Από όλες τις Πέμπτες που μπορούσε κανείς να επισκεφθεί την Ταράτσα του Φοίβου στο Άλσος, στο Πεδίο του Άρεως, στη γειτονιά μου, η Πέμπτη που ξεχώριζε στα μάτια μου ήταν εκείνη στην οποία συμμετείχε η Μαρίνα Σάττι. Αυτή η καθημασανατολίτικη θηλυκότητα, η άρτια και δυνατή, αυτή η προσωποποίηση των γυναικών αυτής της γης νυν και αεί είναι μες στην καρδιά και το νου μου το μεγαλύτερο πολιτικό επιχείρημα όσων πιστεύω κι όσων νοιώθω στον τόπο μου και τόπο της Μαρίνας- και ως τόπο μας δεν ορίζω κάτι με σύνορα. 

Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης ήταν πάλι εκεί αυτό το ταλαντούχο πλάσμα, η βαθιά γνώστης της παράδοσης των τόπων μας, να στήσει ένα μικρό πανηγύρι, με τις δύο ολοζώνταντες καρυάτιδες δεξιά και αριστερά της, με το πολυφωνικό συγκρότημα «Κόρες» σε ένα ξαφνικό και βαθιά συγκινητικό ιντερμέτζο, ουσιαστικά να κλείνει το επιθεωρησιακό πρόγραμμα, έτσι που, όλοι εμείς, οι συγκρατημένοι λόγω πανδημίας, ώρες ώρες να μην αντέχουμε την καρέκλα μας – υπόκλιση στις υπέροχες κυρίες που σηκώθηκαν στα καθίσματα, ανίκανες να δεχθούν πως δεν είχαν δικαίωμα, έστω κι έτσι, έστω και για λίγο, να εκφραστούν. Μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα, όσο η Μαρίνα ήταν στη σκηνή, με την οθόνη να «παίζει» από Βαλκάνια μέχρι Μπόλυγουντ, είχε στηθεί ένα μικρό πανηγύρι, καθιστικό μεν, αληθινό δε, είχαν έρθει οι μνήμες των πανηγυριών των χωριών μας και των γλεντιών στα σπίτια μας, η μνήμη είχε ανασυρθεί ολοζώντανη και ελπιδοφόρα- κάποτε, τολμώ να πω, και νικητήρια. 

Εντάξει, μου είχε λείψει κι ο Φοίβος Δεληβοριάς. Είχα να χαρώ τη μουσική και την παρουσία του από την προκοβιντική εποχή, όταν τον είδαμε στον Κήπο του Μεγάρου, όταν ζήσαμε εκείνη την καταπληκτική στιγμή με το Φοίβο να τραγουδά «Αν ζούσαμε σε άλλη εποχή…» και το αγόρι στο μπροστινό τραπέζι να γονατίζει και να κάνει πρόταση γάμου στο κορίτσι του. Η μουσική του Φοίβου είναι μουσική των ερώτων, ήταν πάντα, μα χρειάστηκε αυτή η Πέμπτη για να φανεί ξεκάθαρα πως αυτή ακριβώς η ίδια μουσική μπορεί να γίνει τίμιο μέρος πολιτικού σχολίου, χωρίς στιγμή να «διασυρθεί» είτε η μουσική είτε το πολιτικό σχόλιο.  

Δεν είχα πάει ξανά στην Ταράτσα του Φοίβου. Δεν είχα ξαναδεί αυτό τον ανεμοστρόβιλο ταλέντου που λέγεται Θανάσης Αλευράς επί το έργον – ξέρω, έχω χάσει πολλά, αλλά από δω και πέρα δηλώνω ακόλουθος. Ήταν πολύ το ταλέντο που γέμιζε τη σκηνή του Άλσους, με τον «κομπέρ» Βύρωνα Θεοδωρόπουλο της εισαγωγής και την φωνή της Νεφέλης Φασούλη, την παρουσία – δήλωση της Idra Kayne (τα περί Ουγκάντας – Ρουάντας και οι αναφορές, έτσι, περί της γενοκτονίας άγγιξαν την διεθνατζίδικη καρδιά μου, όπως και η φωνή της και εκείνο το Enough is Enough έβαλε τα πόδια μου να θυμηθούν την εφηβεία μου), τον ταξιδιώτη έτερο Φοίβο (Ριμένα) και τον γλυκύτατο και πανταχού παρόντα Γιακουμή / Κώστα Δετώρο (πολύχρονος!). Όμως φεύγοντας, εκείνο που αυθόρμητα σχολιάζεις, και σχολιάζουν κι οι φίλοι που συναντάς ξαφνικά, είναι ο Θανάσης Αλευράς. Που δεν «κλέβει» την παράσταση, όλα κύλησαν συντροφικά, το ένοιωθες, όμως ξεχωρίζε, άστραφτε και ήταν εμφανές ότι κι οι σύντροφοί του επί σκηνής τον καμάρωναν. Όπως κι εμείς. 

