακρατικό Κασιδιάρη και να μπει στην Βουλή. Το κόμμα των «Πατριωτών» του Εμφιετζόγλου, που στηρίχθηκε από τον Κασιδιάρη, δεν κατόρθωσε να μπει στο Ευρωκοινοβούλιο, στοιχείο θετικό κατά την γνώμη μας.
γ) Την θέση των «Σπαρτιατών» πήρε το ακροδεξιό Κόμμα «Φωνή Λογικής» της Λατινοπούλου, και μαζί με την «ΝΙΚΗ» συμπληρώνουν την τριάδα των σκληρά δεξιών – ακροδεξιών κομμάτων τα οποία μπήκαν στο Ευρωκοινοβούλιο.
Αυτό που σίγουρα μπορούμε να αναλύσουμε, είναι πως η Νέα Δημοκρατία θα προσπαθήσει να καλύψει αυτές τις εκροές της προς τα δεξιά της, στελεχοποιώντας τα στοιχεία της σκληρής δεξιάς που έχει στο εσωτερικό της.
Υπόλοιπη Ευρώπη
Η ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται σε βαθιά κρίση.
Τα ποσοστά των κομμάτων εξουσίας του Γαλλικού και Γερμανικού Ιμπεριαλιστικού κράτους έπεσαν με κρότο μετά τις ευρωεκλογές, και στην Γαλλία προκηρύχθηκαν εθνικές εκλογές απέναντι στον κίνδυνο της ακροδεξιάς Μαρίν Λε Πεν.
Κατ’ αρχήν, Λε Πεν και Μακρόν υλοποιούν την ίδια πολιτική που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων βία, κρατική καταστολή, παρακρατική τρομοκρατία, δολοφονίες μεταναστών προλετάριων, στήριξη στο ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου και στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού.
Όποιοι θεωρούν πως η πρώτη με τον δεύτερο έχουν ουσιαστική διαφορά, πλανώνται πλάνην οικτράν…
Ειδικότερα δε, όσοι θεωρούν πως η Λε Πεν θα παίξει κάποιο ρόλο αποκλιμάκωσης της Ε.Ε. στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ με επίκεντρο την Ουκρανία. Απλώς, η Λε Πεν, θα διεκδικήσει ακόμη μεγαλύτερο μερίδιο από την πίτα της ιμπεριαλιστικής ληστείας για την Γαλλία.
Ακόμη, θέλουμε να κάνουμε ένα σχολιασμό για την ίδρυση «Λαϊκού Μετώπου» απέναντι στην ακροδεξιά Λεπέν στην Γαλλία.
Κατά πρώτον, διαβάζουμε από διάφορους τροτσκιστές να κατακεραυνώνουν την πολιτική του Λαϊκού Μετώπου, ενθυμούμενοι την εποχή που έβαζαν γαρύφαλλα στα όπλα των Γερμανών φαντάρων. Τους υπενθυμίζουμε, πως αν δεν ήταν η Τρίτη Διεθνής των Λένιν – Στάλιν, θα μιλούσαν τώρα Γερμανικά μαζί με τους αγαπημένους τους Γερμανούς φαντάρους. Πάμε παρακάτω.
Κατά δεύτερον, η εφαρμογή της γραμμής της Τρίτης Διεθνούς, στη πολιτική ζωή της Γαλλίας, στο σήμερα, απέναντι στην άνοδο του φασισμού που τροφοδοτείται από τις ΗΠΑ με κεντρικό παράδειγμα τον ουκρανικό μπαντέρρικο ναζισμό- φασισμό, δεν μπορεί απλώς γενικά και αόριστα να στήσει ανάχωμα στην ακροδεξιά και μόνο, αν δεν στήσει ανάχωμα στην γαλλική ιμπεριαλιστική μηχανή και δεν παλέψει για την ήττα του ιμπεριαλισμού της σε Ουκρανία, Γάζα, Αφρική και παντού.
