Θα πρέπει κάποιος να είναι τυφλός για να μην έχει διαπιστώσει – μέχρι σήμερα- ότι οι εφαρμογές των μνημονιακών πολιτικών τα τελευταία 6 χρόνια, εκτός από το να φτωχοποιούν το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα το γράμμα και το πνεύμα κάθε θεσμού της λεγόμενης «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας».

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Από πού να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς:

  • Κατάχρηση στην νομοθέτηση μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (σε κάποιες περιπτώσεις και χωρίς να τηρηθεί η εκ των υστέρων ψήφισή τους από την Βουλή).
  • Θεσμοθέτηση ακαταδίωκτου για όσες «ανεξάρτητες» αρχές, αποτελούν τους «βραχίονες» της Ε.Ε στο κράτος και εφαρμόζουν φυσικά τις αντίστοιχες πολιτικές (ΤΑΙΠΕΔ, Γ.Γ Εσόδων κ.λ.π)
  • Εξουσιοδότηση του εκάστοτε υπουργού Οικονομικών να υπογράφει δεσμευτικές συμφωνίες για την χώρα, διάρκειας ακόμη και ετών, χωρίς την έγκριση του Κοινοβουλίου.
  • Κατάθεση μνημονιακών νομοσχεδίων χιλιάδων σελίδων «σε ένα άρθρο» ώστε να είναι αδυνατη έστω και η στοιχειώδης επεξεργασία τους από το νομοθετικό σώμα.
  • Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας (που εμφανώς υπερβαίνει ακόμη και όσα προβλέπει το άρθρο 28 του αναθεωρημένου Συντάγματος) μέσω του περίφημη Δημοσιονομικού Συμβουλίου που μπορεί να προβαίνει σε «οριζόντιες περικοπές» αν δεν επιτυγχάνονται δημοσιονομικοί στόχοι.
  • Απόρρητα στοιχεία που αφορούν το χρέος και τις πρακτικές της Τράπεζας της Ελλάδας, ακόμη και το μετοχολόγιο της.
  • ‘Αγνωστο και εξίσου απόρρητο ιδιοκτησιακό καθεστώς για τις εταιρίες που ελέγχουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Πάρα πολλά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε σε αυτόν τον κατάλογο, όμως όλα θα ωχριούν μπροστά στην ευθεία παραβίαση του υποτιθέμενου βασικού στοιχείου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δηλαδή της «λαϊκής κυριαρχίας».
Προφανώς κάτι τέτοιο αποτελεί η πλήρης αγνόηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, όπου το 61,32% του ελληνικού λαού απαίτησε το σταμάτημα της λιτότητας. Είπε ΟΧΙ στη δημοσιονομική πρόταση των «θεσμών» που έχει ήδη αρχίσει να νομοθετείται και ετοιμάζεται να εφαρμοστεί στο σύνολό της!

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, ο αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Γιάννης Πανούσης δήλωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Το Βήμα» πώς «η αποσταθεροποίηση του νομίσματος, η αποσύνδεση νομίσματος-ασφάλειας συναλλαγών και κατ’ επέκταση η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης θέτουν ευθέως ζήτημα διατάραξης της εύρυθμης λειτουργίας του Πολιτεύματος, άρθρο 134, παράγραφος 2, περίπτωση β΄του Ποινικού Κώδικα». Παράλληλα μας θύμισε ότι  «το Σύνταγμα και οι νόμοι στηρίζουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία και όχι τη λαϊκή δημοκρατία. Έχουμε αλλαγή κυβέρνησης, αλλά όχι αλλαγή καθεστώτος».

Πρόκειται για ένα ωμό, ταξικό μάθημα από τον πανεπιστημιακό καθηγητή. Του ίδιου  που τώρα βρίσκεται επικεφαλής των ΜΑΤ ενώ ξυλοκοπούν και συλλαμβάνουν φοιτητές με ολοένα αυξανόμενη ένταση. Ανάλογη της … «μνημονικοποίησης» των πολιτικών που ασκούνται.

Κατά την εκτίμηση του Γ.Πανούση, το σύνολο των θεσμών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κυρίως προστατεύει από πράξεις, πολιτικές, δράσεις  (και γιατί όχι απόψεις;) που αποσκοπούν στην «διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης».

Αυτής της «ειρήνης» ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις που θέλει τους μισθούς στα 586 ευρώ, και τις συντάξεις στα 360 ευρώ με μειούμενη τάση. Επίσης το 8ωρο και το 5νθήμερο εργασίας να καταργούνται, τα καταστήματα να δουλεύουν τις Κυριακές. Οι απολύσεις να είναι απόλυτο εργοδοτικό δικαίωμα και η απεργία περιορισμένη μέχρι εξαφανίσεως. Της ίδιας «ειρήνης» που «τρέφεται» με λουκέτα μικρομεσαίων επιχειρήσεων προκειμένου να επεκτείνονται πολυεθνικά συγκροτήματα με νόμους fast track.

Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο που πρότεινε ουσιαστικά την «αριστερή» εκδοχή μίας κυβέρνησης Πρόντι ή Παπαδήμου (διαλέγετε και παίρνετε). Ζήτησε να υπάρξει ένα σχήμα με όσους «θα πιστεύουν στην ανάγκη εφαρμογής της συμφωνίας με τους εταίρους και αφετέρου δεν θα είναι υποψήφιοι στις προσεχείς εκλογές» αφού «έτσι θα δίνουν αναφορά μόνο στον Πρωθυπουργό και όχι στους ψηφοφόρους τους». Δηλαδή την αποσύνδεση της διακυβέρνησης από την λαϊκή κρίση, αφού η τελευταία προφανώς αποτελεί …παράγοντα αναποτελεσματικότητας!
‘Αλλωστε όπως λέει κι ό ίδιος ο Γιάννης Πανούσης «έχουμε αλλαγή κυβέρνησης, αλλά όχι αλλαγή καθεστώτος». Χωρίς κανείς να τον διαψεύδει.

Ίσως εδώ πρέπει να τον ευχαριστήσουμε για την συμβολή του, επί της αναγκαιότητας να σκεφθούμε σοβαρά επ’ αυτού. Και να πράξουμε αντιστοίχως…