Μέρες στη Μόρια…

Βροχή, λάσπες, κρύο, σκουπίδια, βραδινή μάχη για μια θέση στις μπρίζες για να φορτίσει το κινητό, για να βράσει το νερό για το φαγητό και το τσάι. Η ελπίδα κρατάει το στομάχι στη θέση του, τα πόδια να πηγαίνουν και το χαμόγελο στα μάτια. Κι αν σε κάποιον ακούγεται κλισέ, ας έρθει να περιπλανηθεί στον λαβύρινθο της Μόριας. Σήμερα ο ήλιος είναι σύμμαχος και τα παιδιά παίζουν και φωνάζουν «Hello, hello!». Σήμερα μια γυναίκα στον Καρά Τεπέ κάηκε ζωντανή. Ησυχία…

Η γυναίκα από το Χαλέπι είναι 7 μηνών με δίδυμα στην κοιλιά της. Κοιμάται σε μια καλοκαιρινή σκηνή. Θα γεννήσει τον Φλεβάρη αν όλα πάνε καλά. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Παζάρι με φρούτα, ρούχα, μπαρμπέρικο, ραφτάδικο, μικρογιουσουρούμ. ΜΚΟ μοιράζει τα παλιά μας μπουφάν, επαγγελματίες ψυχολόγοι ζητάνε να αλλάξουν πόστο γιατί είναι κι αυτοί άνθρωποι και τα βιβλία στα πανεπιστήμια δεν είχαν σάρκα και σημάδια. Ένας πρόσφυγας, Αφγανός δημοσιογράφος, έφτιαξε ένα αυτοσχέδιο σχολείο όπου πρόσφυγες και εθελοντές μαθαίνουν σε άλλους πρόσφυγες κιθάρα, ζωγραφική, αγγλικά, ελληνικά και κάνουν μαθήματα γερμανικών. Γερμανικών…

«Αν πιστέψεις ότι το ταξίδι σου τελικά δεν είχε νόημα, θα πιστέψεις ότι κι εσύ ο ίδιος πια δεν έχεις νόημα κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο» μας λέει η ψυχολόγος στη συνέντευξη. Wave of hope λέγεται το αυτοσχέδιο σχολείο.

«Αφού τα κύματα μάς έφεραν εδώ, ας γίνουν κύματα ελπίδας».