Οι Τζια Χονγκ και Παρκ Τζου-χιουν συνοψίψουν σε άρθρο τους στο «The Real News» τα15 λεπτομερή αιτήματα της απεργίας σε τρεις βασικούς τομείς: κατάργηση της «παράτυπης εργασίας» (εργασία μερικής απασχόλησης, προσωρινή εργασία ή εργασία με σύμβαση εργασίας με ελάχιστες ή καθόλου παροχές) και επέκταση της προστασίας της εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους, να δοθεί στους εργαζόμενους εξουσία στις αποφάσεις οικονομικής αναδιάρθρωσης σε περιόδους κρίσης, όπως και η εθνικοποίηση βασικών κλάδων και κοινωνικοποίηση βασικών υπηρεσιών, όπως η εκπαίδευση και η στέγαση.
Σήμερα, η Νότια Κορέα κατατάσσεται τρίτη στις υψηλότερες ετήσιες ώρες εργασίας και από το 2015 ήταν τρίτη στους θανάτους στον χώρο εργασίας μεταξύ των χωρών μελών του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Πάνω από το 40% όλων των εργαζομένων θεωρούνται «παράτυποι εργαζόμενοι». Όπως και στις ΗΠΑ, πολλοί από αυτούς τους εργάτες δουλεύουν στην gig οικονομία, δηλαδή στις εφαρμογές των τεχνολογικών γιγάντων.
Η κερδοσκοπία στα ακίνητα οδήγησε σε στεγαστική κρίση και οι ιδιωτικοποιήσεις στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη διευρύνουν τις ανισότητες. Δεδομένου ότι η Νότια Κορέα υφίσταται αναζωπύρωση των επιπτώσεων της νόσου COVID-19 στην παγκόσμια οικονομία, οι κρίσεις αυτές έχουν οξυνθεί μόνο.
«Πίσω από τα γυαλιστερά ηλεκτρονικά και τα αυτοκίνητα των κορεάτικων ομίλων (chaebol) όπως η Samsung, η Hyundai, ή η LG, υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες εκμετάλλευσης. Νωρίτερα φέτος, το προσωπικό καθαριότητας της LG Twin Towers έστησε σκηνές έξω από το κτίριο της εταιρείας για 136 ημέρες τους πιο κρύους χειμερινούς μήνες για να διαμαρτυρηθεί για απολύσεις και εκμεταλλευτικές συνθήκες στον χώρο εργασίας», προσθέτουν οι συγγραφείς του άρθρου. Η LG προσέλαβε μπράβους για να χύνουν νερό στις σκηνές των εργατών καθώς κοιμόντουσαν.
Η εκμετάλλευση και οι μη ασφαλείς συνθήκες υπάρχουν σε όλους τους κλάδους της νοτιοκορεάτικης οικονομίας. Οι ανθρακωρύχοι στην Korea Coal, κυβερνητική επιχείρηση εξόρυξης άνθρακα, υποφέρουν από τις επιπτώσεις στην υγεία από την αναπνοή σκόνης άνθρακα και την υπεραπασχόληση.
Συχνά αποκαλούμενη ως «θαύμα στον ποταμό Χαν », η ιστορία της οικονομικής ανάπτυξης στη Νότια Κορέα είχε πάντα τους νικητές και τους ηττημένους της. Τα σαράντα χρόνια δεξιών δικτατοριών που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ θέτουν τις πολιτικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της βιομηχανίας της Νότιας Κορέας. Η συμμετοχή στον πόλεμο του Βιετνάμ , διαχωρισμό οικογενειών και πώληση παιδιών μέσω του διακρατικού συστήματος υιοθεσίας , κρατική διαχείριση μιας βιομηχανίας του σεξ για τα αμερικάνικα στρατεύματα , και δεκαετίες στρατιωτικού νόμου και αντικομμουνιστικού κρατικού τρόμου, όλα έπαιξαν το ρόλο τους.
Από τη δικτατορία Τσουν Ντου-χουάν στη δεκαετία του 1980 και οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις έχουν σταδιακά απογυμνώσει τις προστατευτικές πολιτικές της Νότιας Κορέας, ανοίγοντας τις αγορές και τους πόρους της σε ξένους επενδυτές σε βάρος των εργαζομένων. Όταν χτύπησε η ασιατική χρηματοπιστωτική κρίση το 1997, η οικονομία ξεφούσκωσε γρήγορα καθώς το ξένο κεφάλαιο αποσύρθηκε.
Με την εθνική πτώχευση να πλησιάζει, η Νότια Κορέα αναγκάστηκε να απευθυνθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για βοήθεια, με τα δάνεια να συνοδεύονται από διαρθρωτικές πολιτικές προσαρμογής που διέλυσαν τα σκληρά καεκτημένα κέρδη των εργαζομένων, εταιρείες ιδιωτικοποιήθηκαν και οι εγχώριες αγορές άνοιξαν για ξένα κεφάλαια, τα οποία επέστρεψαν για να κατασπαράξουν φθηνά κορεατικά περιουσιακά στοιχεία. Μέχρι το 2004, έως και το 44% της συνολικής χρηματιστηριακής κεφαλαιοποίησης της Νότιας Κορέας ανήκε σε ξένους , κυρίως από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Ιαπωνία.
Η κρίση του 1997 και οι συνέπειές της οδήγησαν τελικά σε μαζικές απολύσεις, μαύρη εργασία και στο διπλασιασμό των ποσοστών φτώχειας σε μία μόνο δεκαετία.
Παρά μια φαινομενική δημοκρατική μετάβαση στα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο λαός της Νότιας Κορέας δεν έχει τα κλειδιά της οικονομίας της Νότιας Κορέας, τα χρέη του μέσου νοικοκυριού ανέρχονται σχεδόν στο διπλάσιο του ετήσιου εισοδήματός τους, εξήντα τέσσερα chaebol κατέχουν το 84% του ΑΕΠ, ωστόσο παρέχουν μόνο το 10% των θέσεων εργασίας. Στην πραγματικότητα, ο μέσος Νοτιοκορεάτης έχει λιγότερο λόγο στην κυβέρνηση από τις αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες έχουν τη δύναμη βάσει της Συμφωνίας Ελευθέρων Συναλλαγών ΗΠΑ-Κορέας του 2007 να αμφισβητήσουν νομικά τους νόμους που θεωρούν δυσμενείς.
Οι εργαζόμενοι στη Νότια Κορέα βλέπουν τον COVID-19 ως σημείο καμπής . Αυτή η συνεχιζόμενη πανδημία σχεδόν σταμάτησε την κυκλοφορία των ανθρώπων και δημιούργησε σημεία συμφόρησης στην παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού – και οι εργαζόμενοι ανησυχούν πώς οι οικονομικές επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης και ο ψηφιακός μετασχηματισμός των βιομηχανιών θα μπορούσαν να τους αφήσουν στο χαμένο τέλος μιας νέας οικονομίας.
Την απεργία θα ακολουθήσουν μαζικές διαδηλώσεις στα αστικά κέντρα και στις αγροτικές περιοχές, με αποκορύφωμα την εθνική κινητοποίηση όλου του πληθυσμού τον Ιανουάριο του 2022. Η Κορεατική Συνομοσπονδία Συνδικάτων (KCTU), η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της χώρας με 1,1 εκατομμύρια μέλη, οργανώνει αυτές τις κινητοποιήσεις σε ένα μέτωπο ευρείας βάσης με τους φτωχούς αστούς και τους αγρότες της Νότιας Κορέας.