Οργανώθηκε από τους Marxists Organizing for Revolutionary Ecosocialism (MORE), μια διεθνή σύμπραξη αποτελούμενη από την Reform & Revolution (η μαρξιστική ομάδα του DSA-Democratic Socialists of America, της μεγαλύτερης σοσιαλιστικής οργάνωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες), το RISE (Ιρλανδία) και την Lernen im Kampf (Γερμανία). Οι διοργανωτές εκκινούν από την ανάγκη να διερευνηθούν οι δυο βασικές προσεγγίσεις στους κόλπους της διεθνούς μαρξιστικής Αριστεράς: αυτή που υποστηρίζει ότι η Ουκρανία παλεύει για την ελεύθερη αυτοδιάθεσή της και άρα θα πρέπει να της παρασχεθεί βοήθεια, ακόμη και στρατιωτική, από τις Δυτικές χώρες, προκειμένου να απωθήσει την επεκτατική Ρωσία, και εκείνη που πρεσβεύει ότι σε αυτόν τον πόλεμο Ρωσίας-ΗΠΑ που διεξάγεται δι’αντιπροσώπων, η στάση των απανταχού σοσιαλιστών θα πρέπει να είναι η κάθετη αντίθεση στην αποστολή όπλων στη φιλο-ΝΑΤΟϊκή κυβέρνηση Ζελένσκι από τις δυτικές κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης φυσικά της αμερικανικής. Όλα αυτά υπό τη γενικότερη παραδοχή ότι αυτός ο πόλεμος αγγίζει θέματα αυτοκαθορισμού της Ουκρανίας, καθώς και το ζήτημα του αμερικανικού και ρωσικού ιμπεριαλισμού.
Οι πανελίστες είναι ο Paul Murphy (RISE / People Before Profit, και πρώην ευρωβουλευτής, Ιρλανδία), ο Aaron Amaral (Tempest Collective, Ηνωμένες Πολιτείες), ο Andreu Coll (Anticapitalistas, Ισπανία), και ο Bruno Magalhaes (Movimiento Esquerda Socialista, Βραζιλία). Στην εισαγωγή, ο Αμερικανός παρουσιαστής από το DSA, ο Alex Scout, που έχει διαλέξει για τον εαυτό του τις αντωνυμίες they/them, ζητά συγγνώμη που όλοι οι ομιλητές είναι άντρες, και υπόσχεται ότι στο μέλλον θα προσπαθήσουν να έχουν πλατύτερη αντιπροσώπευση. Οι όροι και οι χρόνοι της συζήτησης είναι αυστηρά καθορισμένοι. Ο Alex διευκρινίζει ότι εξαιρέσεις για περισσότερο χρόνο θα γίνουν μόνο για όσους από το κοινό βρίσκονται στην Ουκρανία, και τηρεί τη δέσμευσή του στο ακέραιο.
Ξεκινά ο Paul Murphy, κατακεραυνώνοντας την πολεμική προπαγάνδα πανταχόθεν: αυτήν εντός της Ρωσίας, που φιμώνει όσους συντρόφους αντιστέκονται στο καθεστώς Πούτιν, και αυτή στη Δύση, που σπρώχνει τους ιρλανδούς πολιτικούς να χαρακτηρίζουν ως «μαριονέττες του Πούτιν» όσους εναντιώνονται στην αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στην Ουκρανία από την ιρλανδική κυβέρνηση. Ο Paul ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι υποθέτει πως όλοι δέχονται πως ο Πούτιν είναι ένας απολυταρχικός ηγέτης με δεξιά πολιτική, πως το ΝΑΤΟ έχει αρνητικό ρόλο διεθνώς, προάγοντας την αμερικανική ηγεμονία, πως η Ρωσία πραγματοποιεί μια ιμπεριαλιστική εισβολή, και πως βρίσκονται όλοι στο πλευρό των Ουκρανών που μάχονται για την εθνική τους απελευθέρωση. Εδώ όμως αρχίζει η διαφοροποίηση μεταξύ μας, διαπιστώνει ο Paul. Κατά τον ίδιο, πρόκειται για μια ενδο-ιμπεριαλιστική σύγκρουση (ο όρος θα επανέλθει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς) και η επαναστατική Αριστερά θα πρέπει να αντιπαρατεθεί και στις δυο πλευρές. Το ΝΑΤΟ επεκτείνονταν επικίνδυνα πριν τον πόλεμο, αλλά τώρα η επέκταση αυτή έχει επιταχυνθεί, βλέπε Φινλανδία και Σουηδία, και έχει προστεθεί και ο οικονομικός πόλεμος εναντίον της Ρωσίας. Το κλειδί για τον Paul είναι να υποστηρίζουμε τους Ουκρανούς εναντίον της Ρωσίας, αλλά χωρίς να στηρίζουμε τη δυτική φιλονατοϊκή ατζέντα. Το πώς θα γίνει αυτό μπορεί να διαφέρει από χώρα σε χώρα, σημειώνει, και εξηγεί ότι στην Ιρλανδία αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να εναντιώνονται στην περαιτέρω στρατιωτικοποίηση και στην αποστολή όπλων, γιατί αν δεχτούμε ότι το ΝΑΤΟ και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να είναι φορέας θετικής αλλαγής σε αυτή τη σύγκρουση, τότε ακυρώνουμε το βασικό μας επιχείρημα αναφορικά με όλους τους προηγούμενους νατοϊκούς πολέμους αλλά και με όλους τους επόμενους.
