της Γεωργίας Κριεμπάρδη
«Celebrate Fashion/ Επίδειξη μόδας, Τετάρτη 12 Οκτωβρίου. Τα μοντέλα μας είναι αποκλειστικά γυναίκες που νίκησαν ή δίνουν μάχη με τον καρκίνο του μαστού». Το φωτεινό πλάσμα πίσω από την εκδήλωση, που περιλαμβάνεται στις δράσεις του Celebrate Your Scars -μια μεγάλη γιορτή κατά του καρκίνου του μαστού-, ονομάζεται Ρεβέκκα Γιαννοπούλου.
Δεν ζωγραφίζω θηλές με τατουάζ. Μετατρέπω σημάδια πολέμου σε σύμβολα ειρήνης. Κλείνω την πόρτα των νοσοκομείων και ανοίγω μια χαραμάδα στην καινούρια ζωή που έρχεται. Στη ζωή μετά το καρκίνο του μαστού. Αυτή είναι η ευθύνη μου.
Η ζωγραφιά της θηλής είναι το 10% του έργου που καλούμαι να παραδώσω. Ο ρόλος μου είναι, με τη γυναίκα που με εμπιστεύεται, να ξανά μιλήσουμε για ανούσια πράγματα όπως το χρώμα ενός φορέματος ή των νυχιών μας. Να ξανά μιλήσουμε σαν κορίτσια που θέλουν να έλκουν, να παίξουν, να δώσουν αυτή την πολύχρωμη νότα στη ζωή τους και έτσι, στη ζωή των άλλων. Να ξανά μιλήσουμε για σεξ, για ντεκολτέ, για μαγιό θαλασσής.
Εάν δεν κατάφερα να φυτέψω έστω και ένα μικρό σποράκι στο μυαλό της πάνω σε αυτά τα θέματα, αν δεν έχω ξυπνήσει μέσα της το θηλυκό που έχει μπει σε αδράνεια, δεν έχω κάνει τίποτα.
Θηλές μπορεί να κάνει όλος ο κόσμος.
Αυτό που χρειάζεται για να αξίζουν πραγματικά, είναι να δώσεις λίγο παραπάνω από τον εαυτό σου, από το χρόνο σου, να κοιτάξεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου στα μάτια και να του πεις με αληθινό ενδιαφέρον «τι κάνεις;» και μετά να σωπάσεις και να ακούσεις με πραγματική συμπόνια.
Και άκου, γιατί κατά βάθος, για σένα μιλάει.
Ρεβέκκα Γιαννοπούλου
Βρέθηκα δίπλα στα κορίτσια από τις προετοιμασίες γι’ αυτό το βράδυ. Άλλες ντύνονταν, άλλες βάφονταν, άλλες χτενίζονταν, άλλες έβγαζαν φωτογραφίες, άλλες χάζευαν τις υπόλοιπες, άλλες μέσα στο άγχος σκέφτονταν τα βήματα στην πασαρέλα. Από την πασαρέλα της ζωής, εκεί που δίνουν καθημερινές μάχες, βρέθηκαν σ’ έναν στενό διάδρομο να περπατούν, να τις χειροκροτούν. Γονείς, παιδιά, σύντροφοι να τις κοιτάζουν και να μιλάνε με τα μάτια.
Πήγα δίπλα στην καθεμία ξεχωριστά. Να τις ακούσω όλες, να τις αγκαλιάσω.
Ήταν η Μαρία, με ένα υπέροχο κατακόκκινο κραγιόν, ίδιο χρώμα με το φόρεμά της. Δεν ήθελε να μιλήσει για τον καρκίνο. «Δε θέλω να τα θυμάμαι τα άσχημα» μου λέει. Η Κατερίνα, η μικρότερη της παρέας, 28 χρονών σήμερα, 22 όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Πέρασε πολλά μέσα-έξω σε νοσοκομεία. Η μαμά της πάντα εκεί. Όταν πήγε πρώτη φορά για χημειοθεραπείες, ο γιατρός απευθύνθηκε στη μαμά της. «Εγώ έχω καρκίνο» του είπε η Κατερίνα, μιας κι «εκείνος θεώρησε ότι ηλικιακά, η μαμά ήταν πιο πιθανόν να νοσεί εκείνη κι όχι μια 22χρονη».
