Η ώρα της αλήθειας για τους δημοσιογράφους
Μια ανεπαίσθητη αλλαγή διαπιστώνεται τις τελευταίες μέρες στις κινήσεις των εκδοτικών συγκροτημάτων. Οι ιδιοκτήτες, έχουν δεν έχουν λεφτά στο σεντούκι τους, έχουν δεν έχουν φαλιρίσει, έπεσαν για να σώσουν με νύχια και δόντια τα μαγαζιά τους. Φήμες λένε πως πίσω από αυτές τις αιφνίδιες ανασυντάξεις δυνάμεων αναζητούνται οι πολιτικές εξελίξεις, η επόμενη μέρα της χώρας μετά τις βουλευτικές εκλογές. Κάτι σαν έργο με τίτλο: αντέξτε πάση θυσία μέχρι τις εκλογές και εμείς είμαστε εδώ. Το ποιοι είναι αυτοί που θα ΄ναι εδώ για τους εκδότες, μένει να αποκαλυφθεί σε λίγους μήνες.
Με φόντο αυτές τις κινήσεις, έχει εξαιρετική σημασία και η ανασύνταξη των δημοσιογράφων που διάλεξαν ήδη πλευρά. Μαζί με τα αφεντικά, έστω και για ένα κομμάτι ψωμί, έστω και για τα ψίχουλα της μεγάλης εξουσίας τους.
Σε περίοδο λοιπόν ύφεσης της δημοσιογραφικής εργασίας και του περιεχομένου της, σε περίοδο βαθιάς ανυποληψίας και απαξίωσης της κατευθυνόμενης ενημέρωσης, οι εκδότες, ιδιοκτήτες επιχειρούν και θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τα μαγαζιά τους έστω και με τζάμπα εργασία. Ή μάλλον συνήθως με τζάμπα εργασία. Γιατί είναι πια φανερό πως οι μειώσεις μισθών δεν σώζουν τις επιχειρήσεις τους. Αν ήταν έτσι θα σώζονταν από πέρυσι, όταν κήρυξαν μονομερώς τον πόλεμο στον κόσμο της δημοσιογραφικής εργασίας. Η επιλογή των μειώσεων μισθών, απλά δεν έχει πάτο. Πουθενά.
Η απλή αυτή αλήθεια ήρθε η ώρα και έγινε μαζικά κατανοητή. Τα παραδείγματα έχουν σωρευτεί. Αποκαλύψεις, Αυριανή, Κέρδος, Ξένιος, Επικοινωνία, Φίλαθλος, Αδέσμευτος Τύπος, Αξία, Alter, Ελευθεροτυπία, Κόσμος του Επενδυτή…Αυξάνονται ή προβλέπεται να αυξηθούν αφού το μοντέλο της λειτουργίας των Μέσων με ή χωρίς ένταξη στο άρθρο 99 με απλήρωτη εργασία, είναι ελκυστικό για πολλούς κοντόφθαλμους και μη εκδότες. Και εφημερίδες έχουν και δεν πληρώνουν.
Κατανοητή μαζικά έγινε και η αλήθεια πως κανείς εκδότης δεν πρόκειται να συζητήσει σοβαρά με τους εργαζόμενους του. Για να το κάνει πρέπει να απειληθεί. Η λειτουργία του και αυτή της επιχείρησης του. Η ιδέα, πρόταση για δυναμική απεργία διαρκείας σε όλα τα Μέσα κερδίζει συνεχώς έδαφος. Στον κόσμο της δημοσιογραφική εργασίας, ξαναλέμε.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή, τώρα που η ανάγκη αποκτά βροντερή φωνή, από επάνω προς τα κάτω της δημοσιογραφικής παραγωγής και τούμπαλιν, διαλύοντας αυταπάτες χρόνων και χρόνων, σημαντική μερίδα δημοσιογράφων ετοιμάζει τη δική της επίθεση ενάντια στον ξεσηκωμό του κλάδου.
Στο όνομα της συνέχισης λειτουργίας των Μέσων των αφεντικών τους, χωρίς όρους και όρια, προπαγανδίζουν, εκβιάζουν και πιέζουν για να επιβάλλουν την άποψη πως αφού τα media καταρρέουν, οι δημοσιογράφοι πρέπει να προλάβουν. Να ανοίξουν την πόρτα. Για να πεταχτούν έξω από το «σύστημα» των Μέσων οι άνθρωποι του. Έτσι-κατά την άποψη τους, λένε- θα σωθούν τα media. Και είναι έτοιμοι για αυτό να αυτο-καρφωθούν για όσα έκαναν ή δεν έπραξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μιλώντας για ευθύνες των δημοσιογράφων που δεν είδαν την κρίση (αυτοί δηλαδή), που μετείχαν στη διόγκωση της φούσκας των media (αυτοί πάλι, με θέσεις και θεσούλες δεξιά και αριστερά σε κρατικούς ή πολιτικούς μηχανισμούς). Για αυτό και τάσσονται μαχητικά κατά των απεργιακών κινητοποιήσεων, εκβιάζουν όλους τους άλλους δημοσιογράφους να σκύψουν το κεφάλι μπροστά στις κινήσεις των εργοδοτών τους. Προς χάριν μιας απλήρωτης θέσης σε καταχρεωμένα ΜΜΕ.
Ματίνα Παπαχριστούδη
(Το κείμενο γράφτηκε για το Δρόμο της Αριστεράς)