Μόνο έτσι
Μόνο με τη συναίνεση της κυβέρνησής της (και των δημοσιογράφων της!) μπορούν και τιμωρούν βάναυσα την Ελλάδα – ΕΕ, ΕΚΤ,ΔΝΤ, γράφει ο Μ.Weisbrot (Guardian: http://bit.ly/iI3Rrk)
Εάν η έξοδος από την ΟΝΕ δεν αποτελεί μια σοβαρή πολιτική επιλογή, η Ελλάδα δεν έχει παρά να υποταχτεί στις αυστηρές εντολές της Ευρώπης.
ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ μπορούν και τιμωρούν την χώρα μόνο με τη συναίνεση της κυβέρνησής της (και των δημοσιογράφων της)...
Mε νέα ανάλυση στον Guardian (13/5/2011) ο Mark Weisbrot «ανταπαντά» στον Paul Krugman και ξεκαθαρίζει τι εννοεί για την Ελλάδα και την έξοδο από την ευρωζώνη.
«Ο Paul Krugman απάντησε στο άρθρο μου για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με «ναι» και «όχι».
Συμφωνεί πως η Αργεντινή είναι μια παράλληλη περίπτωση με την ελληνική και πως το σχέδιο διάσωσης δεν λειτουργεί.
Διαφωνεί με τη σύγκριση και με την αποχώρηση από την ΟΝΕ για δυο λόγους:
Πρώτον γιατί «η Αργεντινή δε σταμάτησε ποτέ να τυπώνει και να κυκλοφορεί πέσος στην αγορά, αντίθετα με την Ελλάδα που έχει ξεχάσει τη δραχμή και συναλλάσεται με ευρώ εδώ και χρόνια» και
Δεύτερον γιατί «καθώς η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με βεβαρυμμένο παρελθόν πολιτικής αστάθειας, θα μπορούσε να κερδίσει πολλά μέσα από τη μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης»
Δεν έχει άδικο, και σίγουρα μια κίνηση εξόδου από την ευρωζώνη εμπεριέχει πολύ μεγάλο ρίσκο και αβεβαιότητα.
Πρώτα να ξεκαθαρίσω πως, παρά τον εύγλωττο τίτλο του άρθρου μου - «Γιατί πρέπει η Ελλάδα να πει αντίο στο ευρώ» - δεν επιχειρηματολόγησα υπέρ μιας απλής και αβασάνιστης απόφασης εξόδου από την ΟΝΕ. Επιμένω όμως πως η χώρα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν μια τέτοια επιλογή, και, εάν οι ευρωπαίοι εταίροι συνεχίσουν να… προσφέρουν μέτρα τιμωρίας αντί σωτηρίας, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη να αποχωρήσει.
Η Αργεντινή, οι δανειστές και το μεγάλο «όχι»
Οσον αφορά στο πρώτο ζήτημα που έθεσε ο Krugman, σε σχέση με την Αργεντινή, η διαφοροποίηση της Ελλάδας είναι πως έχει ήδη «απαρνηθεί» το νόμισμά της εδώ και χρόνια. Η επανατύπωση νομίσματος και η επανένταξη της δραχμής στην αγορά δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Εντούτοις και η Αργεντινή είχε υποστεί πολλές φορές οικονομική κατάρρευση, έστω και με το πέσο.
Επίσης η Αργεντινή είχε δεχθεί αφόρητες πιέσεις από τη στιγμή που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στο ΔΝΤ, κάτι που μέχρι το 2002, είχε κάνει μόνο το Ιράκ και το Κονγκό… Η παντοδυναμία του ΔΝΤ ήταν τότε αδιαπραγμάτευτη. Η Αργεντινή όμως τα κατάφερε.
