Με αφορμή το άρθρο του Γ. Ραχιώτη στο TPP για το ΚΚΕ και το ζήτημα του Ιμπεριαλισμού

των Μαρίας Τριανταφυλλίδου και Παντελή Μέλιου*

«Έχουμε δικαίωμα να είμαστε μαρξιστές λενινιστές»

Φιντέλ Κάστρο

Ποιος θα ασχολούνταν με την ουσία του κειμένου εάν δεν ήταν ένα ακόμα βέλος στην αντιΚΚΕ φαρέτρα σε μια διαμάχη που αφορά αποκλειστικά στη διεκδίκηση της φθοράς εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ  προς τα αριστερά και τη νέα πολιτικοποίηση. Ποιοι είναι αυτοί που κεφαλαιοποιούν πολιτικά αυτή την κριτική και τί σχέση μπορεί να έχουν με τον αντιιμπεριαλισμό, το εργατικό κίνημα και τα κινήματα των λαών… Πόση αξιοπιστία και σοβαρότητα εμπνέει μια «συμμαχία» στελεχών ή ομάδων των ελαχίστων με ολόκληρα κράτη ή συνασπισμούς κρατών…

1. Ο κατά τα άλλα θαρραλέος και αξιόλογος νομικός κ. Ραχιώτης ξεκινά με αναπόληση του αντιιμπεριαλισμού ως προϊόν των μαζικών εμπειριών των ξένων επεμβάσεων στη χώρα. Και δικαίως. Εκείνο που λείπει και εν μέρει απαντά και τον συνολικό προβληματισμό του είναι ότι οι επεμβάσεις έγιναν για να αντιμετωπίσουν ένα μαζικό κίνημα αμφισβήτησης του καπιταλισμού στη χώρα. Ένα κίνημα που βασίστηκε στους αγώνες των εργατών και ακτημόνων κατά τον Μεσοπόλεμο και γιγαντώθηκε σε δυαδική εξουσία κατά την κατοχή. Χωρίς αυτή τη βάση που σωστά, όπως λέει, δεν αφορά στις συγκροτήσεις στις οποίες αναφέρεται, δεν θα είχαμε ούτε επεμβάσεις ούτε αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Και αυτό είναι το κριτήριο που διαφοροποιεί τον αντιιμπεριαλισμό από τη διπλωματία στη βαση γεωπολιτικών εκτιμήσεων. Αυτό που διαφοροποιεί τους αγωνιστές από τους παράγοντες. Το ταξικό κίνημα που αναπτύσσεται πάνω στη βασική αντίθεση κεφαλαίου εργασίας , αποκρυσταλλώνεται σε εργατολαϊκό κόμμα και αντιμετωπίζει τις γεωπολιτiκές παραμέτρους ως απότοκο της κατάληψης της εξουσίας , της ανατροπής του καπιταλισμού στην χώρα του και όχι αντίστροφα.

Για να πάμε και λίγο παραπίσω. Οι Μπολσεβίκοι ανέπτυξαν την τακτική του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου ως ηγεσία ενός εργατικού κράτους και σε συνεργασία με μαζικά, λαικά αντιαποικιακά κινήματα.  Οι πολιτικές μάχες που έδωσαν στην πορεία ανάπτυξης τους δεν είχαν κέντρο την γεωπολιτική αλλα τον οικονομισμό , τον οπορτουνισμό, τον διεθνισμό, επιχειρούσαν να επεξεργαστούν μια ταξική γραμμή για τα εργατικά κόμματα στην πάλη τους ενάντια στον ταξικό αντίπαλο. Δεν περιδιάβαιναν τα διεθνή fora επεξεργαζόμενοι έξυπνες γεωπολιτικές λύσεις.

Σήμερα το κύριο ζήτημα που αντιμετωπίζουμε είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και της πολιτικής του εκπροσώπησης όχι τακτικές συνεργασίες μεγακλίμακας. Δεν βάζουμε καθήκοντα γίγαντα σε ένα παιδί. Και όποιος το κάνει έχει απλώς άλλη στρατηγική από την εργατική στρατηγική και καλό θα ήταν να τη δηλώνει όχι να την καμουφλάρει σε δήθεν αριστερές κριτικές στο Κ.Κ.Ε.

2. Ένα σχόλιο για τις κυβερνήσεις τύπου Βολιβίας, Βενεζουέλας που ‘έχουν μια σημαντική διαφορά από το αδερφό Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας. Δεν ολοκλήρωσαν την αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση του λαού σε κοινωνική επανάσταση, απαλλοτρίωση της αστικής τάξης από τα μέσα παραγωγής και τσάκισμα του αστικού κράτους.

Αγαπητοί σύντροφοι. Στον επαναστατικό μαρξισμό είναι θεμιτό το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο ως σύντομο μεταβατικό διάστημα, ως τακτική συγκέντρωσης δυνάμεων προς τον σοσιαλισμό. Εάν αυτό δεν συμβεί υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Είτε το λαικό, δημοκρατικό κίνημα των εργαζομένων και των συμμάχων τους να τσακιστεί, όπως στη Χιλή,  ή να έχουμε έναν μακράς πνοής Βοναπαρτισμό που καταλήγει σε «οράματα» όπως αυτό του καπιταλισμού των Άνδεων. Σε καθεστώτα δηλαδή συνέχισης της εκμετάλλευσης τη εργασίας σε «εθνικά πλαίσια». Σε κυβερνήσεις που αποφασίζουν να διαπραγματευτούν την ένταξη τους στους BRICS , αλλα συνεχίζουν απρόσκοπτα την καταστολή του λαού όπως η κυβερνηση του Μεξικού που αξιοποιεί το ισραηλινό Predator σε βάρος των ακτιβιστών κάθε είδους στο έδαφός της.

