Λοιπόν, κύριε Σαμαρά μου, έφτασε νομίζω η στιγμή, εδώ στη ρωγμή του χρόνου, να μιλήσουμε οι δυο μας σαν καλοί νοικοκυραίοι.
 
Σε άκουσα να λες εχθές ότι κινδυνεύουμε ξαφνικά να βγούμε από το ευρώ. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτά συμβαίνουν εξαιτίας της αντιπολιτεύσεως. Από την άλλη, όμως, οφείλω να σου δηλώσω ότι με αιφνιδίασες λιγουλάκι. Δεν πάει καιρός που μου ’λεγες ότι τα φαινόμενα απατούν και ότι όλα πάνε καλά. Ότι έχουμε βγει ήδη στις αγορές οι οποίες μας πάνε με χίλια, ότι τέλειωσαν τα βάσανά μας και τώρα θα πηγαίνουμε όλο και καλύτερα, ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια, ότι θα μειωθούν άμεσα οι φόροι και θα διορθωθούν οι αδικίες.
 
Η αλήθεια είναι ότι όλ’ αυτά δεν με ένοιαζαν εμένα και τόσο, όσο η διαβεβαίωσή σου ότι οι μέρες της αγωνίας για την τύχη της πατρίδας είχαν τελειώσει (είμαι πατριώτης εγώ), ότι κανένας πια δεν αμφισβητεί τη θέση μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου κερδίσαμε και πάλι την αξιοπιστία μας και μιλάμε πλέον ως ισότιμοι εταίροι, κι όχι όπως το 2010 με τον ανεκδιήγητο Παπανδρέου που τον έκαναν ό,τι ήθελαν, ενώ εσύ αντιστεκόσουν.
 
Ακόμα και τις προάλλες βγήκε στην τηλεόραση εκείνος ο αχώνευτος ο αντιπρόεδρός σου, που δεν ξέρω γιατί τον κρατάς, σαν σοσιαλιστής μου φαίνεται, και είπε ότι τον φάγαμε το γάιδαρο και μένει μονάχα η ουρά. Είπε βέβαια ότι υπάρχει ένα προβληματάκι ως εκ του γεγονότος ότι η ουρά είναι τριχωτή και δεν πάει κάτω, αλλά κι αυτό το παρέκαμψα. Πρώτον, ο συγκεκριμένος άνθρωπος όλοι το ξέρουμε ότι δεν θα κωλώσει ποτέ να καταπιεί οτιδήποτε, κι έπειτα εγώ εσένα εξέλεξα πρωθυπουργό και έχω εμπιστοσύνη ότι δεν θα τους αφήσεις να χαλάσουν τη δουλειά που έχεις στήσει με τόσες θυσίες (μου).
 
Αλλά πρόεδρέ μου, θέλω να μου εξηγήσεις το πώς και το γιατί μετά από τόσες θυσίες αλλά και τόσες επιτυχίες βρεθήκαμε ξανά στον άσσο και προσπαθούμε να βρούμε την άκρη με τους εταίρους μας φτου κι απ’ την αρχή. Σταθερότητα είπαμε, πρόεδρε, να μη ρισκάρουμε, να κάνουμε ένα ένα βήμα, πρώτα να περιορίσουμε τα ελλείμματα, έπειτα να φέρουμε τα πράγματα ίσα βάρκα-ίσα πανιά, πάει να πει να μην ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε, όπως το ’χεις πει επανειλημμένα εσύ ο ίδιος, και πολύ σωστά -τι νοικοκυραίοι θα ήμασταν αλλιώς- κι έπειτα ν’ αρχίσουμε να βγάζουμε πλεονάσματα, ένα μέρος να το μοιράσουμε στους αναξιοπαθούντες κι ένα άλλο να το δώσουμε επιτέλους στους δανειστές μας, να πιάσουν κι εκείνοι κάτι στο χέρι, που όλο στο δώσε τούς έχουμε.
 
