Μετανάστες-Δημοσιογράφοι
μετανάστες-δημοσιογράφοι
Κίνηση έξω από την ενσωμάτωση των ΜΜΕ ήταν η ενέργεια των δημοσιογράφων να συμφωνήσουν σε κοινή δράση υπέρ των απεργών πείνας στην Υπατία.
Από το Δρόμο της Αριστεράς-ΜΜΕ
Κίνηση έξω από την ενσωμάτωση των ΜΜΕ
Της Ματίνας Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)
Μια κίνηση που ξάφνιασε ήταν η συγκέντρωση δεκάδων δημοσιογράφων το μεσημέρι της Τετάρτης στην “Υπατία”. Στον προαύλιο χώρο του μεγάρου, φιλοξενούμενοι των απεργών πείνας πήγαν εργαζόμενοι δημοσιογράφοι από τα ΜΜΕ, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά κανάλια και sites. Δήλωσαν όχι μόνο την αλληλεγγύη τους στον δίκαιο αγώνα των μεταναστών αλλά και την απόφαση τους να κάνουν κάτι, να φωνάξουν κάπως δυνατότερα, από όσο η εργασιακή τους θέση το επιτρέπει μέχρι σήμερα. Από κοινού και συλλογικά. Οι δημοσιογράφοι , ανεξάρτητα των όποιων πολιτικών πεποιθήσεων και απόψεων τους, συμφώνησαν και έκαναν το διάβημα στη Βουλή για άμεση παρέμβαση του προέδρου της Φίλιππου Πετσάλνικου. Με στόχο να ανοίξει ο διάλογος με την άκαμπτη κυβέρνηση, να αρθεί το αδιέξοδο στο οποίο επίμονα σπρώχνουν τα ισχυρά κέντρα ελέγχου των κυβερνητικών δράσεων.
Πολλές φωτογραφικές μηχανές εστίασαν επάνω στα πρόσωπα που μίλησαν, πολλές σημειώσεις κρατήθηκαν για τα έντυπα Μέσα. Μα καμία τηλεοπτική κάμερα. Η απουσία συνεργείου κάλυψης στη συνέντευξη Τύπου των δημοσιογράφων που οργανώθηκε από δημοσιογράφους, ήταν το πρώτο δείγμα πως η επίσημη, καθεστηκυία και κυρίαρχη μερίδα στα media είχε σκοπό να θάψει το γεγονός. Δεν εστάλη συνεργείο ούτε καν από την ΕΡΤ, δημόσιου κατά τ’ άλλα χαρακτήρα όπως δηλώνουν τα στελέχη της, ψευδώς όπως αποδεικνύεται. Για την κρατούσα ομάδα των ΜΜΕ η έκφραση αλληλεγγύης από τους δημοσιογράφους, ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή κινδύνου για τη ζωή των απεργών πείνας μεταναστών, ήταν ανάξιο γεγονός έστω και για μια απλή αναφορά και μετάδοση.
Δεν αντιμετωπίστηκε δε ως ανύπαρκτο μόνο απ΄ όσους κινούνται εντός των προστατευόμενων τειχών της τηλεοπτικής παντοδυναμίας. Η πρωτοβουλία των επαγγελματιών δημοσιογράφων, όχι μόνο αυτών που υπέγραψαν το κείμενο αλλά και πολλών-πολλών ακόμη που συμφωνούν και συνυπογράφουν την ενέργεια αυτή, ενόχλησε κάποιους άλλους. Πολύ. Το επιχείρημα «τι δουλειά έχουν να βάζουν την υπογραφή τους σε ένα τέτοιο ανοιχτό καυτό θέμα;» έγινε καραμέλα σε λιγωμένους για λίγη εξουσία δημοσιογράφους. Έσπευσαν να λοιδορήσουν το δικαίωμα του εργαζόμενου συντάκτη να παρέμβει υπέρ των αδικημένων και μη εχόντων δύναμη και εξουσία. Αλλά την ίδια στιγμή είναι πανέτοιμοι να ενσωματωθούν και να γίνουν το μακρύ χέρι της, παπαγαλίζοντας κάθε παράλογο, αδιανόητο, εγκληματικό για την ανθρώπινη ζωή, επιχείρημα της κρατικής, μιντιακής ή επιχειρηματικής δύναμης.
Μια μέρα μετά την επίδοση της επιστολής στη Βουλή και τη δημοσιότητα που έλαβε (ευτυχώς) το θέμα, βγήκε και η άλλη πλευρά της δημοσιογραφίας. Αυτής που έχει θέσει το ρόλο της στην υπηρεσία του κράτους με στόχο τη χειραγώγηση των πολιτών. Όχι στην ενημέρωση και πληροφόρηση τους αλλά στη διευκόλυνση να περάσει χωρίς αντίθετη σκέψη η μετάθεση ευθυνών της κυβέρνησης στο χειρισμό των απεργών πείνας. Με μισές αλήθειες και ακόμη μεγαλύτερη απόκρυψη στοιχείων και γεγονότων, τα επίσημα ΜΜΕ στις πρώτες τους σελίδες (χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ και η Θέση στα χθεσινά «Νέα» ) επιχειρούν να μετακυλήσουν τη βαρύτητα των εξελίξεων από το πολιτικό-κυβερνητικό πεδίο των ισχυρών που αποφασίζουν, στο πεδίο του κινήματος αλληλεγγύης και στους ανίσχυρους και μη έχοντες φωνή και Μέσα να μιλήσουν.
