Μια νέα πολιτική συλλογικότητα γεννιέται: Η ανάγκη του κοινού βαδίσματος απέναντι στην κοινοτοπία του διχασμού.

-γράφει ο Νίκος Βασιλόπουλος

Η αλήθεια είναι ότι ζούμε την κοινοτοπία του διχασμού, καθώς οι ελάχιστοι δημόσιοι χώροι έκφρασης που δεν εποπτεύονται (sic) από την παρούσα κυβέρνηση είναι έμπλεοι διχαστικού λόγου. Τα προβλήματα της εποχής μας, επίσης, μας οδηγούν σε διχαστικές απαντήσεις. Ζούμε σε μια κατάσταση που ο στίχος του Αναγνωστάκη, «Είστε υπέρ ή κατά; / Έστω απαντήστε μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι» φαίνεται να  περιγράφει κάθε ερώτημα που εισέρχεται στη δημόσια σφαίρα: Πανδημία, προσφυγικό, ανεργία, κρίση, φτώχεια, νέες πολεμικές συρράξεις.

Και στα μικρότερα ζητήματα, αυτά που δεν άπτονται της «μεγάλης εικόνας» η ερώτηση μπαίνει πάντα διχαστικά: είστε με τα σκοιλ ελικικού; Τα self-tests που ήταν rapid που ξανάγιναν self-tests; Με τα μπετά στην Ακρόπολη; Με το ξεπούλημα του Ελληνικού; Και πάει λέγοντας…

Ο διχασμός, αν είμαστε στοιχειωδώς υλιστές, είναι αποτέλεσμα της πίεσης της πραγματικότητας, η οποία αναδιατάσσει τα συμφέροντά μας και ο καθένας και καθεμία πιεζόμαστε να αποφασίσουμε προς τα πια μεριά νιώθουμε ότι θα εξασφαλιστούν καλύτερα. «Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή», λέει στο ίδιο ποίημα ο Μ. Αναγνωστάκης. Συνεπώς, το να διαιρούνται «σε στρατόπεδα» οι άνθρωποι είναι μια τυπική εξέλιξη της εκάστοτε κατάστασης. Όσο πιο πολύ πιέζεται η οικονομία, η κοινωνία, οι δημοκρατικές ελευθερίες, τόσο πιο πολύ ο «διχασμός» επιβάλλεται να γίνει. Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί όταν κάποιοι ζουν εις βάρος μας και των επόμενων γενιών από τις δικές μας.

Για την ενότητα της μιας πλευράς

Ο διχασμός, όπως, είδαμε είναι παρεπόμενο της κατάστασης. Τί γίνεται όμως όταν πρέπει η μία πλευρά να οργανωθεί και ο διχασμός μπαίνει και στη δική της μεριά; Εδώ η απάντηση είναι η ενότητα. Φυσικά, για όποιον έχει παρακολουθήσει έστω και εξ αντανακλάσεως την ιστορία της Αριστεράς παγκόσμια, αντιλαμβάνεται πόσο κενή περιεχομένου μπορεί να ηχεί η επίκληση στην ενότητα. Οι διασπάσεις είναι τόσο συχνό φαινόμενο και τα ανέκδοτα για τα (κατά τ’ άλλα συμπαθή) ΜΛ-ΚΚΕ και ΚΚΕ (μ-λ) αρκετά περισσότερα από όσο αναλογεί στην ποσότητα του πολιτικού χιούμορ στο γενικό μέσο όρο αστείων.

Υπάρχουν όμως προσπάθειες που προσπαθούν να πάνε κόντρα στο ρεύμα. Μια τέτοια προσπάθεια παρουσιάζεται σήμερα στις 20:00 από τις πολιτικές οργανώσεις «Αναμέτρηση – Ομάδα Κομμουνιστών/τριών» και «Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά» καθώς και από αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς που συμμετείχαν σε άλλα εγχειρήματα και είναι πλέον χωρίς πολιτική στέγη και αγωνιστές που είθισται να αποκαλούνται «ανένταχτοι».

