του Θάνου Καμήλαλη
Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Ισραήλ επρόκειτο να ανακοινωθεί την περασμένη εβδομάδα. Μετά το βομβαρδισμό του νοσοκομείου Αλ Αχλί, ο ίδιος είπε ότι για «λόγους ασφαλείας» αναβάλλεται. Προφανώς, οι λόγοι ασφαλείας που δεν ίσχυαν την Τρίτη και ίσχυσαν την Τετάρτη, δεν ίσχυαν ξανά τη Δευτέρα, όταν ταξίδεψε τελικά στο Τελ Αβίβ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης λοιπόν, βρέθηκε στο πλευρό του ομολόγου του, Μπενιαμίν Νετανιάχου, στη σκιά των βομβαρδισμών αμάχων, των τελεσιγράφων εκκένωσης σε νοσοκομεία και των στοιχείων που παρουσίασε η Διεθνής Αμνηστία σε έρευνά της, για εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ το διάστημα 7-12 Οκτωβρίου, στη Γάζα.
Είχε προηγηθεί επίσης, η συνέντευξή του την περασμένη εβδομάδα, στην οποία χαρακτήρισε τη θέση της χώρας ως «ισορροπημένη», υποστηρίζοντας πως «κανείς δεν χαρακτηρίζει μονομέρεια στην Ελλάδα», εκφράζοντας μάλιστα τον «προβληματισμό του» για τη σχεδιαζόμενη χερσαία εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα, σημειώνοντας ότι «πρέπει να πρυτανεύσει η λογική και η αυτοσυγκράτηση». Ως προς την ισορροπημένη θέση της χώρας, θα αρκούσε απλά να θυμηθούμε τη σημαία του Ισραήλ στον τοίχο της Βουλής.
Στη συνάντησή του πάντως με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο Πρωθυπουργός εμφανίστηκε με ακόμα λιγότερες αναστολές. Καταρχάς, μόνο το γεγονός ότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε, εν μέσω πράξεων που καταγγέλλονται διεθνώς ως εγκλήματα πολέμου, είναι ένα πολύ δυνατό μήνυμα στήριξης. Οι εναγκαλισμοί με τον Νετανιάχου είναι, από μόνοι τους, μια από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής. Ακολούθησαν, δυστυχώς, οι δηλώσεις:
« Σας ευχαριστώ πολύ, κ. Πρωθυπουργέ, αγαπητέ Bibi. Έρχομαι εδώ όχι μόνο ως σύμμαχος, αλλά ως αληθινός φίλος. Αυτό που συνέβη ήταν πραγματικά φρικτό. Η Ελλάδα από την πρώτη στιγμή υπερασπίστηκε και υποστήριξε το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Κάναμε μια πολύ σαφή διάκριση μεταξύ της Χαμάς και του παλαιστινιακού λαού. Θα συνεχίσουμε να σας στηρίζουμε και να ελπίζουμε πως ό,τι και αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος. Μπορείτε να υπολογίζετε στην υποστήριξή μας, τη βοήθειά μας».
Θα ήθελα πάρα πολύ να ακούσω τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εξηγεί πότε το ανθρωπιστικό κόστος είναι «μικρό» και πότε «μεγάλο». Έχουμε περάσει από τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης για το Παλαιστινιακό, στη θέση της ελληνικής κυβέρνησης για το πόσο είναι «οκ» να υποφέρει ο παλαιστινιακός λαός. Σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση των παλαιστινιακών αρχών, οι νεκροί από τους βομβαρδισμούς μετά την 7η Οκτωβρίου είναι 5.791, εκ των οποίων 2.390 παιδιά. Τραυματίες, 16.297. Προφανώς εδώ ο Πρωθυπουργός λέει ότι το κόστος δεν είναι «μεγάλο». Ούτε ο αποκλεισμός 2 εκατ. ανθρώπων από νερό, ηλεκτρισμό και είδη πρώτης ανάγκης είναι «μεγάλο» κόστος.
Η Ελλάδα λοιπόν, εμφανίζεται πρόθυμη να παρέχει «υποστήριξη» και «βοήθεια» σε εχθροπραξίες (βλ. χερσαία εισβολή στα παλαιστιανιακά εδάφη) στις οποίες ο Πρωθυπουργός αναγνωρίζει το ανθρωπιστικό κόστος και «ελπίζει», να μην είναι «μεγάλο». Οπότε, να ξέρουμε κι εμείς, ως πολίτες, πού μπαίνει το όριο για την ελληνική κυβέρνηση. Στους πόσους νεκρούς, τους πόσους τραυματίες, τους πόσους εκτοπισμένους, τα πόσα βομβαρδισμένα νοσοκομεία και σχολεία. Στα πόσα στοιχεία για εγκλήματα πολέμου, που τεκμηριώνει η Διεθνής Αμνηστία και στις πόσες δραματικές περιγραφές για το τι συμβαίνει στη Λωρίδα της Γάζας, όπως τις δημοσιεύουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα; Προς το παρόν, έχουμε το ελληνικό ΥΠΕΞ να «εκφράζει οδύνη για απώλεια ζωών» από τον βομβαρδισμό χώρου με χριστιανική εκκλησία στη Γάζα, χωρίς να κατονομάζει τον θύτη.
Είναι επίσης, διαφορετικό να λες ότι «το Ισραήλ πρέπει να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο» και διαφορετικό να λες ότι «στηρίζουμε και ελπίζουμε». Το δεύτερο, υποκρύπτει τη φράση ότι «αν το ανθρωπιστικό κόστος είναι μεγάλο, δεν πειράζει».
Είναι απάνθρωπη η ζυγαριά που έβαλε στο τραπέζι ένας Πρωθυπουργός που αυτοπροσδιορίστηκε στο παρελθόν ως μέλος της «σωστής πλευράς της ιστορίας». Η υποστήριξη της πολεμικής κλιμάκωσης είναι πολλαπλώς λανθασμένη και επικίνδυνη. Μέχρι και ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, προειδοποιεί για σημεία της ισραηλινής στρατηγικής που «αγνοούν το ανθρώπινο κόστος», που είναι πιθανό «να γυρίσουν μπούμερανγκ» και που «είναι πιθανό να υπονομεύσουν μακροπρόθεσμα την ειρήνη». Εμείς, ως χώρα, τρέξαμε να φωνάξουμε στο Ισραήλ, «μαζί σας, κάντε ό,τι νομίζετε, μην δολοφονήσετε πολλούς αμάχους».
Φυσικά, κανείς δεν θα περίμενε βάσιμα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλήσει για τα δίκαια ιστορικά αιτήματα του Παλαιστινιακού λαού, τη Νάκμπα, το καθεστώς απαρτχάιντ, ούτε καν για τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το παλαιστινιακό κράτος. Δυστυχώς. Αλλά, τουλάχιστον, το ελάχιστο θα ήταν μια κουβέντα για αποκλιμάκωση, διπλωματική οδό, ανθρωπιστική βοήθεια και εκεχειρία, με αναφορά προφανώς και στην απελευθέρωση των ομήρων από τη Χαμάς.
Ό,τι δηλαδή θα έλεγε κάποιος που τάσσεται με την πλευρά της ειρήνευσης και όχι στο στρατόπεδο του πολέμου.