«Η σκέψη μας είναι πρώτα και πάνω από όλα στους συγγενείς των θυμάτων. Υποχρέωσή μας να περιθάλψουμε τους τραυματίες, να ταυτοποιήσουμε τις σορούς. Ένα μπορώ να εγγυηθώ. Θα μάθουμε τα αίτια της τραγωδίας και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο», δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το τόπο της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη.
«Η σκέψη μας είναι πρώτα και πάνω από όλα στους συγγενείς των θυμάτων. Υποχρέωσή μας να περιθάλψουμε τους τραυματίες, να ταυτοποιήσουμε τις σορούς. Ένα μπορώ να εγγυηθώ. Θα μάθουμε τα αίτια της τραγωδίας και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι τέτοιο», δήλωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το τόπο της σιδηροδρομικής τραγωδίας στα Τέμπη.
Σημειώνεται ότι με απόφαση του πρωθυπουργού, κηρύχθηκε τριήμερο εθνικό πένθος για τα θύματα της τραγωδίας στα Τέμπη με τους 36 νεκρούς, το οποίο τίθεται σε ισχύ από σήμερα 1η έως και την 3η Μαρτίου 2023, με μεσίστια έπαρση σημαίας σε όλα τα δημόσια κτήρια και αναστολή των δημοσίων εορταστικών εκδηλώσεων.
https://youtu.be/-Mtr1TV0Ffw
Εδω και χρονια η αριστερα (και δε μιλαω για τα κομματα) εχει υπερφαλαγγιστει σε εναν βαθια συντηρητικο λογο, στην προσπαθια να υπερασπιστει και να διασωσει τα κεκτημενα των εργαζομενων/πολιτων/ανθρωπων. Η δεξια και το συστημα εμφανιζονται "προοδευτικες" με τις "καινοτομες" "μεταρυθμισεις" τους. Ακομα ομως και σε αυτο το επιπεδο, η αγωνιωδης συντηρητικη προσπαθεια των αριστεροφρονων αρχιζει να καταρρεει, και ιερα κεκτημενα χανονται εν μια νυκτι, οπως το 8ωρο και η απαγορευση της παιδικης εργασιας. Μου φαινεται οτι η στρατηγικη αυτη δεν δουλευει πια. Πολλα λεγονται και γραφονται για την "πολιτισμικη ηγεμονια" της αριστερας. Εγω δεν την βλεπω. Μου φαινεται οτι η αριστερα πρεπει να περασει στην αντεπιθεση. Να ζηταμε οχι μονο την αθωωση των επι-της-ουσιας πολιτικα διωκομενων αλλα και την καταδικη των διωκτων, οπως λεει και το αρθρο. Να ζηταμε οχι το 8ωρο πισω αλλα το 6ωρο!
Δεν βλέπω τίποτα το «επιθετικό» στο να προτείνει κανείς ένα αίτημα απογειωμένο από την πραγματικότητα και τους συσχετισμούς στους χώρους δουλειάς. Με την ίδια λογική, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αν πιο «επιθετικό» θα ήτανε το 5ωρο-4ημέρο και πάει λέγοντας. Με ποιο κριτήριο διαλέγουμε τα αιτήματα για το εργατικό κίνημα; Πρωταρχικό κριτήριο για ένα αίτημα είναι αν μπορεί να παλευτεί από τους εργαζόμενους. Αλλιώς δεν πρόκειται για πραγματικό αίτημα. Μέχρι σήμερα, κεντρικό σημείο του νόμου Χατζηδάκη αποτελεί η διάλυση του 5νθήμερου-8ωρου, που, παρ’ όλο που έχει τρωθεί και καταπατιέται σε πολλούς κλάδους, αποτελεί (ειδικά για τη βιομηχανία) τον βασικό κατοχυρωμένο τρόπο υπολογισμού του εργάσιμου χρόνου. Πάνω σ’ αυτή τη βάση, οι εργαζόμενοι ακόμα και σε αυτούς τους κλάδους είναι εφικτό να κινητοποιηθούν για υπερασπιστούν το 8ωρο και τις κατακτήσεις που συνδέονται μ’ αυτό.
Μεγαλύτερο πρόβλημα κατά τη γνώμη μου αποτελεί η αιτιολόγηση τέτοιων αιτημάτων όπως είναι για παράδειγμα οι αυξημένες τεχνολογικές δυνατότητες της ανθρωπότητας. Οι τεχνολογικές δυνατότητες δεν έχουνε σε τίποτα να κάνουνε με τη διεκδίκηση του ελεύθερου χρόνου. Το βασικό στοιχείο που καθορίζει αυτή τη διεκδίκηση είναι ο βαθμός πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης. Η αταξική αντίληψη για το χαρακτήρα της επιστήμης και της τεχνολογίας προσπερνάει ότι, όσο η τεχνολογία δεν βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης, κάτι που μπορεί να γίνει μόνο στο σοσιαλισμό, στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται για την εντατικοποίηση της εργασίας και την αύξηση της καταστολής.
Στον καπιταλισμό, η εργασία είναι εμπόρευμα και ο νόμος του κέρδους επιβάλλει την ύπαρξη της ανεργίας. Καπιταλισμός χωρίς ανεργία δεν μπορεί να υπάρξει. Οι θέσεις εργασίας δεν δημιουργούνται από το μειωμένο ωράριο. Η άποψη ότι το εργατικό κίνημα μπορεί να επιβάλει κάποιον άλλον κοινωνικό καταμερισμό, μέσα στον καπιταλισμό και πριν την ανατροπή της αστικής εξουσίας, αποτελεί καραμπινάτο ρεφορμισμό.
Ότι καταφέρνουμε να αποσπούμε κάθε φορά είναι καλοδεχούμενο, αλίμονο. Ας έχουμε όμως ξεκαθαρισμένη στη συνείδησή μας την γνώση ή την πικρή διαπίστωση πως κάθε κατάκτηση είναι προσωρινή όσο έχουμε καπιταλισμό (η τελευταία δεκαετία των μνημονίων είναι αρκετά διδακτική). Κατά τα άλλα συμφωνώ με τη γενικότερο νόημα της τοποθέτησης.
Πρέπει να αποταχτουν από το όποιο σώμα έστησαν ψεύτικα κατηγορητηρια, να απολογηθούν (τουλάχιστον) οι δικαστικοί στα σώματα τους και οι υπεύθυνοι (ως πολίτες πλέον και από την δική τους τσέπη) να αποζημιώσουν τα θύματα για την ταλαιπωρία, την συκοφαντια αλλά και το διάστημα στέρησης της ελευθερίας και τα διαφυγόντα (και μελλοντικά) οικονομικά κέρδη τους
Μόνο έτσι θα τελειώσουν αυτά τα τρισάθλια τερτίπια