από την συντακτική ομάδα

Ας ξεκινήσουμε με ένα επιχείρημα αρχής: δεν είναι μόνο αναποτελεσματικό αυτό που θεωρητικά επιδιώχθηκε, είναι καταδικαστέο. Η έγκαιρη προειδοποίηση δείχνει ότι δεν ήταν ο στόχος οι ανθρώπινες απώλειες (αν και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντως μια πιθανή παράπλευρη συνέπεια). Η στόχευση λοιπόν έχει συμβολική, επικοινωνιακή σημασία, όπως λέμε συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Τι ακριβώς συμβολίζει όμως; Ότι κάποιοι θεωρούν πως ο ΣΚΑΙ είναι προπύργιο προπαγάνδας, και όχι η δημοκρατία η ίδια, όπως έσπευσαν να πουν όσοι πολιτικοί έκαναν δηλώσεις, από όλους τους χώρους; Μα κανείς δεν πρόκειται να πειστεί έτσι.

Είναι προφανές ότι ξαφνικά ο ΣΚΑΙ μετά από μια τέτοια επίθεση μπορεί να εμφανίζεται ως διωκώμενος, ως φωνή της δημοκρατίας που «απειλείται αλλά δεν τρομάζει». Επομένως, η επίθεση είναι αφενός εγκληματική, αφετέρου οπλίζει με επιχειρήματα την πλευρά που υποτίθεται ότι εχθρεύεται και πολεμάει. Δεν είναι μόνο ότι ο κάθε Πορτοσάλτε θα συνεχίσει κανονικά την προπαγάνδα του. Είναι επίσης ότι ενισχύεται το προφίλ του ως υπερμάχου της ενημέρωσης, της ελευθερίας του Τύπου και της δημοκρατίας, επιχειρήματα που θα καταστούν πιο εύπεπτα σε ένα μετριοπαθές κοινό. Και ως εκ τούτου, εκτός από εγκληματική, μια τέτοια ενέργεια είναι επίσης ανόητη.

Βέβαια, τηρώντας απαρέγκλιτα τον κανόνα που θέλει τον ΣΚΑΙ να παραβιάζει πάντοτε κάθε δεοντολογία, έσπευσε να εκμεταλλευτεί μικροπολιτικά το γεγονός, κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως ηθικό αυτουργό.

Αναφέρει στην ανακοίνωσή του: 

Κυβερνητικά στελέχη και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί κατέστησαν τον σταθμό μας στόχο. Μετά την σημερινή δραματική εξέλιξη οφείλουν να αντιληφθούν τη βαρύτητα και την πλήρη διάσταση των εμπρηστικών δηλώσεων τους

Πρόκειται για το γνωστό επιχείρημα που θέλει την τρομοκρατία να αποτελεί την άμεση συνέπεια της άσκησης κριτικής και που δεν μπορεί να ξεχωρίσει το γιαούρτι από το μαχαίρι. Εν ολίγοις, πρόκειται για την ίδια ακριβώς στάση που κάνει τον ΣΚΑΙ τόσο απεχθή σε ένα κομμάτι της κοινωνίας.

Ο Άρης Πορτοσάλτε έγραψε στο τουίτερ του:

Ισχυρίζεται δηλαδή ότι αυτό το χτύπημα έγινε διότι στον ΣΚΑΙ ασκούν κριτική στην κυβέρνηση. Μαζί από κοντά ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης, που (παραδόξως) δεν υιοθέτησε το επιχείρημα ότι «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά μιλάει σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για το χτύπημα που δέχτηκαν και φωτογραφίζεται με τον ιδιοκτήτη του σταθμού.

Έχει γίνει βομβιστική επίθεση και εμείς ασκούμε τη συνηθισμένη κριτική στον Πορτοσάλτε, ο Πορτοσάλτε ασκεί τη συνηθισμένη κριτική στην  κυβέρνηση, το μόνο παράλογο σε αυτή την ιστορία είναι πως κάποιος σκέφτηκε ότι η κριτική στον ΣΚΑΙ θα είχε κάτι να κερδίσει από ένα τέτοιο χτύπημα. Τα επιχειρήματα για τη στάση που κρατάει ο ΣΚΑΙ και τον ρόλο που παίζει στην ενημέρωση είναι λίγο-πολύ γνωστά. Το ερώτημα είναι τι είδους σκεπτικό είναι αυτό που θεωρεί πως έχει κάποιο νόημα αυτή η πράξη. Μια που ο ΣΚΑΙ μάς έχει συνηθίσει στα απειλητικά ερωτήματα του τύπου «πείτε μας απερίφραστα αν καταδικάζετε», να πούμε ότι καταδικάζουμε. Η κριτική είναι έλλογη αντιπαράθεση, είναι πολιτικός αγώνας, αλλά δεν είναι εκρηκτικά σε Μέσο ενημέρωσης. Δεν υπάρχει απολύτως καμία λογική και δικαιολογία γι’ αυτό.

Τη συζήτηση που κάνουμε τώρα για τον ΣΚΑΙ την κάναμε και πριν, χωρίς να του έχει δοθεί η δυνατότητα να εμφανίζεται ως πυλώνας δημοκρατίας. Επομένως, μπορεί τα χαιρέκακα σχόλια να γοητεύουν πολλούς και τα αστεία στα κοινωνικά μέσα ακόμη περισσότερους, αλλά αν το ζητούμενο είναι η κοινωνική αφύπνιση και η κοινοποίηση σε μία μεγάλη μάζα ανθρώπων του μηνύματος ότι τα συστημικά ΜΜΕ είναι όργανα συστηματικής προπαγάνδας, τότε οι βόμβες οπλίζουν τον αντίπαλο και ναρκοθετούν την οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής στην ενημέρωση και την κοινωνία.

Τις αδυναμίες της συστημικής ενημέρωσης τις ξέρουμε. Αν κάτι έχει νόημα να αντιπαρατάξει κανείς, είναι πολίτες που καταλαβαίνουν τι διαβάζουν και δημοσιογράφοι που πιστεύουν αυτά που γράφουν. Αυτά τα δύο συστατικά σπανίζουν, αλλά όσο εδραιώνονται, τόσο η προπαγάνδα του ΣΚΑΙ θα είναι πρακτικά αδύνατο να λειτουργήσει. Αντί να του δωρίζουμε το πλεονέκτημα να εμφανίζεται ως διωκώμενος, να τον αφοπλίζουμε, μειώνοντας μέρα με τη μέρα την επιρροή που του δίνει τη δυνατότητα να έχει ρόλο πολιτικού παράγοντα και να προωθεί τα ιδιοτελή του κίνητρα και την αντικοινωνική του ατζέντα.