Παίρνει τη σκυτάλη ο Aaron, από τις ΗΠΑ, ο οποίος τονίζει ότι θα πρέπει να ακούμε, όσο μπορούμε, τις δημοκρατικές δυνάμεις εντός Ουκρανίας, για να ξέρουμε τι επιθυμούν οι ίδιες. Η ανάλυσή του ξεκινά από τη διαπίστωση ότι έχουμε αυτή τη στιγμή μια εισβολή, ότι πεθαίνει κόσμος, ότι οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι είναι εκατομμύρια, ότι η καταστροφή δεν έχει τέλος. Στέκεται φυσικά αλληλέγγυος με όλες τις φωνές εντός Ρωσίας που αντιτίθενται στον πόλεμο, και χαρακτηρίζει το ρωσικό καθεστώς φασιστικό (fascist regime). Θεωρεί ότι η Ουκρανία έχει δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό, κάνοντας έτσι μια έμμεση αναφορά στο γνωστό κείμενο του Λένιν (“On the Self Determination of Nations”), και υπογραμμίζει ότι οι Ουκρανοί έχουν δικαίωμα να αποκτήσουν όπλα, προκειμένου να αμυνθούν, από οπουδήποτε μπορούν. Κατά τον Aaron, η υποστήριξη στους Ουκρανούς έχει νόημα μόνο αν περιλαμβάνει την υπεράσπιση του δικαιώματός τους να αποκτήσουν οπλισμό, αλλιώς η αλληλεγγύη είναι κενό γράμμα. Ο Aaron θεωρεί ότι διεξάγεται μια ζωντανή διαδικασία διαμόρφωσης της ουκρανικής εθνικής συνείδησης, που διακόπηκε βίαια από την εισβολή του Πούτιν. Πιστεύει επίσης ότι με το να εστιάζουμε στην ουκρανική κυβέρνηση, τους νεοναζί και στον ίδιο το Ζελένσκι, χάνουμε από το κάδρο τις λαϊκές οργανώσεις, τα συνδικάτα, τις LGBTQ κοινότητες, τις γυναικείες οργανώσεις, και τόσους άλλους που μάχονται αυτή τη στιγμή. Λέει ότι δεν είναι ένας proxy war αυτός, μια τέτοια θεώρηση αγνοεί το εθνικό ζήτημα της Ουκρανίας. Proxy war ήταν η Νικαράγουα, αυτός εδώ μοιάζει πιο πολύ με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, λέει, και συνεχίζει, μια κατάπαυση του πυρός και οποιεσδήποτε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις θα πρέπει να καθοδηγούνται από φωνές εντός της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας και του Ντονμπάς. Πρέπει να οικοδομήσουμε την αλληλεγγύη μας με την εργατική τάξη της Ουκρανίας, καταλήγει.
