Η Goldman Sachs είναι η αμερικανική τράπεζα που συνδέεται με τη χρηματοοικονομική κρίση του 2008, υπενθυμίζει η γαλλική εφημερίδα και προσθέτει:

«Χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν, το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ εκτινάχθηκε, το ίδιο και της Ευρώπης. Η Goldman Sachs φέρεται να βοήθησε την Ελλάδα να παρουσιάσει ψεύτικους προϋπολογισμούς για να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δικαίως ή αδίκως, η τράπεζα έγινε το σύμβολο μιας εποχής συγκρούσεων ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο συμφέρον».

Ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο υπήρξε πρόεδρος της Κομισιόν από το 2004 μέχρι το 2014, καθώς και πρωθυπουργός της Πορτογαλίας από το 2002 ως το 2004.

Οι ηγέτες της Ευρώπης επέλεξαν τον Μπαρόζο γι' αυτή τη θέση, παρότι δεν είχε κανένα χάρισμα, επισημαίνει η Le Monde.


«Αιμομικτική σχέση πολιτικών με τράπεζες»

Ο ίδιος ενστερνίστηκε όλες τις «νεοφιλελεύθερες μπούρδες», όπως αναφέρεται, ενώ υπενθυμίζονται όσα έλεγε ο πρώην επικεφλής της Κομισιόν: πως η αγορά θα αυτορρυθμιστεί, πως η παγκοσμιοποίηση ευτύχησε να πετύχει, πως η λιτότητα είναι καλή μόνο στη δίαιτα για τα κιλά κ.λπ.

«Ο Μπαρόζο δεν αντιλήφθηκε κάτι για την οικονομική κρίση του 2008 που ερχόταν. Υπήρξε πρόεδρος της Κομισιόν χωρίς να πρωτοτυπήσει σε κάτι, χωρίς να προσφέρει την παραμικρή ιδέα που θα βοηθούσε την ανανέωση του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

»Το ότι τώρα τακτοποιείται στην Goldman Sachs είναι νόμιμο. Μπορεί όμως να θεωρηθεί και ασυμβίβαστο, λόγω της προηγούμενης θέσης. Σε κάθε περίπτωση, με τον διορισμό του στην αμερικανική τράπεζα θεμελιώνεται η χειρότερη εικόνα για την Ευρώπη: η αιμομικτική σχέση ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τις ιδιωτικές τράπεζες. Κάνει δηλαδή αυτό για το οποίο κατηγορούν την Ευρώπη όλα τα αντι-ευρωπαϊκά κινήματα της ακροδεξιάς. Και αυτό είναι απαράδεκτο.
Πρόκειται για κίνηση αντι-ευρωπαϊκή και οι συνέπειές της στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη θα είναι τρομακτικές.

»Η Κομισιόν πρέπει να καταδικάσει τον διορισμό του Μπαρόζο. Και θα πρέπει να αλλάξει και τον κανονισμό της: να απαγορεύεται ρητά σε πρώην μέλος της να “τακτοποιείται” σε τομέα, για τον οποίο έχει υπογράψει ρυθμιστικές συνθήκες. Ίσως σωθεί κάτι από την εικόνα της ΕΕ, ό,τι έχει απομείνει τέλος πάντων», καταλήγει το άρθρο της Le Monde.