Στην περίπτωση της Ευρώπης, η Ελλάδα έχει μεγαλύτερα περιθώρια ανυπακοής. Η ΕΕ δεν μπορεί να επιβάλλει ανεξέλεγκτα μέτρα σκληρής «τιμωρίας» χωρίς τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης. Και η Κομισιόν και η ΕΚΤ αλλά και το ΔΝΤ έχουν την ίδια «καραμέλα»: «Δεν υπάρχει επιλογή. Εάν η Ελλάδα δε συμμορφωθεί με το μνημόνιο και δεν εφαρμόσει κατά γράμμα τις οδηγίες, δεν θα δει ανάπτυξη». Αυτή η θεωρία έχει περάσει, δυστυχώς, τόσο στον ελληνικό λαό, όσο και στους δημοσιογράφους.
Η ελληνική κυβέρνηση (όπως και η πορτογαλική, η ισπανική και η ιρλανδική) πρέπει να αντιστρέψει αυτήν την «παραφιλολογία» και να στραφεί στην αλήθεια. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως πρέπει να αντιμετωπίσει τους «τιμωρούς». Αυτό έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής, παίρνοντας το ρίσκο με την πλήρη υποστήριξη του λαού της.
Το θέμα είναι πως η Ελλάδα συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της, το ΔΝΤ αλλά και με τους ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι πιέζουν στο όνομα των δικών τους συμφερόντων, που ουδεμία σχέση έχουν με τα συμφέροντα των ελλήνων πολιτών.
Η ΕΕ, εγκλωβισμένη στα συμφέροντα των πιστωτών, αλλά και στην κατακερματισμένη ιδεολογία της, τους ανυπόστατους φόβους της για έκρηξη του πληθωρισμού και προσπαθώντας να αποτρέψει κάθε παρόμοια αξίωση στήριξης και ανάπτυξης από άλλη χώρα, εμμένει στην λογική της τιμωρίας.
Μια οικονομική κρίση δεν είναι από μόνη της τόσο επικίνδυνη, όσο η λανθασμένη πολιτική αντιμετώπισης που προκαλεί ακόμη πιο βαθιά ύφεση. Κι αυτό το παρατηρούμε σήμερα στις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης και το έχουν επιχειρήσει ήδη με επιτυχία τα «γεράκια του ελλείμματος» στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα πλεονεκτήματα της ευρωπαϊκής οικογένειας
Οσον αφορά στο δεύτερο επιχείρημα του Krugman, θα επισημαίνω πως άλλο η Ευρωπαϊκή Ενωση κι άλλο η Οικονομική Ενωση. Η ΕΚΤ έχει βαθιές ρίζες στη συντηρητική Ευρώπη, την Ευρώπη των «λίγων εχόντων και κατεχόντων» και αποτελεί ένα μεγάλο, συχνά ανυπέρβλητο, εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο της Ευρωζώνης. Κι έχει να κάνει με πολλές και διαφορετικές χώρες, με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες σε επίπεδο πλούτου και παραγωγής, που κάθε άλλο παρά ισότιμες τις καθιστά απέναντι σε ένα κοινό νόμισμα. Σε αυτήν την Ενωση, η Ελλάδα δεν έχει και πολλά να κερδίσει. Ισως τη συμφέρει να προχωρήσει με τους δικούς της όρους ανάπτυξης.
Η στάση πληρωμών και η έξοδος από την ΟΝΕ θα προκαλέσει πονοκέφαλο στους μεγάλους της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, δεδομένου πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν επωφεληθεί από την Ελλάδα. Ετσι η Ελλάδα προκύπτει με δυο πολύ σημαντικά χαρτιά διαπραγμάτευσης. Και επιμένω πως πρέπει να τα ρίξει στο τραπέζι. Αλλιώς η Ευρώπη θα την πιέζει μέχρι εξαντλήσεως, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στην οικονομία της και ωθώντας χιλιάδες έλληνες στην ανεργία. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητο…
Το ίδιο πιστεύω και για την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Ιρλανδία που «πληρώνουν» μια λανθασμένη μακροοικονομική πολιτική».
