Του Κώστα Εφήμερου

Το tro-ma-ktiko δημοσίευσε ένα post με το όνομά μου στον τίτλο το οποίο υποτίθεται ότι απαντούσε στο άρθρο μου «Μην ντρέπεστε, λέγονται Eurobank, Λάτσης και Wind». Σύμφωνα με τον Α. «τους “ήρωες” μια φορά και έναν καιρό τους κάναμε και εμείς. Και σπάσαμε τα μούτρα μας. Διότι η σαπίλα δεν είναι όσο επιφανειακή φαίνεται προς τα έξω, αλλά με μεγαλύτερο και βαθύτερο απόστημα και βρώμα.[…] Και πάψαμε να κάνουμε τους “ήρωες” Κώστα Εφήμερε για έναν και μοναδικό λόγο. Ασπρίσαμε και έχουμε παιδιά. Θα ήταν άδικο να μας βρουν μετά από “ατύχημα” ανάσκελα […] και αν έχεις και εσύ παιδάκια, να σταματήσεις τους ηρωισμούς. Δεν το λέω εγώ, αλλά ο ψυχολόγος μου όταν του εκμυστηρέυτηκα την ιστορία της ζωής μου, Εκτός και αν τα παίρνεις από Alpha Bank, άλλον εφοπλιστή και  Vodafone. Εκεί…σου βγάζω το καπέλο!»

Καταρχάς θέλω να σημειώσω ότι όντως θα ήταν άδικο να μας βρούνε ανάσκελα. Να σημειώσω επίσης ότι το κείμενό μοιάζει λίγο.. πώς να το πω.. απειλητικό. Εκτός αν ο στόχος του συγγραφέα ήταν να βροντοφωνάξει ότι δεν πρόκειται να ενοχλήσει κανέναν, πράγμα λίγο περίεργο δηλαδή γιατί σε αυτή την περίπτωση μπορεί να το κλείσει και να κάνει κάτι χρήσιμο στη ζωή του.

Επί της ουσίας του άρθρου δεν θα σχολιάσω. Ακόμα και αν η διαφήμιση της Eurobank ήταν τελικά από κάποιο Google Ad, υπάρχουν αναρτημένες διαφημίσεις στοιχημάτων, του enikos.gr του Χατζηνικολάου, της έκθεσης Franchise κλπ που είναι διαφημίσεις που σερβίρονται κανονικά και φαντάζομαι κάποιος σε κάποιον τις πληρώνει.

Αυτό που ήθελα μόνο να πω είναι ότι τα έχω υπολογίσει όλα. Έχω ετοιμάσει έναν φανταστικό επικήδειο, το καλύτερό μου κείμενο, ένα πραγματικό έπος… στο οποίο αφού παρουσιάζω το όραμά μου για την ελληνική δημοσιογραφία (λύνω ένα-ένα όλα τα προβλήματά, μιλάμε για διαμάντι) καταλήγω με τον τρόπο που καταλήγουν σχεδόν όλα μου τα κείμενα… Ζητάω λεφτά.

Ζητάω λεφτά για να διατηρηθεί το ThePressProject, (το οποίο μάλιστα αφήνω στον Νικόλα τον Δημήτρη και τον Κώστα για να δώσω και μια είδηση), ώστε να γίνει το μεγαλύτερο site ανεξάρτητης ενημέρωσης στην Ελλάδα, και ίσως και στον κόσμο (ή τουλάχιστον στο Μεταξουργείο).

Μη σας τα λέω τώρα όμως. Θα πρέπει πρώτα να γίνει το μοιραίο. Κάντε λίγη υπομονή, αξίζει, το τελευταίο μου κείμενο θα είναι και το καλύτερο (και με τα λιγότερα ορθογραφικά λάθη).

Υ.Γ.1. Το δικό μου παιδί δεν θα ήθελα να διαβάσει μια μπούρδα σαν και αυτή. Το προτιμώ περήφανο για τον πατέρα του.

Υ.Γ.2. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κυρία που φεύγοντας από τη δουλειά της σήμερα έκανε ένα κύκλο και έφτασε μέχρι το γραφείο μας για να μας αφήσει 7€ Donation. Η κυρία αυτή δεν θα χρειαστεί να διαβάσει το αριστούργημά μου, έχει αλλάξει ήδη τον κόσμο γύρω της.

Υ.Γ.3. Αντίο κυρία Λούλα.