Μέσα από τραγούδια και νούμερα, ένα μεγάλο κομμάτι της επικαιρότητας των τελευταίων δύο ετών σχολιαζόταν στην σκηνή, από την επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση ως το αξέχαστο ξύλο επί Χρυσοχοϊδη, μέχρι την «πολιτική» της Μενδώνη (με μια τεράστια ..στέκα στην οθόνη), τα σουξέ της ελληνικής τηλεόρασης. Όλα με τρόπο δημιουργικό, με λόγο συχνά καίριο και το Θανάση Αλευρά να δίνει ρέστα και το Φοίβο να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στις μιμήσεις…  

[Να αφήσω κι αυτό εδώ: Δεν ξέρω πως, την ώρα που «έπαιζε» η Επανάσταση επί σκηνής, σκέφτηκα πόσο ωραίος θα ήταν ο συνδυασμός των Καραϊσκάκειων ύβρεων με το γνωστό Φοιβικό τραγούδι..]

Η μόνη στιγμή που δεν μπόρεσα να συνδεθώ με όσα συνέβαιναν επί σκηνής, που «έφυγαν» από κει τα μάτια μου, ήταν στο νούμερο για τις «Άγριες Μέλισσες» – αλλά φέρω την ευθύνη: όταν δεν έχεις δει ούτε καν τίτλους έναρξης από ένα σήριαλ δύσκολο να καταλάβεις.. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις των συνθεατών, όμως, ας πω ότι ο σχολιασμός φαινόταν ιδιαίτερα επιτυχής. Και με αναφορές στον τρόπο που η Ελληνική κοινωνία αλλάζει – λίγο δασκαλίστικες, στιγμές στιγμές, και λιγότερο φωτεινές από το σιωπηλό και μαζί εκκωφαντικό παράδειγμα που ήταν οι ίδιες οι παρουσίες επί σκηνής, νομίζω, όμως. 

Πέρα από το απαστράπτον ταλέντο και την ομαδική δουλειά, οφείλω να σταθώ σε εκείνες «αμίλητες» δηλώσεις που με παρρησία έδειχναν μιαν αλήθεια και άρα αλλάζουν τον κόσμο. Και ήταν πολύ πιο «διδακτικές», κατά τη γνώμη μου, από οποιαδήποτε ευθεία αναφορά. Η παράσταση ξεκινά με ντραγκ σώου (ο θεσπέσιος Αλευράς ως Γιάννα Αγγελοπούλου), η Idra, ελληνο-ουγκαντέζα, παρουσιάζεται από το Φοίβο ως «Κατερίνα από την Κυψέλη», οι μουσικές αναφορές συγκέντρωναν τη μνήμη όσων αγαπήσαμε και ταυτιστήκαμε, καταργώντας και πάλι ότι πάει να μας χωρίσει.

Μία ακόμη επιλογή που αξίζει αναφοράς η παρουσία, στην σκηνογραφία, των έργων του Χιροσίγκε, των Ιαπωνικών ουκίγιο-ε, πάει να πει του επιπλέοντος κόσμου, που, ασχέτως Ιαπωνίας και Ολυμπιακών και Γιάννας, σε μια δεύτερη ανάγνωση ήταν ίσως από τις πιο ταιριαστές επιλογές για μιαν επιθεωρησιακή παράσταση – μια παράσταση του εδώ και τώρα δικού μας επιπλέοντος κόσμου, του χρόνου που είναι και δεν θα είναι, και που η τέχνη υπογραμμίζει και συντηρεί ότι αξίζει να απομείνει.

 

Το πρόγραμμα, με άλλους καλεσμένους κάθε εβδομάδα, παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη, μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου, στο Αλσος. Την Πέμπτη 23/9 το ΤΡΡ θα είναι και επί σκηνής, καθώς καλεσμένος είναι ο Σπύρος Γραμμένος μας. 

Οι φωτογραφίες που στολίζουν το άρθρο είναι του Δημήτρη Μακρή

Ταράτσα του Φοίβου, Άλσος Πεδίου Άρεως:

Παραγωγή PROSPERO

Σκηνοθεσία Άγγελος Τριανταφύλλου

Σκηνικά Μανόλης Παντελιδάκης

Ενδυματολογία Ιωάννα Τσάμη

Χορογραφίες Πάνος Χαλκιάς

 Ήχος Γιάννης Πετρόλιας

 Φώτα Παναγιώτης Τσεβρένης

 βίντεο Δημήτρης Μακρής

Εποπτεία Ιωάννα Μπιτούνη 

artwork Μυρτώ Δεληβοριά