Η αλήθεια είναι ότι είχα σημειώσει στην ατζέντα μου με μεγάλα γράμματα την ώρα, το γεγονός, τον χρόνο και τον τόπο: Δευτέρα 29/4/2014, παρουσίαση βιβλίου Μαριλένας Κοππά, Ιανός, 11 π.μ.
 
Παραπλανήθηκα όμως και χασομέρησα, με αποτέλεσμα να μην πάω στην παρουσίαση, κι έτσι απέτυχα στην αποστολή να σας μεταδώσω το ρεπορτάζ από πρώτο χέρι. Άλλοι, όπως η Ελληνοφρένεια, είναι καλύτεροι δημοσιογράφοι, γι’ αυτό ήταν εκεί. Εγώ πάλι όχι.
 
Τα ραντεβού με την ιστορία δεν πρέπει ο καλός δημοσιογράφος να τα χάνει, κατά τον ίδιο τρόπο που ο επαναστάτης δεν πρέπει να χάσει το ραντεβού με την επανάσταση. Παραπλανήθηκα όμως από τις δηλώσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου, την παραμονή της εκδήλωσης, όταν δήλωνε με νόημα ότι «ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας από τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που στηρίζουν την κυβέρνηση, άρα διαδραματίζει ένα ρόλο που είναι θεσμικά και αριθμητικά κρίσιμος». Λάθος συναγερμός, σκέφτηκα, αφού ο Παπανδρέου στηρίζει την κυβέρνηση. Και ο Ψαρριανός κατά κάποιον τρόπο στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά υποθέτω ότι δεν θα αποτελέσει είδηση αν παρευρεθεί στην παρουσίαση του βιβλίου της κυρίας Κοππά. Λίγο αργότερα ο Βενιζέλος το κλιμάκωσε, αποκοιμίζοντάς με έτι περαιτέρω: «Δεν έχω να πω τίποτα – και τι μπορώ να πω». Άμα δεν έχεις εσύ να πεις τίποτα, που σε αφορά το ζήτημα ευθέως, εγώ τι μπορώ να γράψω, που δεν με αφορά κιόλας.
 
Μπορώ επίσης να επικαλεστώ, έστω και εκ των υστέρων, τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου: «Δεν περίμενα η παρουσίαση ενός βιβλίου για τη σοσιαλδημοκρατία να θεωρηθεί αντισυμβατική πράξη». Ούτε κι εγώ το περίμενα ποτέ αυτό. Αφού λοιπόν ακόμα κι εσύ, πρόεδρε, δεν την είχες ψυλλιαστεί τη δουλειά, που υπήρξες και ένας από τους 100 μεγαλύτερους opinion leaders στην πλάση, από πού κι ως πού να το φανταστώ εγώ;
 
Να όμως που τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά και βρέθηκα εγώ εκτεθειμένος, ενώ ο Παπανδρέου δεν εξετέθη καθόλου. Αν είχα πάει χθες στον Ιανό θα είχα καταγράψει τη δήλωσή του ότι «το ΠΑΣΟΚ έκανε το εθνικό του καθήκον, ότι δεν ζητάει δικαίωση και από δω και στο εξής χρειάζεται να έχει ξεκάθαρο προοδευτικό πρόσημο, διασφαλίζοντας την πολιτική σταθερότητα». Για να είμαι ειλικρινής, πάντως, παραδέχομαι ότι δεν κατανοώ γιατί η αυτονόητη αυτή δήλωση  θεωρήθηκε τόσο βαρύγδουπη. Αλλά είπαμε, τα δημοσιογραφικά μου αντανακλαστικά υστερούν κάπως, γι’ αυτό και έχασα την ευκαιρία να παρευρεθώ σ’ αυτή την ιστορική αναγέννηση της κεντροαριστεράς στον τόπο μας, στη γιάφκα του Ιανού. Όπως επίσης το φτωχό μου μυαλό δεν κατανόησε επακριβώς το περιεχόμενο της δήλωσης του κυρίου Κουβέλη ότι «αφήνω άλλους να κουβαλήσουν στο πολιτικό τους μυαλό Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες» ή το άλλο, ότι «δεν έχουμε ψηφίσει κανένα μνημόνιο». Εξάλλου, μου φάνηκε κάπως διφορούμενη η αποστροφή του ότι «η κρίση στρατηγικής που έχει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία την οδηγεί να έχει γίνει συγγενής συντηρητικών πολιτικών». Και τότε τι στα κομμάτια κάνουμε εδώ χάμω, αναρωτιέμαι, αλλά ίσως να μη φταίνε οι ομιλητές, αλλά οι συνάδελφοί μου που κατέγραψαν τις δηλώσεις τους. Γι’ αυτό σας λέω, έπρεπε να ήμουν εκεί αυτοπροσώπως για να καταγραφεί αυθεντικά η στιγμή.
 
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, η μεγαλύτερη ζημιά που προκλήθηκε από την απουσία μου έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχω τη δυνατότητα να αναδείξω, μόνος εγώ από όλους τους έλληνες δημοσιογράφους, το πολιτικό περιεχόμενο και τη φιλοσοφική σκέψη της κυρίας Μαριλένας Κοππά.
 
Ζούμε σε καιρούς αντιπνευματικούς, όπου η δημοσιογραφία του συρμού αποστρέφεται το πνεύμα και του γυρίζει την πλάτη για χάρη εφήμερων πολιτικών εντυπώσεων. Αν είχα παρευρεθεί στην εκδήλωση θα μπορούσα να σας μεταφέρω τώρα με μεστά λόγια το περιεχόμενο του βιβλίου και τον εμπνευσμένο προβληματισμό των παρουσιαστών, ιδίως του τρίτου εξ αυτών, του πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γρηγόρη Τσάλτα η παρουσία του οποίου αποσιωπήθηκε λόγω της επιλεκτικής συμπεριφοράς των συναδέλφων μου.
 
Όπως θα ’λεγε και ο κ. Παπανδρέου, «it’s all about the book», αγγλική έκφραση που θα τη μετέφραζα ελεύθερα «όλα για το βιβλίο» ή «το βιβλίο είναι το ζουμί», αλλά τα ’παμε, κανείς δεν μιλάει στις μέρες για βιβλία, όλοι έχουν στο μυαλό τους την πολιτική προοπτική της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς, γι’ αυτό άλλωστε την κεντροαριστερά πάει να την αλώσει ένα κόμμα που αρνείται ότι είναι κεντροαριστερό, αφού αριστερά και δεξιά δεν υπάρχουν.
 
Επειδή όμως μου ’χει μείνει λίγο επαγγελματικό φιλότιμο και κάποια αγάπη για τα βιβλία, κι επειδή πάνω απ’ όλα σέβομαι τους αναγνώστες αυτής της στήλης, έψαξα και σας προσφέρω, εν είδει αποκλειστικότητος, τον τίτλο του πονήματος της Μαριλένας Κοππά, που οι εχθροί της κουλτούρας απέκρυψαν επιμελώς: «Το αύριο αργεί πολύ: για τη Σοσιαλδημοκρατία και την έξοδο από την κρίση».
 
Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ χθες. Άργησα πολύ.