Απ’ τις στάχτες, η ζωή
Ρίζες η αρχή,
κι ο κορμός το μονοπάτι του νερού
κι ύστερα δροσερή η ζωή,
ο αέρας ο καθάριος.
Πράσινα κορμιά,
σαν ζωντανά αγάλματα,
μικρά ή μεγάλα,
κι όλα μαζί,
ησυχία, ξεγνοιασιά.
Και ξαφνικά
η κόλαση, το φλεγόμενο κήτος.
Το μωρό που κλαίει, γεμάτο στάχτη, στην αγκαλιά
της μάνας,
με ανάσα βαριά και υπόκωφη.
Το νεκρό παιδί στην άκρη του δρόμου.
πλάι στο φλεγόμενο δάσος.
Οι μαύρες φιγούρες στον κήπο του διπλανού σπιτιού.
Ο σκύλος με το καψαλισμένο τρίχωμα σβήνει από
δίψα στην γωνία
κι η χελώνα αργά όπως περπατά βυθίζεται στον
κόκκινο θάνατο.
Τα πτώματα παίρνουν την θέση της πράσινης ζωής.
Κι εμείς άλαλοι χαζεύουμε τα νέα σε μιαν οθόνη.
Μα αν έστω λίγο νιώθουμε τον πόνο τους.
Αν έστω λίγο ουρλιάζει μέσα μας εκείνο το ζώο που φλέγεται
Τότε
Ικανοί για όλα πια,
Θα παλέψουμε.
Θα παλέψουμε για εμάς,
για σένα,
για μένα,
για κείνους που χάθηκαν.
Θα παλέψουμε για ελεύθερο αέρα,
δίχως στάχτες και πίσσα,
δίχως τέρατα, δήνιους και δεινάστες,
δίχως φόβο και θάνατο.
-Λέξεις : Θένια Πραντίκου
Εύβοια, 2021 μ.Χ.
Τα λόγια χάθηκαν πια
Για να κερδίσουν οι πράξεις
Αυτές της αλληλεγγύης
Της στοργής
Της ανθρωπιάς
Σύμφυτες με την Κοινωνία
Σύμφυτες με την Τάξης μας
Θα νικήσουμε
γιατί δεν υπάρχει άλλη λύση στην ζωή μας
στη ζωή των συνανθρώπων μας
σήμερα ή αυτών που θα γεννηθούν αύριο και θα είναι
σαν κι εμάς
Θα είναι αναλώσιμοι
Ή θα πεθάνουν
Στον αγώνα της επιβίωσης
Στην μισθωτή σκλαβιά
Στο βωμό του κέρδους του κεφαλαίου
Ακόμα και αν έβαλαν κι αυτοί το λιθαράκι τους
Στην «ανάπτυξη»
Ακόμα κι αν μάζεψαν ότι κέρδισαν μετά κόπων
Κλέβοντάς τους την υπεραξία της εργασίας τους
Κι έχτισαν ένα σπίτι
Για τα παιδιά τους
Ήταν αυτό το νοιάξιμό τους για τις επόμενες γεννιές
Ας είναι
Το έκαψαν κι αυτό
Ας ειπωθεί έστω και τώρα
Άλλη λύση δεν υπάρχει
Θα περάσουμε από πάνω από τους κανίβαλους αυτού
του κόσμου
Και θα νικήσουμε γιατί στο τέλος πρέπει εμείς να
κάνουμε τη Ζωή να νικήσει
-Λέξεις: Μαρία Μπουσδέκη