Νοικοκυραίικα πράγματα, δηλαδή, που όσο και να μας ζόρισες λιγάκι εμείς τα καταλαβαίναμε, γιατί ξέρουμε τι γίνεται με τον πωλώντα τοις μετρητοίς και με τον πωλώντα επί πιστώσει, όχι, αυτό είναι από άλλο επεισόδιο, θέλω να πω ότι εμείς μπαταχτσήδες δεν είμαστε και θέλουμε να βαδίζουμε με το κεφάλι ψηλά.
 
Κι έπειτα, ήταν και το άλλο. Δεν ήταν μόνο που δεν θέλαμε να βγούμε από το ευρώ, είναι κι ότι δεν θέλαμε να έρθει εκείνος ο Τσίπρας να μας πάρει τα σπίτια, τις καταθέσεις και τη γίδα μας. Κι έτσι έγινε, δηλαδή, τουλάχιστον το σπίτι το έχουμε ακόμα κι ας το χρωστάμε, μαζί με κάτι ΕΜΦΙΑ που είπαμε να μην τα πληρώσουμε γιατί θα μας έφτιαχνες δόσεις, με χίλια ζόρια άλλωστε κατάφερες να μη μας το βγάλουν και στον πλειστηριασμό, ο Θεός να σ’ έχει καλά. Αλλά, πρόεδρε, πάνω εκεί που είχαμε ψηθεί ότι πάνε, λύθηκαν επιτέλους τα προβλήματά μας και θα δούμε κι εμείς άσπρη μέρα εκεί που μας είχαν καταντήσει οι άφρονες, εκείνοι που μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια ντε, κάτι στράβωσε και δεν μπορώ να το καταλάβω.
 
Πάντως, επειδή όπως λέει το ρητό μεταξύ νοικοκυραίων ειλικρίνεια, θέλω σ’ αυτό το σημείο να σου εκμυστηρευτώ ότι ήρθε κάποια στιγμή που κι εγώ ακόμα κλονίστηκα κάπως. Έβλεπα δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο που έλεγαν τάχα ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ότι το δάνειο δεν είναι εξυπηρετήσιμο (διότι βιώσιμο είναι, αυτό δεν το συζητάω, αν δεν κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας το χρέος θα είναι εκεί και θα αυξάνεται), ότι οι πολιτικές της εσωτερικής υποτίμησης καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό και εντέλει θα καταστρέψουν ολόκληρη την Ευρώπη και θα τη βάλουν στην παγίδα του αποπληθωρισμού. Αλλά μετά άκουγα τις δικές σου τις διαβεβαιώσεις, άκουγα τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και σύσσωμους τους σχολιαστές της τηλεοράσεως και σκέφτηκα πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος (κυριολεκτικά), οπότε αυτό με καθησύχασε κάπως.
 
Ας μιλήσουμε λοιπόν καθαρά μεταξύ μας, σαν νοικοκύρης προς νοικοκύρη – εσύ άλλωστε ψέματα ποτέ δε λες, αυτό είναι γνωστό, όταν δηλώνεις ότι δεν πρόκειται να υπογράψω δεν υπογράφεις, πάει και τελείωσε. Πάνω, λοιπόν, που όλα φαίνονταν να διορθώνονται, και 100 δόσεις μας έφτιαξες, και ρύθμιση των κόκκινων δανείων για να μη μας το πάρουν το σπίτι, όπως λέγαμε, πάνω που είχε ησυχάσει το κεφάλι μας ότι η εκλογή προέδρου θα γινόταν στο απώτατο συνταγματικό όριο, γιατί εμείς εκλογές δεν θέλουμε, να μπαίνουμε και σε διλήμματα νοικοκυραίοι άνθρωποι και να μας βάλουν τα παιδιά μας να ψηφίσουμε εκείνο τον Τσίπρα γιατί εμείς ξοφλήσαμε, λέει, ας τ’ αφήσουμε κι εκείνα να πάρουν μια ανάσα, πάνω λοιπόν που τα είχες τακτοποιήσει όλα σωστά, όπως τα είχες προαναγγείλει, έρχεσαι ξαφνικά και μας τα γυρνάς, κύριε Σαμαρά, και φέρνεις την εκλογή μέσα στα Χριστούγεννα, χρονιάρες μέρες, να μας κάτσει η γαλοπούλα στο λαιμό, κι από πάνω μας λες ότι αν δε μαζευτούν 180 ψήφοι πάει, χάθηκε η παρτίδα και θα ’ρθουν εκλογές και ακυβερνησία και μετά το χάος, γιατί θα μείνει η Ελλάδα απροστάτευτη και ο καινούριος δεν θα έχει χρόνο να διαπραγματευτεί και οι αγορές θα μας βαράνε και ο κόσμος θα πάει στις τράπεζες να σηκώσει τα λεφτά του, ποια λεφτά, δηλαδή, αλλά τέλος πάντων, δεν έχει μείνει και τίποτα αλλά δεν με νοιάζει, αφού έχω ακόμα το σπίτι και τη γίδα και είμαστε και στη ζώνη του ευρώ.
 