Όσοι συγκεντρωνόμαστε σε αυτό το νέο εγχείρημα που παρουσιάζεται απόψε, θέλουμε να παρουσιάσουμε την πρότασή μας για το πώς θέλουμε να είναι τα πράγματα στην Ελλάδα και πώς σκεφτόμαστε την Αριστερά και το δικό μας μερίδιο ευθύνης. Γι’ αυτό ονομάσαμε την εκδήλωσή μας «Το μέλλον δεν θα ‘ρθει από μοναχό του». Γιατί γνωρίζουμε ότι πρέπει να πάρουμε κι εμείς τα μέτρα μας.

Πιστεύουμε ότι έχουμε κάτι διαφορετικό από τα εγχειρήματα του παρελθόντος: έχουμε περισσότερη επίγνωση του πόσο διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας (καθώς ερχόμαστε από πολλές πολιτικές παραδόσεις και αναφορές) και λιγότερη ανάγκη να φλεξάρουμε (που λένε και οι νέοι) το δίκαιο που νομίζαμε ότι έχουμε κατακτήσει. Κυρίως γιατί έχουμε επίγνωση ότι δεν τα καταφέραμε σωστά σε μια προηγούμενη ιστορική φάση, ο καθένας και καθεμία από το δικό του μετερίζι. Τί άλλαξε τώρα; Ότι δώσαμε μαζί διάφορες μικρές και μεγάλες μάχες μέσα σε μια πρωτόγνωρη και κάπως δυστοπική εποχή και -ειλικρινά- νιώθουμε καλά με το αποτέλεσμα.

Νιώθουμε καλά, επίσης, γιατί βλέπουμε νέα πρόσωπα στον αγώνα, νέες δυνατότητες στην εποχή. Είδαμε κόσμο να στέκεται αλληλέγγυος στην πανδημία, να εφευρίσκει τρόπους να προστατευτεί και να την παλέψει, να ξεπεράσει το τείχος της μονομέριας στην ενημέρωση, να διαχειριστεί την κρίση. Και με όλον αυτόν τον κόσμο, που τον βλέπουμε ως ενεργό δρώντα της επόμενης περιόδου, θέλουμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια.

Έτσι, καλούμε ανοιχτά κάθε ενδιαφερόμενο άτομο να συμμετάσχει στον διάλογο που ανοίγουμε σήμερα, με την παρουσίαση της πολιτικής συμφωνίας που έχουμε πετύχει μεταξύ μας, του προτεινόμενου χρονοδιαγράμματος συγκρότησης της συλλογικότητάς μας, αλλά και της φυσιογνωμίας που θέλουμε να έχει η νέα συλλογικότητα, τα στοιχεία ηθικής, αισθητικής και εσωτερικής δημοκρατίας που θέλουμε να χαρακτηρίζουν τη λειτουργία της.

Για να είμαστε ειλικρινής, καταθέτουμε μια πρόταση ως εκεί που έφτασαν οι δικές μας δυνάμεις, όχι μια πρόταση-πακέτο για πλήρη συμφωνία. Σημαίνει ότι είμαστε ένα work in progress που λένε και στη γλώσσα των επιχειρήσεων και ότι στη διαδικασία αυτή επιθυμούμε όσες πιο πολλές γνώμες και συμβολές γίνεται. Αντίθετα με τη λαϊκή ρήση, εμείς δεν πιστεύουμε ότι βούλιαξε ποτέ κάποιο καράβι από πολλές γνώμες, αλλά αντίθετα βούλιαξαν πολλά από την προσπάθεια να υπάρχει μόνο μία γνώμη.

Είναι περίεργο ένα κείμενο που καλεί σε πολιτική συστράτευση και άνοιγμα διαλόγου, να τοποθετείται στη βάση της επιθυμίας. Όμως, κάπως έτσι νιώθω και νιώθουμε ότι πρέπει να γίνει: να νιώσουμε καλά με ό,τι δημιουργούμε, να επιθυμήσουμε ξανά με πάθος να αλλάξουμε την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων και να χαιρόμαστε με όσα κατακτούμε βήμα-βήμα σε έναν νέο, σταθερό, κοινό βηματισμό. Σε αυτά καλούμε απόψε και ελπίζουμε ότι θα μας συντροφεύσουν και στο μέλλον.