Ένας μονόλογος του 1951. Βαλς Νο6. Μια παράσταση, σε ερμηνεία της Μαρίας Κουβίδη, που αφορά τη σεξουαλική κακοποίηση, τη σιωπή που κάλυπτε μέχρι πρότινος ένα τέτοιο γεγονός, τον περίγυρο που ξέρει και δεν μιλάει, τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται γύρω από το θύμα, αλλά κυρίως τον αγώνα που δίνει μία θηλυκή φύση για να ακουστεί, να γίνει πιστευτή και να ανασυνθέσει τον εαυτό της μετά από κάτι τέτοιο.
Το έργο έχει ξανανέβει μία φορά πάλι στην Ελλάδα, το 2000. «Η Μαρία ανέλαβε μετέφρασε το κείμενο, ήταν επιθυμία της να ανεβάσει την παράσταση» λέει ο Κ. Φάμης και τονίζει πως «το έργο είναι επίκαιρο, δυστυχώς». «Η Σόνια είναι ένα κορίτσι που συναντάμε στα 15 του χρόνια, εκπέμπει μια αθωότητα και μια βίαιη ενηλικίωση. Έχει βιαστεί από έναν γιατρό. Είναι ένα πολύ πληγωμένο αθώο κορίτσι με στοιχεία γυναίκας» περιγράφει και προσθέτει πως η ηρωίδα, η Σόνια, βρίσκεται σε μια διαδικασία να θυμηθεί τι της έχει συμβεί, ενώ από τη μνήμη της έχουν σβηστεί κάποια χαρακτηριστικά προσώπων που την πλήγωσαν. «Η ηθοποιός περνάει από τη μία συναισθηματική κατάσταση στην άλλη, ακαριαία» σχολιάζει.
Metoo: «Όταν νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος, έχεις το θάρρος να μιλήσεις»
Η Μαρία και ο Κωνσταντίνος παίρνουν θέση απέναντι στα πράγματα. Μιλούν για τη σεξουαλική κακοποίηση και κάθε σχετικό θέμα που ταλανίζει ακόμη την κοινωνία μας.
Με τον Κωνσταντίνο μιλήσαμε ανοιχτά για το ελληνικό metoo, που στον καλλιτεχνικό χώρο τον ασκό του Αιόλου άνοιξε η Ζέτα Δούκα. «Κάποια απ’ αυτά τα περιστατικά τα ήξερα, αλλά δεν ήξερα το μέγεθος. Δεν ήξερα ότι υπήρχαν βιασμοί, ότι ο Π. Φιλιππίδης έκανε αυτά τα πράγματα. Είμαι χαρούμενος που ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Δίνει δύναμη στους ανθρώπους να μιλήσουν. Όταν νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος, έχεις το θάρρος να μιλήσεις» σχολιάζει.
«Με είχε καλέσει ένα σκηνοθέτης να πάω το σπίτι του και είχα μια καθηγήτρια τότε, που με προστάτευσε πολύ. “Αν σου πει να βγάλεις την μπλούζα σου, τι θα κάνεις. Αν σου πει να πιείς… Δε θα κάνεις, δε θα δείξεις”. Ήμουν 22 χρονών τότε. Η καθηγήτρια αυτή γνώριζε. Δεν ξέρω αν ο άνθρωπος αυτός είναι μέσα στις καταγγελίες» αφηγείται. «Δε με ενδιαφέρει να ασχοληθώ και να δώσω ελαφρυντικά σε κανέναν θύτη γιατί εξαγριώνομαι με την πράξη του. Το θύμα περνάει μια κόλαση χωρίς να την έχει επιλέξει. Ο θύτης …είναι επιλογή του, οπότε υφίσταται τις συνέπειες» σχολιάζει χαρακτηριστικά.
Άδεια θέατρα, γεμάτα πλοία
Δε θα μπορούσαμε φυσικά να μη συζητήσουμε για την κατάσταση στο καλλιτεχνικό χώρο εν μέσω πανδημίας. Το πλήγμα που δέχτηκαν οι καλλιτέχνες, αλλά και οι τεχνικοί των παραγωγών ήταν τεράστιο. Μέτρα που έρχονταν σε αντιφάσεις, αποφάσεις χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο και μέτρα στήριξης φαντάσματα χαρακτήριζαν την κατάσταση από την αρχή της πανδημίας.
«Η ιστορία με την πανδημία ήταν ζόρικη. Μου αρέσουν οι μοναχικές μου στιγμές, αλλά μ’ αρέσει να επικοινωνώ. Αυτό το κόψιμο της επαφής με ζόρισε. Το πρώτο καλοκαίρι της πανδημίας οργάνωσα παραστάσεις-συναυλίες και υπήρχε μια περίεργη κατάσταση… Μέσα στο θέατρο όλοι να τηρούν τα μέτρα και να απαγορεύονται παραστάσεις. Μπαίνεις στο blue star για Πάρο και γινόταν ο χαμός…» τονίζει ο Κ. Φάμης.
Επόμενες παραστάσεις: 25/26/27 Φεβρουαρίου. Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00 – Κυριακή στις 20.00. Μπάγκειον Ξενοδοχείο.