του Νίκου Μπογιόπουλου
Αναδημοσίευση με την άδεια του συγγραφέα από τον Ημεροδρόμο

Η πολιτική που κόβει μισθούς, που κόβει συντάξεις, που έχει θρυμματίσει την ελπίδα, που έχει κόψει το γέλιο, είναι η ίδια πολιτική που τώρα θέλει να μας κόψει και την ανάσα από τη μπόχα των σκουπιδιών.  

Η μετατροπή του δικαιώματος στη δουλειά σε εργαλείο ψηφοθηρίας, η ομηρεία των σύγχρονων μισθωτών σκλάβων στα σκλαβοπάζαρα του ιδιώτη ή «δημόσιου» εργοδότη, η μισή ζωή της ημιαπασχόλησης, η υπαγωγή της μόνιμης και διαρκούς ανάγκης της επιβίωσης σε καθεστώς «ορισμένου χρόνου» δουλείας, μας αφορά όλους.

Φτάνουν στο σημείο να κρύβονται πίσω από «αντισυνταγματικότητες» αυτοί που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια δικαστικές αποφάσεις όταν αυτές κρίνουν αντισυνταγματικό τον ΕΝΦΙΑ ή τις περικοπές στις συντάξεις. Αυτοί, τώρα, κόπτονται για το Σύνταγμα και την εφαρμογή του. Βλέπετε ταξικές δεν είναι μόνο οι αποφάσεις της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης. Ταξικά είναι και τα κριτήρια όσον αφορά την αλά καρτ εφαρμογή τους.

Φτάνουν στο σημείο να λένε ότι είναι «αντισυνταγματικό» (!) το δικαίωμα στη δουλειά, ποιού; Του εργάτη που μαζεύει τα σκουπίδια! Αλλά αν αυτός, ο εργάτης που μαζεύει σκουπίδια, είναι «αντισυνταγματικός» για τους νόμους τους, τότε τι έχουν να προσδοκούν όλοι οι υπόλοιποι;

Όμως οι νόμοι τους δεν «φυτρώνουν». Δεν έρχονται από το υπερπέραν. Τους νόμους τους αυτοί τους φτιάχνουν. Επί των νόμων που αυτοί κόβουν και ράβουν έρχεται η Δικαιοσύνη τους να κρίνει ότι «νόμος είναι τα Μνημόνια», «νόμος είναι οι εργολάβοι», «νόμος είναι η απόλυση».

Οι νόμοι τους έχουν βρικολακιάσει. Γιατί το σύστημά τους έχει βρικολακιάσει. Και πίνει το αίμα ανθρώπων. Οι νόμοι τους και το σύστημά τους υπάρχει τρόπος να ριχτούν στα σκουπίδια και να πάνε στα τσακίδια. Με ένα νόμο και ένα άρθρο! Τον νόμο που θα γράφει με κεφαλαία γράμματα: «ΝΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΗ»!

Το δίκιο του εργάτη που μαζεύει τα σκουπίδια είναι δίκιο όλων μας. Το δικαίωμα του εργάτη που μαζεύει τα σκουπίδια να έχει δουλειά είναι δικαίωμα όλων μας. Αν αυτός ο εργάτης που μαζεύει σκουπίδια είναι «παράνομος» επειδή μαζεύει σκουπίδια, τότε είμαστε «παράνομοι» όλοι.

Ή θα σταθούμε όλοι στο πλευρό των συμβασιούχων ή τότε θα αποδεχτούμε και την δική μας «ενοχή». Όποιος αισθάνεται «ένοχος» επειδή θέλει να έχει δουλειά, όποιος αισθάνεται «ένοχος» επειδή θέλει να πληρώνεται όταν δουλεύει, όποιος αισθάνεται «ένοχος» επειδή θέλει να ζει αυτός και τα παιδιά του μόνιμα και διαρκώς και όχι σύμφωνα με τα «οχτάμηνα», τα «εξάμηνα» ή τα «δίμηνα» του κάθε γραβατωμένου ή αγραβάτωτου πολιτικού Προκρούστη, τότε ας πάει με τους δήμιους του λαού.

Ο άλλος δρόμος, ο δρόμος της αξιοπρέπειας, ο δρόμος της επιβίωσης, είναι αυτός που γράφει «όλοι για έναν και ένας για όλους». Είναι ο δρόμος της συμπαράστασης, της αλληλεγγύης, της ενίσχυσης του αγώνα των συμβασιούχων, των ανθρώπων που μας μαζεύουν τα σκουπίδια.

Και όσο για τα τεχνάσματα των πολιτικών και της πολιτικής που μετέτρεψαν τις ζωές μας σε μια χωματερή απελπισίας, η απάντηση σε αυτούς που τσακώνονται μεταξύ τους με φόντο τους χιλιάδες συμβασιούχους – που επί δεκαετίες όλοι μαζί τους εκμεταλλεύονται και όλοι μαζί τους εξαπατούν, η απάντηση σε εκείνους που με υποκρισία χιλίων πιθήκων έχουν βάλλει την κασέτα να παίζει το ρεφρέν «ξέρετε, εμείς θέλουμε να βοηθήσουμε τους συμβασιούχους, αλλά “πώς” να το κάνουμε αφού δεν μας το επιτρέπει ο νόμος», η απάντηση στα δακρύβρεχτα «τι να κάνουμε» και στα επικοινωνιακά σκουπίδια εκείνων που βρίσκουν τον τρόπο να θέτουν τον τόπο υπό το Αγγλικό Δίκαιο, που βρίσκουν τον τρόπο να ξεπουλούν τη χώρα για 99 χρόνια, που βρίσκουν τον τρόπο να ορίζουν πλεονάσματα μέχρι το 2060, η απάντηση στα «πώς να το κάνουμε» προς εκείνους που διατηρούν ανέγγιχτο τον αντισυνταγματικό ΕΝΦΙΑ, αλλά… δυσκολεύονται να βρουν νομικό δρόμο δικαίωσης των συμβασιούχων, είναι μια και είναι απλή. Κατανοητή. Ευθύβολη. Ξεκάθαρη. Και βαθύτατα πολιτική:

«Να κόψετε το σβέρκο σας»!

Έτσι να το κάνετε!