του Δημήτρη Σούλτα
Λίγες μέρες πριν από το Πάσχα η χώρα είχε επέτειο. Έκλεινε έξι χρόνια από τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου πήγε στο Καστελόριζο και ανακοίνωσε την είσοδο μας στη ν εποχή των μνημονίων. Το πόσο σοβαρά και αποτελεσματικά έγινε αυτό φάνηκε από τη δήλωση του ιδίου, καιρό αργότερα, ότι με αυτή την κίνηση ανέδειξε το νησί. Από τότε το σκηνικό είναι το ίδιο. Έχει πάντα στοιχεία θρίλερ, αφού τα πάντα γίνονται στην κόψη του ξυραφιού, πάντα έχουμε πρόβλημα ρευστότητας, πάντα υπάρχουν «νέα σκληρά μέτρα» και πάντα υπονοείται ότι θα έχουμε και ακόμα νεότερα και ακόμα σκληρότερα μέτρα. Το μόνο που αλλάζει είναι αυτός που βρίσκεται στην εξουσία, κάτι που για τους δανειστές είναι απολύτως δευτερεύον, αρκεί να υπογράφει αυτά που του ζητούνται.
Όπως αποκάλυψε το The PressProject στο προσχέδιο της νέας συμφωνίας (το Μνημόνιο 3,5) περιλαμβάνονται προβλέψεις για δημιουργία μηχανισμών ελέγχου, αφού προηγουμένως εκπαιδευτούν γι αυτούς κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί και όλα αυτά μέσα σε δύο εβδομάδες. Τέτοιες «αφελείς» προσεγγίσεις είναι δύσκολο να συναντήσει κανείς ακόμα και σε συνοικιακό λογιστικό γραφείο. Προβλέψεις χωρίς καμία μελέτη, νούμερα σπαρμένα «γιατί έτσι», περιοριστικές πολιτικές που αντιμετωπίζονται σαν ιερά κείμενα για φανατικούς θρησκόληπτους, «μεταρρυθμίσεις» που συνήθως συνοψίζονται στην πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και στην μεταφορά πόρων από την κοινωνία στις Τράπεζες. Ιδιωτικοποιήσεις που παρουσιάζονται ως η απόλυτη σωτηρία, ως το πρότυπο του ελεύθερου ανταγωνισμού, τη στιγμή που ουσιαστικά διασφαλίζουν την κυριαρχία του ενός (π.χ. περιφερειακά αεροδρόμια)
Στο τέρμα όλων αυτών υποτίθεται ότι θα έρθει η πολυπόθητη «ρύθμιση» του χρέους, η οποία στο καλύτερο σενάριο πλέον είναι μια μεγάλη επιμήκυνση στην αποπληρωμή του, κάτι που διασφαλίζει ότι και τα δισέγγονα μας θα πρέπει να ρυθμίσουν τη ζωή τους, ανάλογα με την πορεία των χρεών που δημιουργήθηκαν επί των φωτισμένων σημερινών γενεών. Όσο υπάρχει χρέος θα υπάρχει εποπτεία, όσο υπάρχει εποπτεία η οικονομία θα ελέγχεται από παράγοντες που δεν θα είναι εκλεγμένοι, αλλά εντεταλμένοι. Όλα τα επόμενα χρόνια, είτε βρίσκεται ο Αλέξης Τσίπρας στην εξουσία, είτε γίνουν εκλογές και τις χάσει, είτε αναλάβει ένας τεχνοκράτης που θα στηρίζεται «υπεύθυνα», το σκηνικό θα είναι το ίδιο και επαναλαμβανόμενο. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να ανακάμψει η χώρα. Το ζητούμενο για τους δανειστές είναι η χώρα να ελέγχεται, να ελέγχονται οι βασικές της υποδομές, να μην έχει δικαίωμα αντίρρησης στις απαιτήσεις και να γνωρίζει ότι ακόμα και η παραμικρή αντίρρηση θα έχει πάρα πολύ μεγάλο κόστος. Είναι ένα παιχνίδι κυριαρχίας και όχι σωτηρίας. «Σωτηρία» αφού έχεις φτάσει στην απόλυτη εξαθλίωση, αφού δεν έχεις τίποτα πλέον στα χέρια σου και αφού συνεχίσει να ορίζεται η ζωή σου από τη βούληση κάποιου που επιβάλλεται σ’ αυτήν, υπάρχει μόνο σε θρησκευτικά δόγματα, όχι στις οικονομίες. Εκτός φυσικά αν αντιμετωπίζονται τα οικονομικά προγράμματα σαν θρησκευτικά δόγματα, κάτι το οποίο έχουμε την ατυχία να ζούμε σήμερα.
Ο κύκλος πρόβλημα- διαπραγμάτευση- αδιέξοδο- πρόγραμμα- υπογραφή- νέο πρόγραμμα- πρόβλημα- διαπραγμάτευση- αδιέξοδο κ.ο.κ θα συνεχίζεται και θα επανέρχεται κάθε χρόνο γιατί αυτό εξυπηρετεί την κυριαρχία των δανειστών επί της χώρας. Αλλιώς δεν θα είχαμε αυτές τις αστειότητες για ψήφιση «προληπτικών μέτρων». Αυτά τα «προληπτικά μέτρα» είναι από τις καλύτερες αποδείξεις ότι δεν αναζητούνται νέες λύσεις, αλλά νέα αδιέξοδα.
Ας ετοιμαστούμε λοιπόν να ζούμε κάθε χρόνο, ίσως και κάθε εξάμηνο, την ίδια «αγωνία». Γιατί στις νεοαποικίες η μέρα της μαρμότας είναι η μεγαλύτερη εθνική εορτή.