Αλλά αλλιώς τα ’χαμε πει και τα ’χαμε συμφωνήσει, κύριε πρωθυπουργέ, σου είχα πει εγώ κάνε με πρωθυπουργό για μια μέρα και θα δεις, αλλά με πρόλαβες εσύ και μου είπες κάνε με εσύ πρώτα για τέσσερα χρόνια να περάσουμε τη στενωπό και μετά βλέπουμε, μου εγγυήθηκες λοιπόν το σπίτι και τις καταθέσεις και τη γίδα και τώρα, πάνω στο κρίσιμο σημείο που έχουμε φάει το γάιδαρο κι έχει μείνει η ουρά, ας είναι και τριχωτή, έρχεσαι και μου λες ούτε λίγο ούτε πολύ ότι θα με παρατήσεις πεντάρφανο, σε ξένα χέρια, σαν να μου λες, δηλαδή, ότι αφήνεις την καυτή πατάτα στον επόμενο κι εσύ την κάνεις με πλάγια πηδηματάκια.
 
Θα μου πεις δεν τρέχει και τίποτα, μια αριστερή παρένθεση θα είναι, αλλά τι να την κάνω εγώ την παρένθεση όταν θα έχουμε φύγει από το ευρώ και θα μου έχουν πάρει το σπίτι και τη γίδα, αν και το τροπάρι το έχω μάθει απέξω, ξέρω ποια είναι τα επόμενα επεισόδια που θα μου ξεφουρνίσεις αύριο, ότι δεν θα έχω φάρμακα, ότι τα ΑΤΜ θα είναι άδεια από λεφτά κι ότι θα κυριαρχήσουν συμμορίες στους δρόμους, πείνα και αναρχία, Αργεντινή θα γίνουμε, κι όλ’ αυτά γιατί αλλιώς μας τα 'πες πρόεδρε κι αλλιώς τα έκανες τελικά, λέω να ψηφίσω τώρα κι εγώ Τσίπρα μήπως και βρεθεί κάποιος να την πάει τη διαπραγμάτευση μέχρι τέλους, δεν το αντέχω άλλο αυτό το μαρτύριο της σταγόνας, θα πάρουμε τη δόση δεν θα την πάρουμε, ούτε εκείνη την κολοκυθιά με τις άλλες δόσεις, αυτές που πρέπει να πληρώσω εγώ, γιατί να είναι 100 και να μην είναι 60, και γιατί να μην τις αφήσουμε καλύτερα στις 48 που είναι και πιο γουρλίδικος αριθμός;
 
Άσε που τώρα τελευταία μού έχει καρφωθεί η ιδέα ότι τόσον καιρό δεν διαπραγματευόσασταν και τόσο, ανέκδοτα λέγατε μου φαίνεται στα αγγλικά, που δεν τα μιλούσε και τόσο καλά ο Τσίπρας, οπότε πώς να πει το ανέκδοτο να γελάσει ο τροϊκανός και να μας πάρει με το μαλακό, αλλά απ’ ό,τι βλέπω στο μεταξύ τα ’μαθε και τα αγγλικά, ροδάνι πάει η γλώσσα του, οπότε εντάξει.
 
Κάτι παραπάνω ήξεραν φαίνεται τα παιδιά…