Ο Αλεξάντερ Πέιν είναι ο πρωταθλητής των μικρομεσαίων losers. Παρουσιάζει άντρες που βρίσκονται μετέωροι στη ζωή – όπως τον Τζακ Νίκολσον στο About Schmidt, που έχει να αντιμετωπίσει τη συσσωρευμένη οργή του, μαζί με μία υπαρξιακή κρίση, όταν αναγκάζεται να πάρει σύνταξη. Τώρα είναι η σειρά του Τζορτζ Κλούνεϊ, με την ταινία The Descendants, που θεωρείται πιθανή υποψηφιότητα για Όσκαρ. Ο Κλούνεϊ παίζει έναν τυπικό χαρακτήρα του Πέιν: ένας άντρας εθισμένος στη δουλειά του, που κάνει όλες τις λάθος κινήσεις με τις δύο του κόρες και όλη του η ζωή διαλύεται όταν ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του (η οποία έχει πέσει σε κώμα), διατηρεί εξωσυζυγική σχέση.
Λέω στο Πέιν ότι δεν μου φαίνεται σαν ένας τυπικός Αμερικάνος σκηνοθέτης. Με ρωτά γιατί. Οι άντρες του, του λέω, είναι τόσο απογοητευμένοι από τη ζωή τους. «Η απάντησή μου είναι ότι αυτό δεν συνδέεται με τη δική μου προσωπικότητα. Με τραβούν οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες γιατί θεωρώ ότι κάνω κωμωδίες. Σ’ όλη μου τη ζωή με ενέπνεαν οι βουβές κωμωδίες. Νομίζω ότι αυτός ο μεσοαστός που παίρνει όλες τις λάθος αποφάσεις είναι το κωμικό αρχέτυπό μου». Έχει έναν ασυνήθιστο τρόπο να μιλάει – τυπικό και με μια χροιά διανόησης, λες και παρουσιάζει το διδακτορικό του.
Τον τραβούσε πάντοτε η αποτυχία; «Χεχεχε. Αυτό είναι πολύ προσωπικό. Δεν… δεν ξέρω πώς να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση. Είναι σαν να ρωτάει κάποιος τον Τσάρλι Τσάπλιν, ‘Κύριε Τσάπλιν, γιατί σας τραβούσε πάντα ο ρόλος του αστέγου;’. Μπορεί και να έλεγε το ίδιο που απαντώ κι εγώ – ότι είναι ένα κωμικό αρχέτυπο».
Ο Πέιν είναι ένας 50χρονος Ελληνοαμερικανός που μεγάλωσε στη Νεμπράσκα. Λέει πως δεν ήξερε ότι θέλει να γίνει σκηνοθέτης, παρότι είχε εμμονή με τις ταινίες απ’ όταν ήταν παιδί. «Έβλεπα τα πάντα – αλλά περισσότερο παλιότερες ταινίες. Ό,τι υπήρχε σε απρόμαυρη ταινία, ήθελα να το δω. Ήμουν τυχερός που είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση!». Στην εφηβεία του στράφηκε στο νέο κύμα του αμερικανικού σινεμά, του Σκορσέζε και του Κόπολα. «Πήγαινα στον κινηματογράφο όλη την ώρα. Το σινεμά των 70s καθόρισε τη θεώρησή μου για το τι είναι μια εμπορική ταινία ενηλίκων».
Στο παρελθόν, επέδειξε μια «εχθρότητα» ως προς το να επιλέγει διάσημους ηθοποιούς για πρωταγωνιστές. Χαμογελάει όταν αναφέρω την ιστορία περί «ασκούμενης πίεσης» για να προσλάβει τον Τομ Κρουζ στην ταινία Election. «Ναι! Ήταν ένα φρικτό casting. Τη στιγμή που πρέπει να γίνει η επιλογή των ηθοποιών για μία ταινία, είσαι δέσμιος οποιουδήποτε τυγχάνει να είναι ο πιο διάσημος». Δεν θα ήταν ωραίο να μπορεί να απορρίψει και τον Κλούνεϊ; Να του πει απλώς ότι «είστε πολύ διάσημος για τον ρόλο»; Χαμογελάει πάλι. «Ο Κλούνεϊ ήταν τέλειος για τη συγκεκριμένη ταινία», παρότι τον απέρριψε για έναν ρόλο στην ταινία Sideways.
Είναι πιο σκληρός απ’ ότι δείχνει. «Χα! Τόσο σκληρός! Είμαι φρικτά καλός κι αυτό είναι και το πρόβλημά μου. Με εκμεταλλεύονται όλη την ώρα». Αλλά, έχει ο ίδιος τον τελικό λόγο; «Ναι! Στους τίτλους γράφει ‘Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν’. Από τη στιγμή που αυτό θα αλλάξει σε ‘Αλεξάντερ Πέιν και Χρηματοδότης’, τότε μπορούμε να μοιραστούμε το casting».
Όσον αφορά τον Κλούνεϊ, «εγώ τον πλησίασα. Ήταν η πρώτη και μοναδική μου επιλογή γι΄αυτόν τον ρόλο. Ήθελα να δουλέψω μαζί του εδώ και χρόνια, γιατί πιστεύω ότι είναι υπέροχος. Δεν υπάρχουν πολλοί Αμερικανοί σταρ που να είναι ταυτόχρονα και πραγματικοί άνθρωποι».
* Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη του Αλεξάντερ Πέιν στον Simon Hattenstone και την εφημεριδα Guardian. H ταινία The Descendants (Οι Aπόγονοι), κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους στις 26 Ιανουαρίου. Την περασμένη Κυριακή απέσπασε δύο Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης Ταινίας/δράμα και Καλύτερου Ηθοποιού/δράμα για τον Τζορτζ Κλούνεϊ).
O Αλεξάντερ Πέιν έχει κερδίσει βραβείο Όσκαρ (διασκευασμένου σεναρίου/μαζί με τον Τζιμ Τέιλορ) για την ταινία Sideways (2004).