Που βρίσκονται τα λεφτά των ΜΜΕ;
Του Γιάννη Αγιάννη
Οι εκδότες στην Ελλάδα πάντοτε έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ελληνικού σκηνικού. Το πρώτο άλμα το έκαναν το 1989 όταν η συγκυβέρνηση ΝΔ και ενιαίου Συνασπισμού τους έδωσε τη δυνατότητα, χωρίς να έχουν τις προϋποθέσεις και χωρίς ασφαλιστικές δικλίδες να αποκτήσουν και τηλεοπτικούς σταθμούς.
Το δεύτερο έγινε κατά τη διάρκεια της κυβέρνηση Σημίτη. Σε αντάλλαγμα για τη στήριξη, μπήκαν, με συνοπτικές διαδικασίες στο χρηματιστήριο, συγκεντρώνοντας τεράστια κεφάλαια. Και το τρίτο «δώρο» ήταν η εμπλοκή τους με το δημόσιο τομέα, όταν δηλαδή, συμμετείχαν στο μοίρασμα της πίτας των κοινοτικών πλαισίων στήριξης αποκτώντας πρόσβαση, σε δρόμους διόδια, νερό, γέφυρες. Την ίδια ώρα τα ζημιογόνα Μέσα που έλεγχαν και προσέφεραν πολιτική κάλυψη στις κυβερνήσεις, χρηματοδοτούνταν από τον τραπεζικό δανεισμό.
Μέσα σε αυτό το παραλήρημα γεννήθηκε και μια γενιά νέων εκδοτών, οι οποίο δημιούργησαν και το ιδεολογικό πλαίσιο της ευδαιμονίας. Μας ζηλεύετε επειδή είμαστε πλούσιοι, όμορφοι και πετυχημένοι» ήταν η θρασύτατη απάντηση στην κριτική του επίπλαστου μοντέλου. Όποιος διαφωνούσε με τους Ολυμπιακούς αγώνες, θεωρούνταν απλά μίζερος. Οι Ολυμπιακοί, άλλωστε, όπως παραδέχθηκαν αργότερα και οι συντελεστής των εκδηλώσεων, περιέγραφαν μια Ελλάδα που δεν υπήρχε.
Το ερώτημα που δεν τίθεται όλο αυτό το διάστημα που συνεχίζεται η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων, είναι που πήγε αυτός ο πλούτος. Η απάντηση Πάγκαλου πως τα φάγαμε όλοι μαζί, δεν είναι πειστική. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικοί μας, τα μετέτρεψαν σε πλάκες χρυσού, αφήνοντας τα θύματα να πιστεύουν πως το δίλημμα είναι ευρώ ή δραχμή.
Οι εκδότες λοιπόν που ξημεροβραδιάζονταν στο πάρτυ καλούνται να απαντήσουν που τα έχουν κρυμμένα. Κι από κοντά όλη αυτή η ομάδα των δημοσιογράφων με τα τζιπ, τις βίλες και τις πισίνες που απόλαυσαν τεράστιες αμοιβές από το ελληνικό δημόσιο (ΕΡΤ, γραφεία Τύπου, Ολυμπιακούς) είτε από τον ιδιωτικό τομέα, με αντάλλαγμα τη σιωπή τους.
Τα πράγματα πλέον είναι πάρα πολύ απλά. Αν οι εκδότες δεν ενισχύσουν τα μαγαζιά τους αυτά θα καταρρεύσουν , διότι η πολιτική του μνημονίου που υποστηρίζουν, στερεύει όλες τις άλλες πηγές. Τη διαφήμιση, την κρατική διαφήμιση τις πωλήσεις στο περίπτερο, το αποκούμπι των τραπεζικών δανείων.
Μέχρι τώρα πιστευαν πως θα τη βολέψουν. Πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα καταρρεύσουν οι ανταγωνιστές τους, και πως θα παραμείνουν δύο, τρία μαγαζιά στον Τύπο, και 3 τηλεοπτικοί σταθμοί στην τηλεόραση με μια συρρικνωμένη ΕΡΤ. Η αδυναμία του Mega να βρει λεφτά, δείχνει πως ακόμη και τα πιο ισχυρά «κάστρα» μπορούν να συντριβούν.