Αναλυτικά:
Την 12η Οκτωβρίου 1944 οι ναζί εισβολείς αποχώρησαν. Η Αθήνα απελευθερώθηκε, η Ελλάδα απελευθερώθηκε και ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους να γιορτάσει. Ο λαός μας, που με ανείπωτες θυσίες πολέμησε και νίκησε το τέρας, γιόρταζε όχι μόνο την Απελευθέρωση, αλλά και την προσδοκία ότι αυτή σηματοδοτούσε την απαρχή για μια νέα Ελλάδα, με πλήρεις ελευθερίες και κοινωνική δικαιοσύνη.
Κυρίαρχο αίτημα υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των εγχώριων συνεργατών των ναζί, ένα αίτημα που έμελλε να μείνει ανικανοποίητο. Και όχι μόνο αυτό. Το μεταπολεμικό, εμφυλιακό καθεστώς αγκάλιασε τους δωσίλογους, τους εξόπλισε και τους έστρεψε εναντίον εκείνων που πολέμησαν τον κατακτητή. Επιπλέον, το μετεμφυλιακό καθεστώς, πλήρως ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ, τους επιβράβευσε με κρατικά αξιώματα και οικονομική ισχύ, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο φασισμός είναι εφεδρεία του εκμεταλλευτικού συστήματος, της δήθεν φιλελεύθερης αστικής δύσης, η οποία τον εξαπολύει όταν τα συμφέροντα των ολιγαρχών πιέζονται από τις λαϊκές διεκδικήσεις.
Ογδόντα χρόνια μετά, το τέρας του φασισμού έχει εξαπολυθεί ξανά από τις ολιγαρχίες. Μέσα από τα ΜΜΕ τους και το πολιτικό προσωπικό τους, δεν διστάζουν να διαχύσουν το δηλητήριο του φασισμού, δείχνοντας ως υπαίτιους για τα δεινά μας τους μετανάστες, τους ξένους, τους φτωχούς, τους διαφορετικούς. Το παράδειγμα του ΕΑΜ που σήκωσε ανάστημα απέναντι στους εισβολείς και τους συνεργάτες τους, που στάθηκε αλληλέγγυο στον χειμαζόμενο και καταπιεζόμενο κόσμο, που λοιδωρήθηκε από την κυρίαρχη αφήγηση και τους αναθεωρητές της ιστορίας, δείχνει τον δρόμο για το πώς οικοδομούνται οι αγώνες του σήμερα. Σε μας αντιστοιχεί να τους περπατήσουμε!