Αυτό το φρικτό μέτωπο χειραγώγησης και ολοκληρωτισμού στην ενημέρωση κατάφερε να σπάσει η κίνηση των αλληλέγγυων δημοσιογράφων. Και για αυτό τελικά ξάφνιασε και ενόχλησε τόσο πολύ η ενέργεια τους.
Της Ματίνας Παπαχριστούδη
(αναδημοσίευση από το Δρόμο της Αριστεράς)
Μια κίνηση που ξάφνιασε ήταν η συγκέντρωση δεκάδων δημοσιογράφων το μεσημέρι της Τετάρτης στην “Υπατία”. Στον προαύλιο χώρο του μεγάρου, φιλοξενούμενοι των απεργών πείνας πήγαν εργαζόμενοι δημοσιογράφοι από τα ΜΜΕ, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά κανάλια και sites. Δήλωσαν όχι μόνο την αλληλεγγύη τους στον δίκαιο αγώνα των μεταναστών αλλά και την απόφαση τους να κάνουν κάτι, να φωνάξουν κάπως δυνατότερα, από όσο η εργασιακή τους θέση το επιτρέπει μέχρι σήμερα. Από κοινού και συλλογικά. Οι δημοσιογράφοι , ανεξάρτητα των όποιων πολιτικών πεποιθήσεων και απόψεων τους, συμφώνησαν και έκαναν το διάβημα στη Βουλή για άμεση παρέμβαση του προέδρου της Φίλιππου Πετσάλνικου. Με στόχο να ανοίξει ο διάλογος με την άκαμπτη κυβέρνηση, να αρθεί το αδιέξοδο στο οποίο επίμονα σπρώχνουν τα ισχυρά κέντρα ελέγχου των κυβερνητικών δράσεων.
Πολλές φωτογραφικές μηχανές εστίασαν επάνω στα πρόσωπα που μίλησαν, πολλές σημειώσεις κρατήθηκαν για τα έντυπα Μέσα. Μα καμία τηλεοπτική κάμερα. Η απουσία συνεργείου κάλυψης στη συνέντευξη Τύπου των δημοσιογράφων που οργανώθηκε από δημοσιογράφους, ήταν το πρώτο δείγμα πως η επίσημη, καθεστηκυία και κυρίαρχη μερίδα στα media είχε σκοπό να θάψει το γεγονός. Δεν εστάλη συνεργείο ούτε καν από την ΕΡΤ, δημόσιου κατά τ’ άλλα χαρακτήρα όπως δηλώνουν τα στελέχη της, ψευδώς όπως αποδεικνύεται. Για την κρατούσα ομάδα των ΜΜΕ η έκφραση αλληλεγγύης από τους δημοσιογράφους, ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή κινδύνου για τη ζωή των απεργών πείνας μεταναστών, ήταν ανάξιο γεγονός έστω και για μια απλή αναφορά και μετάδοση.
Δεν αντιμετωπίστηκε δε ως ανύπαρκτο μόνο απ΄ όσους κινούνται εντός των προστατευόμενων τειχών της τηλεοπτικής παντοδυναμίας. Η πρωτοβουλία των επαγγελματιών δημοσιογράφων, όχι μόνο αυτών που υπέγραψαν το κείμενο αλλά και πολλών-πολλών ακόμη που συμφωνούν και συνυπογράφουν την ενέργεια αυτή, ενόχλησε κάποιους άλλους. Πολύ. Το επιχείρημα «τι δουλειά έχουν να βάζουν την υπογραφή τους σε ένα τέτοιο ανοιχτό καυτό θέμα;» έγινε καραμέλα σε λιγωμένους για λίγη εξουσία δημοσιογράφους. Έσπευσαν να λοιδορήσουν το δικαίωμα του εργαζόμενου συντάκτη να παρέμβει υπέρ των αδικημένων και μη εχόντων δύναμη και εξουσία. Αλλά την ίδια στιγμή είναι πανέτοιμοι να ενσωματωθούν και να γίνουν το μακρύ χέρι της, παπαγαλίζοντας κάθε παράλογο, αδιανόητο, εγκληματικό για την ανθρώπινη ζωή, επιχείρημα της κρατικής, μιντιακής ή επιχειρηματικής δύναμης.
Μια μέρα μετά την επίδοση της επιστολής στη Βουλή και τη δημοσιότητα που έλαβε (ευτυχώς) το θέμα, βγήκε και η άλλη πλευρά της δημοσιογραφίας. Αυτής που έχει θέσει το ρόλο της στην υπηρεσία του κράτους με στόχο τη χειραγώγηση των πολιτών. Όχι στην ενημέρωση και πληροφόρηση τους αλλά στη διευκόλυνση να περάσει χωρίς αντίθετη σκέψη η μετάθεση ευθυνών της κυβέρνησης στο χειρισμό των απεργών πείνας. Με μισές αλήθειες και ακόμη μεγαλύτερη απόκρυψη στοιχείων και γεγονότων, τα επίσημα ΜΜΕ στις πρώτες τους σελίδες (χαρακτηριστικό το ρεπορτάζ και η Θέση στα χθεσινά «Νέα» ) επιχειρούν να μετακυλήσουν τη βαρύτητα των εξελίξεων από το πολιτικό-κυβερνητικό πεδίο των ισχυρών που αποφασίζουν, στο πεδίο του κινήματος αλληλεγγύης και στους ανίσχυρους και μη έχοντες φωνή και Μέσα να μιλήσουν.
Αυτό το φρικτό μέτωπο χειραγώγησης και ολοκληρωτισμού στην ενημέρωση κατάφερε να σπάσει η κίνηση των αλληλέγγυων δημοσιογράφων. Και για αυτό τελικά ξάφνιασε και ενόχλησε τόσο πολύ η ενέργεια τους.