Αυτό που χαρακτήρισε την πορεία από το 2010 μέχρι και τις εκλογές στις 25 του Γενάρη ήταν μία βύθιση των πολλών σε αυτή την χώρα στην απελπισία και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο, αποκλειστικά, με την αύξηση της ανεργίας και με τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Ήταν κάτι περισσότερο από αυτό, ένα βάρος πάνω στο στήθος ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μόνο προς το χειρότερο και ότι τα πράγματα μπορούν πάντα να γίνουν και χειρότερα. Αυτή απελπισία, όσο περνούσε ο χρόνος, απέκτησε έναν χαρακτήρα φθοράς, διαμόρφωσε ένα σκηνικό μίας χώρας σε παρακμή. Το «ΝΑΙ» σε αυτό το σκηνικό ποια προοπτική δίνει; Μία ενδεχόμενη επικράτηση του «ΝΑΙ» δεν θα σπείρει ένα νέο κύμα απελπισίας; Πουθενά δεν γράφει ότι η απελπισία είναι ο «πυρήνας» της Ευρώπης, οπότε αν δεν την επιλέξουμε θα απομακρυνθούμε από αυτόν. Προφανώς λέμε «ΟΧΙ» στην απελπισία.
Όλο αυτό που συμβαίνει δεν γίνεται για να σπάσουμε κάποιου είδους… πλάκα, για να αποδείξουμε ότι κανένας δεν μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο μπάχαλο από μία αριστερή διακυβέρνηση, για να πούμε πως οι φοβισμένοι μικροαστοί δεν είναι για πολλά πράγματα οπότε ας φάνε στα μούτρα το came back της καταρρέουσας πολιτικής ελίτ. Δεν γίνεται για να αποδειχτεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία η αριστερή παρένθεση, για να επανέλθει κάπου κάπως κάποτε η Αριστερά στα… πράγματα αφού θα κάνει έναν νέο πολυετή κύκλο στην αντιπολίτευση, αλλά για να κερδίσουμε όχι όλα όσα μας ανήκουν, αλλά αυτά που είναι απολύτως απαραίτητα για να μεγαλώσει η ζώνη, το εύρος, της κοινωνικής δικαιοσύνης και για να συμβεί αυτό θα πρέπει να πούμε «ΟΧΙ» στην ηττοπάθεια.
*Ο Θεόφιλος Σιχλετίδης είναι ένας από τους Δύο Λύκους: καθημερινά, 12 με 1, στο ρ/σ «Στο Κόκκινο 93,4»