Κι άλλη Μαρία. «Δεν έχουμε κάτι να ντρεπόμαστε, να μας κρατάει πίσω. Χαιρόμαστε που είμαστε ζωντανές κι είμαστε εδώ» λέει. «Το πέρασα δύσκολα, έκανα δύσκολα χειρουργεία, αλλά είμαστε εδώ» συμπληρώνει. Η Κυριακή γνώρισε τη Ρεβέκκα όταν της έκανε ταττού θηλή. «Όταν γέννησα το δεύτερο παιδάκι μου, κατά τον θηλασμό, έπιασα ένα ογκάκι και πήγα στον γιατρό. Πέρασε γρήγορα. Δε με πήρε από κάτω. Ό,τι μας συμβαίνει, πρέπει να το αντιμετωπίζουμε με δύναμη. Να μην το βάζουμε κάτω».
Η Ειρήνη ήταν πολύ αγχωμένη. Και πολύ γελαστή. «Είμαι παθούσα. Καθυστέρησα… ενώ το έπιανα, καθυστέρησα έναν χρόνο να κάνω υπέρηχο -γιατί στη μαστογραφία δε φάνηκε- κι άργησα έναν χρόνο. Πήγε και λεμφαδένες. Έκανα και χειρουργείο και και χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, πριν δύο χρόνια» περιγράφει. «Να μη μας λένε “μια χαρά είσαι, θα περάσει”. Να μη μειώνουν το μέγεθος της δυσκολίας, ούτε να το μεγεθύνουν. Είναι αυτό που είναι. Το ότι “δεν είναι τίποτα” δεν ακούγεται καθόλου ωραίο» θα πει.
«Είμαι η Δέσποινα και ήρθα εδώ να γιορτάσω. Πέρασα καρκίνο πριν 10 χρόνια. Κάθε χρόνο έκανα μαστογραφία. Ξαφνικά εμφανίστηκε όγκος. Στην αρχή, ένιωσα φόβο για το τι είναι αυτό. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Μετά στάθηκα στα πόδια μου κι έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω. Είχα και τη μεγάλη μου κόρη δίπλα μου να με ανεβάζει» λέει και τα μάτια της χαμογελάνε όσο μιλάει για εκείνη. Όσα για εκείνα που την ενοχλούν να λένε σε μια γυναίκα που περνάει καρκίνο, θα πει: «Να μη λένε “αχ πώς το έπαθες”, “μη φοβάσαι” κι όλα αυτά τα κοινότυπα. Να μη λένε “έλα μωρέ εσύ είσαι δυνατή”. Αν δεν έχεις περάσει κάτι τέτοιο, δεν μπορείς να καταλάβεις τον άλλον».
Ήταν κι εκείνη που δεν το είχε πει στη μαμά της ότι πέρασε καρκίνο. «Ακόμη δεν το ξέρει. Δε θα το άντεχε». Δίπλα της μια γυναίκα που φτιάχνει το φόρεμα της. Την πλάτη της κοσμεί ένα πανέμορφο τατουάζ. «Είναι περιστέρια. Έχουν φτερά. Όπως κι εμείς» μου λέει.
Ο Γιάννης Φερεντίνος, ενδυματολόγος και διοργανωτής της εκδήλωσης, ήταν όλη την ώρα πλάι στα κορίτσια, να τα εμψυχώνει, να τους μιλάει για την πασαρέλα. 1,2,3 – στροφή – χέρι στη μέση – γοφός και πάλι 1,2,3 τα βήματα. Τους μιλούσε για τη σημασία της αυτοπεποίθησης. «Όλες οι γυναίκες μπορούν να φοράνε ρούχο με ράντα, ντεκολτέ, έξω πλάτη, μακρύ, κοντό… και να είναι όμορφες».
Λίγο πριν βγουν στην πασαρέλα, η Ρεβέκκα τους είπε: «Θα είναι πολύ γρήγορο. Απολαύστε το. Πηγαίνετε όσο αργά θέλετε. Απολαύστε το. Αυτά τα μικρά μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα. Το κάνετε για τον εαυτό σας, γιατί πολλά δεν έχετε κάνει για εσάς και σας είχατε παραμελήσει. Και το κάνετε και για την “άλλη” που είναι τώρα εκεί που ήσασταν και θα σας δει και θα πάρει δύναμη».
Photos: Giannis Dimitropoulos/SOOC