Διαβάστε ολόκληρη την ανάλυση του Mark Weisbrot στον Guardian εδώ:
http://bit.ly/iI3Rrk
ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ μπορούν και τιμωρούν την χώρα μόνο με τη συναίνεση της κυβέρνησής της (και των δημοσιογράφων της)...
Mε νέα ανάλυση στον Guardian (13/5/2011) ο Mark Weisbrot «ανταπαντά» στον Paul Krugman και ξεκαθαρίζει τι εννοεί για την Ελλάδα και την έξοδο από την ευρωζώνη.
«Ο Paul Krugman απάντησε στο άρθρο μου για την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με «ναι» και «όχι».
Συμφωνεί πως η Αργεντινή είναι μια παράλληλη περίπτωση με την ελληνική και πως το σχέδιο διάσωσης δεν λειτουργεί.
Διαφωνεί με τη σύγκριση και με την αποχώρηση από την ΟΝΕ για δυο λόγους:
Πρώτον γιατί «η Αργεντινή δε σταμάτησε ποτέ να τυπώνει και να κυκλοφορεί πέσος στην αγορά, αντίθετα με την Ελλάδα που έχει ξεχάσει τη δραχμή και συναλλάσεται με ευρώ εδώ και χρόνια» και
Δεύτερον γιατί «καθώς η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με βεβαρυμμένο παρελθόν πολιτικής αστάθειας, θα μπορούσε να κερδίσει πολλά μέσα από τη μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης»
Δεν έχει άδικο, και σίγουρα μια κίνηση εξόδου από την ευρωζώνη εμπεριέχει πολύ μεγάλο ρίσκο και αβεβαιότητα.
Πρώτα να ξεκαθαρίσω πως, παρά τον εύγλωττο τίτλο του άρθρου μου - «Γιατί πρέπει η Ελλάδα να πει αντίο στο ευρώ» - δεν επιχειρηματολόγησα υπέρ μιας απλής και αβασάνιστης απόφασης εξόδου από την ΟΝΕ. Επιμένω όμως πως η χώρα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψιν μια τέτοια επιλογή, και, εάν οι ευρωπαίοι εταίροι συνεχίσουν να… προσφέρουν μέτρα τιμωρίας αντί σωτηρίας, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη να αποχωρήσει.
Η Αργεντινή, οι δανειστές και το μεγάλο «όχι»
Οσον αφορά στο πρώτο ζήτημα που έθεσε ο Krugman, σε σχέση με την Αργεντινή, η διαφοροποίηση της Ελλάδας είναι πως έχει ήδη «απαρνηθεί» το νόμισμά της εδώ και χρόνια. Η επανατύπωση νομίσματος και η επανένταξη της δραχμής στην αγορά δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Εντούτοις και η Αργεντινή είχε υποστεί πολλές φορές οικονομική κατάρρευση, έστω και με το πέσο.
Επίσης η Αργεντινή είχε δεχθεί αφόρητες πιέσεις από τη στιγμή που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι στο ΔΝΤ, κάτι που μέχρι το 2002, είχε κάνει μόνο το Ιράκ και το Κονγκό… Η παντοδυναμία του ΔΝΤ ήταν τότε αδιαπραγμάτευτη. Η Αργεντινή όμως τα κατάφερε.
Στην περίπτωση της Ευρώπης, η Ελλάδα έχει μεγαλύτερα περιθώρια ανυπακοής. Η ΕΕ δεν μπορεί να επιβάλλει ανεξέλεγκτα μέτρα σκληρής «τιμωρίας» χωρίς τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης. Και η Κομισιόν και η ΕΚΤ αλλά και το ΔΝΤ έχουν την ίδια «καραμέλα»: «Δεν υπάρχει επιλογή. Εάν η Ελλάδα δε συμμορφωθεί με το μνημόνιο και δεν εφαρμόσει κατά γράμμα τις οδηγίες, δεν θα δει ανάπτυξη». Αυτή η θεωρία έχει περάσει, δυστυχώς, τόσο στον ελληνικό λαό, όσο και στους δημοσιογράφους.