Επιστρέφουμε στην Ευρώπη και την Ισπανία, είναι η σειρά του Andreu. Εφιστά την προσοχή στην ανάγκη να επανεξετάζουμε την ανάλυσή μας καθώς εξελίσσονται τα πυκνά γεγονότα. Θεωρεί ότι η Αριστερά πρέπει να αποφύγει δυο συμμετρικά, όπως τα χαρακτηρίζει, λάθη: από τη μια το να κατηγορήσει αποκλειστικά το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, αγνοώντας την ιμπεριαλιστική ατζέντα του Πούτιν, και από την άλλη το να χαρακτηρίσει αυτόν τον πόλεμο αποκλειστικά ως έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ή μια αντι-ιμπεριαλιστική αντίσταση των Ουκρανών. Καθένα από αυτά τα λάθη θα μας οδηγήσει στο να καταδικάσουμε μόνο τη μια πλευρά, και αυτό πρέπει να το αποφύγουμε, λέει ο Andreu. Επομένως, έχουμε να κάνουμε τρία πράγματα, να υποστηρίξουμε τους Ουκρανούς και την προσπάθειά τους να επιβιώσουν ως έθνος, να υποστηρίξουμε τις ρωσικές φωνές που αντιτίθενται στον πόλεμο, και να αντιταχθούμε στον αντικειμενικό σκοπό του ΝΑΤΟ, που είναι η συνέχιση αυτού του πολέμου. Η αποστολή όπλων στν Ουκρανία θα επιφέρει κλιμάκωση της έντασης, κατά τον Andreu, και θα επιτείνει τον κίνδυνο ενός γενικευμένου πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Ο Andreu θεωρεί ότι η κατάσταση στην Ουκρανία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μια κατάσταση παρόμοια με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πρέπει να αποφευχθεί το ίδιο λάθος και το εργατικό κίνημα πρέπει να αρνηθεί αυτή τη φορά να εμπλακεί σε έναν πόλεμο που δεν γίνεται για τα συμφέροντά του. Εξάλλου, υπογραμμίζει, ακόμα και να πέσει ο Πούτιν, δεν εγγυάται κανείς ότι η επόμενη διακυβέρνηση θα είναι καλύτερη. Κατά τον Andreu, διεξάγονται τρεις πόλεμοι: ένας εμφύλιος (civil war), ένας proxy war, και ένας της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας. Καταλήγει λέγοντας ότι οι Ουκρανοί έχουν φυσικά κάθε δικαίωμα να αντιστέκονται, αλλά οι δυτικές κυβερνήσεις δεν πρέπει επ’ ουδενί να στέλνουν όπλα, επειδή αυτό υποβοηθά τη δυτική και νατοϊκή στρατηγική, ενισχύει τη στρατιωτικοποίηση της πολιτικής, αυξάνει τα έξοδα για εξοπλισμούς εις βάρος άλλων υπαρκτών αναγκών, και τέλος επειδή είναι απλουστευτικό να νομίζει κανείς ότι μπορεί να τερματιστεί ο πόλεμος με στρατωτικά μέσα από τη στιγμή που το ζήτημα έχει βαθιές πολιτικές ρίζες.
Τελευταίος μιλά ο Bruno, από τη Βραζιλία, για τον οποίο είναι κομβικό θέμα η αλληλεγγύη στην ουκρανική αντίσταση. Λέει ότι μέχρι το 2014 δεν ξέραμε τίποτα για την Αριστερά στην Ουκρανία, αλλά μάθαμε πολλά, ιδίως μετά την βοναπαρτική, όπως τη χαρακτηρίζει, ιμπεριαλιστική εισβολή του Πούτιν. Ο Bruno αντλεί επιχειρήματα, όπως λέει, από την τροτσκιστική παράδοση και παραθέτει το κείμενο “Learn to think”, του Τρότσκι, που τον οδηγεί στη διαπίστωση ότι χωρίς υλική στήριξη, δηλαδή όπλα, δεν υπάρχει πραγματική αλληλεγγύη. Οι Ουκρανοί, λέει, χρειάζονται τα όπλα για να ξεφορτωθούν τους Ρώσους, ώστε να μπορέσουν μετά να ξεσηκωθούν και εναντίον του Ζελένσκι. Θέτει ένα θέμα οπτικής γωνίας, λέγοντας ότι οι σύντροφοι στην Ευρώπη μπορεί να έχουν διαφορετική θεώρηση από εκείνους, πχ, στη Νότια Αμερική, όπως ο ίδιος, γιατί η εμπειρία του ΝΑΤΟ μπορεί να είναι διαφορετική σε κάποια μέρη του κόσμου. Επιχειρεί έναν παραλληλισμό των Ουκρανών σήμερα με τους Δημοκρατικούς (Republicans) του Ισπανικού εμφυλίου για να υποστηρίξει το δίκαιο της αποστολής όπλων στην Ουκρανία, και καταλήγει κι αυτός στο δικαίωμα των εθνών στον αυτοκαθορισμό, εγκρίνοντας την αποστολή όπλων στην Ουκρανία αλλά καταδικάζοντας άλλες φιλονατοϊκές πρακτικές, όπως η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων και η οποιαδήποτε υπόνοια χρήσης πυρηνικών.
