της Ηλέκτρας Ζώη
Αφημένοι και αφημένες για ώρες στα βράχια παρά τις εκκλήσεις τους για βοήθεια, πλησιάζονται τελικά από ένα τσούρμο κρατικών και παρακρατικών (τον εθνικό κορμό δηλαδή), απαγάγονται, ληστεύονται από τα υπάρχοντά τους, επιβιβάζονται με τη βία στη βάρκα της 4ης φωτογραφίας και ρυμουλκούνται στα τουρκικά ύδατα. Την επόμενη μέρα, διασώζονται από το τουρκικό λιμενικό, όπως δείχνει η 5η φωτογραφία, στην οποία μπορεί να επιβεβαιωθεί το γεγονός ότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους.
Παρά τα πειστήρια, τις πάρα πολλές αναφορές σε μεγάλα διεθνή μέσα, τις υποθέσεις που έχουν φτάσει στο ευρωδικαστήριο και την κατακραυγή από διεθνείς οργανισμούς, αυτό που βλέπετε στις φωτογραφίες -και κυρίως όσα δεν βλέπετε- γίνονται καθημερινά (δηλαδή καθημερινά) σε όλα τα νησιά του ακριτικού Αιγαίου. Αυτός είναι ο ένας, μόνος και μοναδικός λόγος που οι ροές είναι μειωμένες από τον Μάριο του 2020. Μπορούμε να μιλήσουμε για το ειδεχθέστερο, διαρκέστερο, συχνότερο και μαζικότερο έγκλημα του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Προφανώς οι επαναπροωθήσεις έχουν την εντολή, τον σχεδιασμό και την κάλυψη του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, του Μετανάστευσης και Ασύλου, του Ναυτιλίας και του Εθνικής Άμυνας, όλα υπό τον συντονισμό του πρωθυπουργού. Κανονικοποιούνται μέσα από την ανταλλαγή εγκληματικών ‘καλών πρακτικών’ μεταξύ των χωρών της ΕΕ και την προσθήκη της Frontex και άλλων λιγότερο διαφανών ομάδων ‘προστασίας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής’.
Στα δικά μας όμως, οι εγκληματικές αυτές ενέργειες κοστίζουν αμέτρητες ζωές με τους εξής τρόπους:
- Οι άνθρωποι ενώ βρίσκονται σε κίνδυνο (ναυαγίου, εγκυμοσύνης, τραυματισμού, πείνας, υποθερμίας) δεν καλούν τις -από τον διεθνή νόμο και τη στοιχειώδη ηθική- υπεύθυνες αρχές με συχνό αποτέλεσμα τον θάνατό τους. Στη θάλασσα βρίσκονται συχνά αταυτοποίητα και αζήτητα πτώματα, σε λίγο αυτό θα συμβαίνει και στα δάση, όπου κρύβονται συχνά οι αφίξεις.
- Οι άνθρωποι κατά την επαναπροώθηση αφήνονται σε ακυβέρνητες βάρκες ή πετιούνται με την απειλή όπλου απευθείας στη θάλασσα ενώ εκλιπαρούν για τη ζωή τους. Μια ματιά σε έγκυρα δημοσιεύματα της προηγούμενης εβδομάδας είναι αρκετή για την επιβεβαίωση των παραπάνω.
- Οι βάρκες, προσπαθώντας να αποφύγουν τα πρώτα νησιά και τις επιθέσεις του λιμενικού, συχνά επιλέγουν μακρύτερες και επικινδυνότερες διαδρομές με αποτέλεσμα να βλέπουμε εικόνες από φουσκωμένα πτώματα, σε προχωρημένη σήψη. Πτώματα 5χρονων, 25χρονων και εγκύων.
- Μετά την ελληνική επαναπροώθηση συλλαμβάνονται από τους Τούρκους πατριώτες και συχνά επαναπροωθούνται στις χώρες καταγωγής όπου κινδυνεύουν ή καταδικάζονται σε θάνατο.
Σε όλο αυτό το ντροπιαστικό έγκλημα, εφημερίδες και τηλεοράσεις σιωπούν, εισαγγελικές αρχές, αρχές διαφάνειας, δημόσιες υπηρεσίες είναι εξαρτημένες από ή υπάγονται απευθείας στο γραφείο κάποιου υπουργού. Εδώ και πολλά χρόνια, καμία ανεξάρτητη έρευνα δεν έχει ξεκινήσει, κανένα γραφείο ασύλου δεν έχει προσκομίσει στοιχεία από συνεντεύξεις -ως όφειλε- στις εισαγγελίες, καμία εισαγγελία δεν έχει θορυβηθεί από τις τοπικές και εθνικές μαρτυρίες και καμία αναφορά στην εισαγγελία δεν έχει γλιτώσει από την απλή παραπομπή της στο εσωτερικών υποθέσεων της αστυνομίας. Ούτε μία από τις γραφικές ΕΔΕ δεν έχει διαταχθεί.
Οι λιμενικοί περηφανεύονται στον καφέ τους για τον ηρωισμό τους απέναντι σε άοπλους και αδύναμους, οι ασφαλίτες αναφέρουν σε τηλεφωνικές συνομιλίες για 10, 15 ή 30 ‘πράγματα που φορτώθηκαν’, ο υπουργός κρύβει τα πτώματα κάτω από τη θάλασσα, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την ‘αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων’ και όποιος/α αντιδρά ανακηρύσσεται εχθρός της πατρίδας, φυλακίζεται με κατηγορίες διακίνησης ή κατασκοπίας ή στοχοποιείται για συνεργασία με τους Τούρκους. Οι εθνικόφρονες πανηγυρίζουν που ο λόγος τους και οι πράξεις τους έγιναν εθνική πολιτική και είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν και τις πρώτες σφαίρες.
Γύρω από τις επαναπροωθήσεις μια ελλειπής δημοκρατία μεταλλάχθηκε σε καθεστώς. Είδα προχθές ένα σχόλιο για το σχολείο που στήριξε το παιδί που φόρεσε φούστα. Το σχόλιο έλεγε: ‘με κάτι τέτοια η ζωή συνεχίζει να προχωράει’.
Η ζωή στα σύνορα έχει σταματήσει. Σε αυτή την εθνικιστική παράνοια πρέπει να μείνουμε πίσω, να πιάσουμε τη ζωή από το χέρι και να την κάνουμε ξανά να προχωρήσει. Να γίνουμε πάλι περήφανοι και περήφανες εθνικές προδότριες και προδότες.
*Φωτογραφίες από το Aegean Boat Report