Η ελληνική κυβέρνηση (όπως και η πορτογαλική, η ισπανική και η ιρλανδική) πρέπει να αντιστρέψει αυτήν την «παραφιλολογία» και να στραφεί στην αλήθεια. Στην πράξη αυτό σημαίνει πως πρέπει να αντιμετωπίσει τους «τιμωρούς». Αυτό έκανε η κυβέρνηση της Αργεντινής, παίρνοντας το ρίσκο με την πλήρη υποστήριξη του λαού της.
Το θέμα είναι πως η Ελλάδα συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της, το ΔΝΤ αλλά και με τους ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι πιέζουν στο όνομα των δικών τους συμφερόντων, που ουδεμία σχέση έχουν με τα συμφέροντα των ελλήνων πολιτών.
Η ΕΕ, εγκλωβισμένη στα συμφέροντα των πιστωτών, αλλά και στην κατακερματισμένη ιδεολογία της, τους ανυπόστατους φόβους της για έκρηξη του πληθωρισμού και προσπαθώντας να αποτρέψει κάθε παρόμοια αξίωση στήριξης και ανάπτυξης από άλλη χώρα, εμμένει στην λογική της τιμωρίας.
Μια οικονομική κρίση δεν είναι από μόνη της τόσο επικίνδυνη, όσο η λανθασμένη πολιτική αντιμετώπισης που προκαλεί ακόμη πιο βαθιά ύφεση. Κι αυτό το παρατηρούμε σήμερα στις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης και το έχουν επιχειρήσει ήδη με επιτυχία τα «γεράκια του ελλείμματος» στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα πλεονεκτήματα της ευρωπαϊκής οικογένειας
Οσον αφορά στο δεύτερο επιχείρημα του Krugman, θα επισημαίνω πως άλλο η Ευρωπαϊκή Ενωση κι άλλο η Οικονομική Ενωση. Η ΕΚΤ έχει βαθιές ρίζες στη συντηρητική Ευρώπη, την Ευρώπη των «λίγων εχόντων και κατεχόντων» και αποτελεί ένα μεγάλο, συχνά ανυπέρβλητο, εμπόδιο στην κοινωνική πρόοδο της Ευρωζώνης. Κι έχει να κάνει με πολλές και διαφορετικές χώρες, με εντελώς διαφορετικές αφετηρίες σε επίπεδο πλούτου και παραγωγής, που κάθε άλλο παρά ισότιμες τις καθιστά απέναντι σε ένα κοινό νόμισμα. Σε αυτήν την Ενωση, η Ελλάδα δεν έχει και πολλά να κερδίσει. Ισως τη συμφέρει να προχωρήσει με τους δικούς της όρους ανάπτυξης.
Η στάση πληρωμών και η έξοδος από την ΟΝΕ θα προκαλέσει πονοκέφαλο στους μεγάλους της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, δεδομένου πως οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν επωφεληθεί από την Ελλάδα. Ετσι η Ελλάδα προκύπτει με δυο πολύ σημαντικά χαρτιά διαπραγμάτευσης. Και επιμένω πως πρέπει να τα ρίξει στο τραπέζι. Αλλιώς η Ευρώπη θα την πιέζει μέχρι εξαντλήσεως, προκαλώντας ανεπανόρθωτη ζημιά στην οικονομία της και ωθώντας χιλιάδες έλληνες στην ανεργία. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητο…
Το ίδιο πιστεύω και για την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Ιρλανδία που «πληρώνουν» μια λανθασμένη μακροοικονομική πολιτική».
Διαβάστε ολόκληρη την ανάλυση του Mark Weisbrot στον Guardian εδώ:
http://bit.ly/iI3Rrk