Όπως καταλαβαίνετε είναι αδύνατον το Κ.Κ.Ε να μην διαχωριστεί από τέτοιες στρατηγικές όπως διαχωρίζεται και στο εσωτερικό της χώρας από τις κυβερνήσεις της «προόδου» που θέλουν να αντιμετωπίσουν την ανεργία με ΕΣΠΑ , συνεχίζουν την ένταξη της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις και αξιοποιούν όλο το θεσμικό και υλικό οπλοστάσιο της αστικής τάξης σε βάρος των εργαζομένων.

3. Αναρωτιέται ο κ. Ραχιώτης τί να έκανε η Ρωσία πέρα από εισβολή στην Ουκρανία. Να στήριζε την αντιολιγαρχική και αντιφασιστική εξέγερση όταν μπορούσαν να φέρουν τη νίκη σε βάρος των φασιστών του ευρωμευντάν. Να μην παζαρεύει αν αυτού τη θέση της ρωσικής αστικής τάξης στην παγκοσμιοποίηση και να μην συνεργάζεται όλα αυτά τα χρόνια με τους Ουκρανούς ολιγάρχες. Να μην στηρίξει το Μινσκ που παρείχε οκτώ χρόνια απρόσκοπτης πολεμικής προετοιμασίας , οκτώ χρόνια δίωξης των κομμουνιστών, οκτώ χρόνια εμπέδωσης των Ναζί και των μισθοφόρων. Η Ρωσία μπορούσε να έχει εξασφαλίσει τη νίκη χωρίς να καταλάβει σπιθαμή Ουκρανικού εδάφους. Το γιατί δεν το έκανε βρίσκεται εύκολα. Στην διάρκεια της  επιδρομής στην “Ουκρανία” ο αριθμός των “ισχυρών” Ρώσων δισεκατομμυριούχων αυξήθηκε κατά 22 (σε 110) και η συνολική καταγεγραμμένη “αξία” τους αυξήθηκε από353 δις. δολάρια το 2022 A.D. σε 505 δις. δολάρια φέτος (Βλέπε το άρθρο των ” The Moscow Times “, στο Διαδίκτυο, με τίτλο “Number of Russian billionaires jumps in 2023 despite sanctions: Forbes”).

Σωστά το Κ.Κ.Ε αντιμετωπίζει τον ιμπεριαλισμό ως ιστορικό στάδιο του σε παρακμή καπιταλισμού και όχι ως τοπική εκδήλωση. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο των αστικών τάξεων του πλανήτη βρίσκονται σε διαδικασία αντιδραστικοποιησης και δεν πρόκειται να φέρουν σε πέρας κανένα δημοκρατικό, φιλολαικό καθήκον. Δεν πρέπει να περιλαμβάνονται σε κανενός είδους στρατηγική συμμαχιών από τη σκοπιά του εργατικού κινήματος.

4. Το ζήτημα της ταξικής φύσης της Κίνας ή της Κορέας οι επεξεργασίες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος το αφήνουν ανοιχτό για περαιτέρω μελέτη. Μελέτη από τη σκοπιά της εργατικής εξουσίας και των λαών. Εσείς τα ξέρετε όλα και έχετε ασφαλή διάγνωση. Το ΚΚΕ που διατηρούσε μέχρι πρόσφατα στενές σχέσεις με τον σοσιαλιστικό κόσμο, το κόμμα προιόν της επαναστασης του 1917 στην Ελλάδα, του ένοπλου αντιιμπεριαλιστικού αγώνα 40-49 , το κόμμα παράμετρος της εθνικής ζωής, δεν τα έχει όλα λυμένα.
5. Η κριτική είναι θεμιτή και αναγκαία. Αλλα να κουνάει κανείς το δάχτυλο στο Κ.Κ.Ε για το πως η ταξική πάλη προϋποθέτει εθνικό κράτος και όχι τον παγκοσμιοποιητικό χυλό, δηλώνει κακοπιστία. Το ΚΚΕ έχει αποδείξει το στίγμα του δεν περιφέρει διακηρύξεις. Καταψήφισε το Σχέδιο Ανάν , καταψήφισε τη Συμφωνία των Πρεσπών , συγκρούστηκε με τον ΝΑΤΟικό πατρωτισμό σε αντίθεση με όλο το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα που τροφοδοτείτε με τις επιθέσεις σας. Η κατηγορία ότι ταυτίζει την έξοδο από την Ε.Ε και το ΝΑΤΟ με μεγάλες καθεστωτικές αλλαγές , με τον σοσιαλισμό και την εξουσία των εργαζομένων είναι ακριβής. Εσείς που διατηρείτε ακόμα Λαικομετωπικές αυταπάτες είστε αυτοί που πρέπει να προσδιορίσετε με ποιο φιλελεύθερο και δημοκρατικό και πατριωτικό κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης σκοπεύετε να οργανώσετε αυτή την έξοδο , χωρίς αυτή να σημάνει τον εξανδραποδισμό του λαού στο βωμό του πατριωτικού καθήκοντος. Γιατί κανείς άλλος έξω από εσάς τους ίδιους δεν μπορεί να το εντοπίσει.

*Οι υπογράφοντες είναι ιδιοκτητες του Πολυχώρου Διόσκουροι στο Αγρίνιο. Η απάντηση στο Γ. Ραχιώτη που δημοσιεύεται, εκφράζει μόνον τους δύο υπογράφοντες και δεν εκπροσωπεί το ΚΚΕ, το οποίο εκφράζεται από τα κομματικά του μέσα.