Υπό αυτή την έννοια, η καρικατούρα «Λαϊκού Μετώπου της Γαλλίας» , αν δεν πολεμήσει την γαλλική ακροδεξιά σαν το πιο αδίστακτο σκυλί του γαλλικού ιμπεριαλισμού, θα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Ταυτόχρονα, στην Ευρώπη, πέρα από την κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του συστήματος, αυτό που βλέπουμε είναι η άνοδος τόσο του ευρωσκεπτικισμού όσο και, σε κάποιες χώρες, των ακροδεξιών τάσεων, αλλά αυτό είναι νομοτελειακό και αναμενόμενο να συμβεί.
Είναι αναμενόμενο γιατί αν δεν υπάρξει μία κομμουνιστική αριστερά, με λαϊκά μέτωπα που να πατάνε στις ανάγκες του σήμερα, που να χτυπήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και να δώσει προοπτική στους λαούς ακούγοντας τις ανάγκες τους, τότε η Ε.Ε. είτε θα χτυπηθεί από τον ευρωσκεπτικισμό είτε θα ανασυγκροτηθεί από τα ακροδεξιά υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης Κόμματα.
Υπό αυτή την έννοια, πριν κραυγάσουμε μαζί με τα αστικά πολιτικά κόμματα για αυτή την κατάσταση – τα ίδια που προσφέρουν γη και ύδωρ στο φασισμό – (πχ. Νέα Δημοκρατία και η εκλογή του παρακρατικού Μπέλερη), οφείλουμε να μελετήσουμε τα καθήκοντα μας ως κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές για να βάλουμε φραγμό σε αυτή την κατάσταση.
Τα καθήκοντα των κομμουνιστών/κομμουνιστριών – λαϊκών αγωνιστών/αγωνιστριών
Θεωρούμε πως αυτή είναι η στιγμή για την ανασυγκρότηση ενός Πολιτικού – Κοινωνικού Μετώπου σε αντιφασιστική – αντιιμπεριαλιστική – αντικυβερνητική κατεύθυνση. Είναι αυτή η στιγμή, γιατί τα σύννεφα του Παγκοσμίου Πολέμου πυκνώνουν, η διεθνής συγκυρία γίνεται όλο και πιο ασφυκτική και επιθετική από την πλευρά του ιμπεριαλιστικού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ αλλά και διαμορφώνεται ένα πολιτικό σκηνικό με διαφορετικό συσχετισμό (πιο θετικό) μετά τις ευρωεκλογές, μέσα από την τεράστια αποχή και την ήττα της Νέας Δημοκρατίας.
Η ανοιχτά διακηρυγμένη ημερομηνία ανασυγκρότησης του Πολιτικού Χώρου «Ηλέκτρα Αποστόλου», ενός εγχειρήματος με κατοχυρωμένη την θετική επίδρασή του στο αντιφασιστικό -αντιιμπεριαλιστικό – λαϊκό κίνημα, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται για το προχώρημα αυτής της διαδικασίας.
Οι πολιτικές δυνάμεις και οι αγωνιστές και αγωνίστριες, που θέλουν να στήσουν ανάχωμα απέναντι στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την κυβερνητική πολιτική, την κρατική και παρακρατική τρομοκρατία, τον ναζισμό – φασισμό, για την ήττα του Νατοϊκού Σφαγείου με στόχο την κατάκτηση της Ανεξαρτησίας από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ για μια Ελλάδα της προκοπής και της ειρήνης, ξέρουν που πρέπει να συναντηθούν για να αρχίσουν να υφαίνουν τον ιστό της ιστορίας για τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.
Εμείς, ως Λαϊκή Δράση – Ομάδα Κομμουνιστών/Αγωνιστών, με όλες μας τις δυνάμεις θα στηρίξουμε αυτή την διαδικασία που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 29 Ιούνη στις 18:00 στην Νομική Σχολή Αθηνών και καλούμε όσους κομμουνιστές/κομμουνίστριες και αγωνιστές/αγωνίστριες βρίσκονται κοντά μας και συμπράττουν μαζί μας, να συναντηθούμε όλοι και όλες εκεί!
Λαϊκή Δράση – Ομάδα Κομμουνιστών/Αγωνιστών
16/6/24