Στις δευτερολογίες τους όλοι είναι σύντομοι. Κατά τον Paul, το να πούμε ότι πρέπει να ακούσουμε τι λένε οι Ουκρανοί σύντροφοι δεν μας λύνει το πρόβλημα, πρέπει να σκεφτούμε για τους εαυτούς μας, κι άλλωστε υπάρχουν πολλές διαφορετικές αναλύσεις ακόμα και εντός Ουκρανίας. Η υποχρέωσή μας να διαφωνήσουμε με την αποστολή όπλων από τη Δύση είναι διαφορετικό πράγμα από το δικαίωμα των Ουκρανών στην άμυνα, άλλωστε οι δυτικοί μόνο τη δική τους ατζέντα εξυπηρετούνε και όχι εκείνη των Ουκρανών. Ο Aaron θέτει ως άμεση προτεραιότητα τον αυτοκαθορισμό της Ουκρανίας και το ουκρανικό εθνικό πρόταγμα που θεωρεί ότι βρίσκεται σε εξέλιξη, και παροτρύνει τους συντρόφους στη Δύση να μην μπουν εμπόδιο σε αυτό και να μη δράσουν αντίθετα με τα συμφέροντα των Ουκρανών εργατών. Ο Andreu λέει ότι ναι μεν οι Ουκρανοί δε λειτουργούν για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ αλλά τα δικά τους, όμως η υλική υποστήριξη ισούται με πολιτική στήριξη στην κυβέρνηση της Ουκρανίας για να κάνει πράξη τους δικούς της στόχους, και θυμίζει ότι καμιά δυτική κυβέρνηση δεν έστειλε όπλα στο Δημοκρατικό στρατό στον Ισπανικό εμφύλιο. Ο Bruno επιμένει ότι είναι θέμα πολιτικών αρχών, αφού ό,τι και να κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε την ισχύ να αλλάξουμε τα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, ωστόσο ο μόνος, κατά τον ίδιο, τρόπος να αντισταθούν αποτελεσματικά οι Ουκρανοί είναι να τους διατεθούν όπλα από άλλες χώρες. Το πρόβλημα εν προκειμένω δεν είναι το ΝΑΤΟ, λέει ο Bruno, αλλά ο ρωσικός ιμπεριαλισμός.
