Με αφορμή έναν δικτάτορα

Αν και οι περισσότεροι θα έχετε ακούσει για την περίφημη Ιμέλντα Μάρκος και την συλλογή των παπουτσιών της –η αξία των οποίων ξεπερνούσε το εθνικό ΑΕΠ της χώρας- θα θυμίσω ότι ο Φ. Μάρκος κυβέρνησε τις Φιλιππίνες από το 1965 μέχρι το 1986. Από το 1972 και για δέκα σχεδόν χρόνια, είχε κηρύξει στρατιωτικό νόμο, ενώ κατηγορήθηκε και για τη δολοφονία του γερουσιαστή και πολιτικού του αντιπάλου Benigno Aquino Jr. Ο Β. Aquino Jr, ήταν πατέρας του σημερινού προέδρου Benigno Aquino III και σύζυγος της Corazon Aquino, πρώτης προέδρου μετά τη δικτατορία του Μάρκος. Όπως καταλαβαίνετε, η πολιτική στις Φιλιππίνες είναι μια καθαρά οικογενειακή υπόθεση…

Ο Μάρκος λοιπόν, όπως κάθε δικτάτορας που σέβεται τον εαυτό του, ξεκίνησε με μεγάλα σχέδια ανάπλασης, χτίζοντας νοσοκομεία, οδικές αρτηρίες, σιδηρογραμμές. Καθώς λεφτά δεν υπήρχαν, κατέφυγε στη συνήθη τακτική των τεράστιων δανείων, που μέχρι το 1986 είχαν εκτοξεύσει το χρέος της χώρας στα 28,2 δις. δολάρια και το οποίο χρέος ακόμα δεν έχει αποπληρωθεί. Κάπου εκεί μπέρδεψε την εθνική οικονομία με τον προσωπικό του λογαριασμό και έγινε ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Παράλληλα, φρόντισε να εξασφαλίσει σε θέσεις κλειδιά όλο του το σόι, να εξοντώσει κομμουνιστές και κάθε αντίσταση ενώ οι δολοφονίες του παρακράτους υπολογίζονται μεταξύ 1500 και 3,500 χιλιάδες. Και ενώ θα περίμενε κανείς μετά την επανάσταση του 1986 να έχει εξαφανιστεί η οικογένεια Μάρκος από το προσκήνιο, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα παιδιά του και η γυναίκα του έχουν πολιτικές θέσεις και χαίρουν ασυλίας.

Εάν ρωτήσεις σήμερα τον μέσο Φιλιππινέζο να σου πει τη γνώμη του για τον Μάρκος, μάλλον δεν θα ακούσεις αυτό που φαντάζεσαι. Οι περισσότεροι τον αναπολούν με τα γνωστά επιχειρήματα: «έφτιαξε δομές», «πάταξε τους εγκληματίες», «είχαμε ασφάλεια τότε να κυκλοφορούμε τη νύχτα», «εντάξει έφαγε λεφτά, μήπως και οι επόμενοι τα ίδια δεν κάνουν;». «εαν καθόσουν ήσυχα κ δεν ανακατευόσουν με πολιτική δεν σε πείραζε κανεις».

Αλήθεια δεν σαq θυμίζουν τα επιχειρήματα τους νοσταλγούς της δικής μας χούντας και του Παπαδόπουλου; «Τότε που ο κόσμος έτρωγε ψωμί και υπήρχε ασφάλεια» (άσχετα αν κάποιοι έλιωναν στα κρατητήρια και τα δάνεια της χούντας βούλιαζαν την εθνική οικονομία).

Και φτάνουμε λοιπόν στο αιώνιο ερώτημα, γιατί οι άνθρωποι, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, στηρίζουν τους δυνάστες τους; Γιατί ψηφίζουν ενάντια στο συμφέρον τους; Γιατί ενώ μια χώρα φτωχοποιείται, ο λαός της εξευτελίζεται, η ανεργία καλπάζει, η κοινωνία διαλύεται, οι πολίτες εξακολουθούν είτε να στηρίζουν αυτούς που τους οδηγούν στο γκρεμό είτε απλά να σιωπούν και να υπομένουν; Δεν χρειάζεται, ούτε συγκρίνω την Ελλάδα με τις Φιλιππίνες. Αλλά σκεφτείτε λίγο, ο αριθμός των Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας πλησιάζει επικίνδυνα τα τέσσερα εκατομμύρια. Σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο οι άνεργοι, ενώ όσοι τυχεροί εργάζονται ακόμα καθημερινά συνθλίβονται από το βάρος των φόρων δίχως τέλος. Η παιδεία και η υγεία στη χώρα έχουν εξευτελιστεί για να πουληθούν φθηνά σε ιδιώτες ή να γίνουν «κουπόνια». Και να μην μιλήσουμε για την ενημέρωση στην χώρα μας όπου οι δημοσιογράφοι λειτουργούν ως το γραφείο τύπου του κάθε υπουργού και οι λίγοι τολμηροί που συνεχίζουν να τιμούν το επάγγελμα βρίσκονται αντιμέτωποι με μηνύσεις από τραπεζίτες και καναλάρχες. Δεν θα αναφερθώ στις γκροτεσκ φιγούρες της πολιτικής τύπου Βούλτεψη, Λοβέρδου ή  Γεωργιάδη, ή σε ανύπαρκτους άεργους που στείλαμε στην Ευρωβουλή, διότι έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο λόγος που όλοι αυτοί υπάρχουν είναι για να εκτονώνεται ο λαός στο facebook βρίζοντας τους και έτσι να καταπίνει πιο ομαλά το χάπι της «ανάπτυξης». Αυτή τη στιγμή το μυαλό όλων μας υφίσταται βιασμό. Η κυβέρνηση των κ. Σαμαρά/Βενιζέλου καταρρέει αλλά ένα (μεγάλο;) μέρος των Ελλήνων συνεχίσει να βρίσκει λογική σε όσα συμβαίνουν. Και έτσι θεωρούμε λογικό να πεθαίνουν ηλικιωμένοι από εμφράγματα περιμένοντας στην ουρά να πληρώσουν ένα φόρο που ακόμα και κυβερνητικοί βουλευτές σε μια σπάνια κρίση ειλικρίνειας παραδέχτηκαν ότι είναι άδικος (μέχρι και αντισυνταγματικός). Θεωρούμε λογικό ο υπουργός δημόσιας τάξης Β. Κικίλιας να δίνει πολιτικές υποσχέσεις σε παπάδες και να καμαρώνει δημόσια γι’αυτές, να δικαιώνονται οι απολυμένοι (όπως οι καθαρίστριες) στα δικαστήρια αλλά ποτέ να μην εφαρμόζεται η απόφαση, να μας κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για να περάσουν όσα περισσότερα λυσσαλέα μέτρα μπορούν, (γύρω τις 25 μέχρι τώρα, άντε να τα εκατοστήσουμε), να ακούμε για εταιρίες που οφείλουν εκατομμύρια στο ελληνικό δημόσιο (το πιο πρόσφατο τα 600 εκατομμύρια της γερμανικής Hochtief ) αλλά είπαμε: για την κρίση φταις εσύ που δεν πήρες απόδειξη για την τυρόπιτα…

Και όμως  συμπολίτη μου Έλληνα, συνεχίζεις να ψάχνεις ελπίδα σε ποτάμια και ελιές, να ακούς τον κάθε Πρετεντέρη, να κλείνεις τα μάτια στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες που πίνουν το αίμα σου σαμπάνια στη Μύκονο και όταν νιώσεις τη μέγκενη να σε σφίγγει, βρίσκεις παρηγοριά σε παπάδες και φασίστες…