του Λέανδρου Μπόλαρη
Η τελική συζήτηση της πρώτης μέρας έχει τίτλο «Μετά τις εκλογές, ο αγώνας συνεχίζεται». Είναι μια συζήτηση που τη χρειάζεται όλος ο κόσμος της Αριστεράς, όχι μόνο για τις εκτιμήσεις των αποτελεσμάτων αλλά, το κυριότερο, για το πως και με ποια προοπτική θα παλέψουμε το επόμενο διάστημα.
Αυτό είναι το κόκκινο νήμα που διαπερνάει τις δεκάδες συζητήσεις του τριημέρου. Πώς οργανώνονται και πως συνδέονται οι αγώνες, οι μάχες ενάντια στον ρατσισμό, τους φασίστες, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την ιδιωτικοποίηση των μουσείων, του πολιτισμού και της τέχνης, του νερού που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση της ΝΔ όσα ψέματα περί του αντιθέτου κι αν λένε οι εκπρόσωποί της. «Οι ιδιωτικοποιήσεις δολοφονούν» έλεγαν τα οργισμένα ποτάμια που βγήκαν στην απεργία και τη διαδήλωση μετά το έγκλημα στα Τέμπη, «κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο» είναι το αίτημα που δίνει προοπτική στους αγώνες τώρα. Δεν ξεχνάμε ότι αυτόν τον Ιούνη κλείνουν δέκα χρόνια από την κατάληψη της ΕΡΤ, τότε που οι εργαζόμενοι είπαν όχι στο κλείσιμο και στο «μαύρο» που έριξαν οι Σαμαροβενιζέλοι, και έδειξαν έμπρακτα τι σημαίνει ελεύθερη ενημέρωση με εργατικό έλεγχο.
Παράλληλα στο τριήμερο περιλαμβάνονται μια σειρά από συζητήσεις που επιμένουν ότι η κοινωνία μπορεί να αλλάξει με επαναστάσεις, εντοπίζουν το ή τα υποκείμενα της επανάστασης, ανατρέχουν στην εμπειρία 200 χρόνων εξεγέρσεων και επαναστάσεων διεθνώς και στην Ελλάδα.
Η επιμονή σε τέτοιες συζητήσεις δεν είναι νοσταλγία για «περασμένα μεγαλεία». Μιλάνε στο σήμερα.
Φέτος συμπληρώνονται 55 χρόνια από το Μάη του ’68, όταν η νεολαιίστικη εξέγερση πυροδότησε τη μεγαλύτερη Γενική Απεργία στην ιστορία με εκατομμύρια εργάτριες και εργάτες να καταλαμβάνουν από τα εργοστάσια της Ρενό μέχρι τα πολυκαταστήματα και τα γραφεία της γαλλικής ΕΠΟ. Δυο μήνες μετά έγιναν εκλογές στη Γαλλία και ο Ντε Γκολ βγήκε με μεγάλη πλειοψηφία. Δεν έφταιγε ο Μάης που ζητούσε το «αδύνατο», έφταιγαν οι ηγεσίες της Αριστεράς (του ΚΚ και του ΣΚ) που έκλεισαν τις απεργίες γιατί στη λογική τους προείχαν οι κάλπες. Όχι μόνο δεν πήγε χαμένος ο Μάης, αλλά άνοιξε έναν ολόκληρο κύκλο εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Και γι’ αυτό είναι ζωντανός, όπως στα συνθήματα των απεργών στη Γαλλία τους περασμένους μήνες που φώναζαν «αν πάτε το όριο συνταξιοδότησης στα 64 θα σας πάμε στο Μάη του ‘68»
Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που άνοιξε το δρόμο για να πέσει η χούντα. Η χούντα στην Ελλάδα έπεσε από το κίνημα, από τον κόσμο από τα κάτω, με τη καθοριστική συμβολή των οργανώσεων της επαναστατικής αριστεράς, ανάμεσά τους και της ΟΣΕ την οργάνωση από την οποία προέρχεται το ΣΕΚ. Στις εκλογές ακριβώς ένα χρόνο μετά το Πολυτεχνείο η Νέα Δημοκρατία πήρε 54%. Κάποιος θα έλεγε τότε ότι το Πολυτεχνείο πήγε χαμένο. Όχι μόνο δεν πήγε χαμένο, αλλά άνοιξε αυτό που λέγεται κύκλος της Μεταπολίτευσης που ακόμα και τώρα, δεκαετίες μετά, προσπαθούν να τον κλείσουν και δεν μπορούν.
Στους αγώνες που δίνουμε χρειαζόμαστε την πολύτιμη κληρονομιά των κλασσικών του μαρξισμού. Από τον Μαρξ και τον Ένγκελς μέχρι τον Λένιν, τον Τρότσκι,τη Λούξεμπουργκ αλλά και τον Γκράμσι που επέμενε ότι η «ηγεμονία» των ιδεών της άρχουσας τάξης σπάει μέσα στους αγώνες και με ένα επαναστατικό κόμμα που τους οδηγεί στη γενίκευση και τη νίκη.
Ο Μαρξισμός είναι ένας «θεσμός» που συμπληρώνει φέτος 35 χρόνια παρουσίας. Οργανώνεται από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δίνει μαζί της τη μάχη των εκλογών της 25 Ιούνη. Αλλά πάντοτε επιδιώκαμε να είναι ανοιχτός στον κόσμο της Αριστεράς και αυτό εκφραζόταν και στο εύρος των ομιλητριών/ών στις συζητήσεις του.
Έτσι και φέτος. Θα μιλήσουν αγωνιστές/τριες απ’ όλους τους χώρους που οργανώνουν και δίνουν τις μεγάλες μάχες. Από τους εργαζόμενους στις τέχνες που οργάνωσαν το μεγάλο κίνημα των καταλήψεων και των απεργιών, ομιλητές/τριες από τα νοσοκομεία, τα μουσεία, ομιλητές/τριες από τη Γαλλία, από την Ισπανία, την Τουρκία και την Κύπρο.
Πρόσφυγες, μετανάστες και αγωνιστές του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος, συγγραφείς που θα παρουσιάσουν τα βιβλία τους, πανεπιστημιακοί, ακτιβιστές/τριες από την απεργιακή 8 Μάρτη, από την καμπάνια για την καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ, από το κίνημα για την απελευθέρωση των Τρανς.
Ένα τριήμερο με 50 τουλάχιστον συζητήσεις, με κινηματογραφικές προβολές, με εκθέσεις και μουσική. Κλείστε τη συμμετοχή σας από τώρα!