Ο Alex δίνει το λόγο στο κοινό, και μιλάει πρώτος ο Denis από την Ουκρανία, μέλος μιας τοπικής σοσιαλιστικής οργάνωσης. Μας λέει ότι το 90% της ουκρανικής εργατικής τάξης είναι στρατευμένο στη μάχη εναντίον της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένων πολλών αναρχικών, μας ενημερώνει ότι δεν έχουν εγκαταλείψει την ταξική πάλη, και εκλιπαρεί για περισσότερα όπλα από τη Δύση, τα οποία καλύτερα να βρίσκονται στα χέρια Ουκρανών, παρά Σαουδαράβων που σκοτώνουν Υεμένιους, όπως λέει ο ίδιος. Προσθέτει επίσης ότι τα περισσότερα όπλα που χρησιμοποιούν αυτή τη στιγμή οι Ουκρανοί μαχητές είναι σοβιετικής προέλευσης και ότι δεν έχουν φτάσει στα χέρια τους αμερικανικά πυρομαχικά και όπλα. Παίρνουν το λόγο κι άλλοι, όλοι αυστηρά για τρία λεπτά, γιατί μετά ο ευγενικός Alex τους διακόπτει. Δηλώνουν όνομα και πολιτική οργάνωση, και ξεχωρίζω την Ann από το Ηνωμένο Βασίλειο, που ρωτάει, μεταξύ άλλων, τη γνώμη των ομιλητών για την κίνηση της ΕΕ και του ΟΗΕ να εξετάσουν το ενδεχόμενο εγκλημάτων πολέμου στην Ουκρανία, και αν το δικαίωμα στον εθνικό αυτοκαθορισμό επισκιάζει όλα τα άλλα προτάγματα. Την Evelyn, από τις ΗΠΑ, που θεωρεί ότι οι Ουκρανοί πρέπει να νικήσουν πάση θυσία γιατί αυτό θα καθορίσει την πορεία της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, τον Philip, από τις ΗΠΑ, που αντιτίθεται στην αποστολή όπλων και αναφέρεται στα μέλη του αμερικανικού Κογκρέσσου που βρίσκονται στην αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, τον Hector, από τις ΗΠΑ, που απαντάει στον Denis ότι τα άφθονα αμερικανικά όπλα δεν φτάνουν ως το πεδίο της μάχης γιατί η διεφθαρμένη ουκρανική κυβέρνηση τα προωθεί αλλού, τον Stephan, επίσης από τις ΗΠΑ, που καλεί όλους να ξεχάσουν τους Δημοκρατικούς στο Κογκρέσσο και να μην ποντάρουν σε αυτό το ανέκδοτο, τον John, από την Ιρλανδία, που μας προτρέπει να αναλογιστούμε τα πραγματικά κίνητρα που ωθούν τις ΗΠΑ να προμηθεύουν με όπλα την Ουκρανία, και τέλος το Νίκο, από την Ελλάδα και τη διεθνιστική οργάνωση Ξεκίνημα, που αναρωτιέται, μεταξύ άλλων, πού μπαίνει το όριο και αν θα πρέπει να στείλουμε και πυρηνικά σε περίπτωση που τα ζητήσει η ουκρανική κυβέρνηση.
Οι ομιλητές απαντάνε σε κάποιες από τις ερωτήσεις, όσες προλαβαίνουν, στην ουσία επαναλαμβάνοντας τις θέσεις που εξέφρασαν ήδη. Συμφωνούν ότι το θέατρο της Ουκρανίας μπορεί να λειτουργήσει ως προπομπός καταστάσεων που αφορούν την Ταϊβάν, την Κίνα και τη διαμάχη της με την Αμερική, και επιβεβαιώνουν εμφατικά ότι η συζήτηση ήταν πολύ παραγωγική και ότι είναι πολύ εποικοδομητικό να οργανώνονται τέτοιες εκδηλώσεις, και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο.
Η επίγευση που μένει είναι ότι ακούστηκαν σοβαρά και βάσιμα επιχειρήματα από όλους, ότι κανείς από όσους μίλησαν δεν φάνηκε φιλοπουτινικός, το ακριβώς αντίθετο, όλοι είναι αντίθετοι με την αυταρχική διακυβέρνηση του Πούτιν και την προσπάθεια να φιμωθούν οι διαφωνούντες εντός Ρωσίας, και κανείς δε βλέπει – ευτυχώς – τη σημερινή Ρωσία ως συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης. Όλοι αναγνωρίζουν το δίκιο της ουκρανικής αντίστασης και την ανάγκη να στηριχτούν οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι, όλοι βλέπουν τον ύπουλο και διαβρωτικό ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η στάση της Αριστεράς είναι πολυδιάστατο ζήτημα, πολλές πτυχές του αναδείχθηκαν ανάγλυφα απόψε, κι ας έμεινε έξω από τη συζήτηση ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας, η επίδραση παραγόντων όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, η ενεργειακή κρίση, η στάση άλλων Βαλτικών χωρών, η σύνδεση με τα πυρηνικά του Ιράν. Οι προκλήσεις για την παγκόσμια Αριστερά είναι πολλές και συνεχείς, τα αναλυτικά εργαλεία περιορισμένα και μερικά διαμορφωμένα σε έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από το σημερινό. Συζητήσεις όπως αυτή, ανάμεσα σε ανθρώπους που βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο, βοηθάνε να ξετυλίγεται το κουβάρι.
Η συζήτηση είναι διαθέσιμη εδώ (στα αγγλικά).