«Ο βασικός μας στόχος είναι να απελευθερώσουμε τη γη μας από τη Μεσόγειο ως τον Ιορδάνη Ποταμό. Δεν μας αφορούν όσα συνέβησαν τον Ιούνιο του 1967 ούτε να αφανίσουμε τις συνέπειες του πολέμου του Ιουνίου. Η βασική ανησυχία της Παλαιστινιακής Επανάστασης είναι να ξεριζώσουμε το σιωνιστικό κράτος από τα εδάφη μας, και να τα ελευθερώσουμε» Γιασέρ Αραφάτ, 1970

H μνήμη του ιστορικού ηγέτη της Παλαιστίνης, Γιασέρ Αραφάτ, που έφυγε από τη ζωή σα σήμερα, στις 11 Νοεμβρίου του 2004, αποκτά χαρακτήρα μνήμης αντίστασης και αγώνα για τον Παλαιστινιακό λαό, σε μιά περίοδο που το κράτος του Ισραήλ επιδίδεται σε εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με νέα ένταση, και τις ευλογίες ή τη σιωπή των ισχυρών του πλανήτη.

Ο άνθρωπος που μέσα στα 75 χρόνια της ζωής του υπήρξε για τη Δύση πρώτα τρομοκράτης, εγκληματίας και κατόπιν ισότιμος συνομιλητής, άξιος του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης, ο άνθρωπος που κινήθηκε στα όρια του ουτοπικού αγώνα και της ρεάλπολιτίκ σε όλη του την πολιτική παρουσία, και που, για δεκαετίες, υπήρξε για το λαό του η φωνή κι οι αγωνίες του, σήμερα, παραμένει φάρος και σημείο αναφοράς. Το βαθύ μίσος του Ισραηλινού κατεστημένου, άλλωστε, στο πρόσωπο του, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη όσων κατόρθωσε και όσων άφησε ως παρακαταθήκη.

Από το 1964, οπότε ίδρυσε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μέχρι τον ύποπτο και περίεργο θάνατο του, το 2004, το όνομα του ήταν ταυτόσημο με τον αγώνα ενός ολόκληρου λαού, κι ας πέρασε 27 από αυτά τα χρόνια εξόριστος από την πστρίδα του: ποτέ δεν υπήρξε μακρυά από το λαό του, ποτέ δεν άφησε εντός του να απομακρυνθεί η πατρίδα και το όραμα της ελευθερίας της.

Σήμερα, με αφορμή την επέτειο, ο πρέσβυς του κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, Μαρουάν Τουμπάσι, μας θυμίζει ότι για τουλάχιστον δύο γενιές Παλαιστίνιων «ο Γιασέρ Αραφάτ ήταν το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη ζωή μας και το όνομά του ήταν ένα από τα ονόματα της νέας Παλαιστίνης, της αναδυόμενης από τις στάχτες της Νάκμπα [του παλαιστινιακού ολοκαυτώματος] προς τη θράκα της αντίστασης και την ιδέα του κράτους, η ίδρυση του οποίου στην πραγματικότητα παραπαίει».

Ήταν, επίσης, ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στην παραδοσιακή και ισχυρή φιλία των Παλαιστίνιων και των Ελλήνων. Σχέση που έγινε ακόμη πιο ισχυρή με την άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία, ηγέτη της χώρας φίλου και συμπαραστάτη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Ακόμη και όταν τον έπλητταν από παντού, ακόμη και όταν τον επικήρυσσαν σαν τρομοκράτη, ακόμη και όταν οι διπλωματικές κινήσεις του ή οι φήμες προβλημάτιζαν εμάς τους μαξιμαλιστές, ο Αραφάτ ποτέ δεν εξέπεσε την θέσης του: ήταν για τους Έλληνες φίλος, η αλληλεγγύη για τον Παλαιστινιακό λαό ήταν ανυποχώρητη και η αντίληψη του αγώνα και του εχθρού κοινή. Κι αυτό είναι που κάνει τη μνήμη του πολύτιμη για όλους μας.

Ολόκληρο το κείμενο του πρέσβυ της Παλαιστίνης στην Ελλάδα, Μαρουάν Τουμπάσι, για την επέτειο

«Δεν βρίσκω λόγια να πω σ’  αυτήν την επέτειο, επέτειο μνήμης του θανάτου ενός μάρτυρα, ηγέτη, αρχηγού και αδελφού, εκτός από τα λόγια που είπε ο αγαπημένος μας ποιητής Μαχμούντ Νταρουίς για τον θάνατο του ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ.

Είπε λοιπόν ο ποιητής: Με το θάνατο του Γιάσερ Αραφάτ, η βιομηχανία  ψευδαισθήσεων άνθιζε σε διάφορες περιοχές. Σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο, εορτάστηκε πρόωρα το όραμα μιας ψευδούς αυγής εξ αιτίας του θανάτου του Αραφάτ, ο οποίος χαρακτηριζόταν ως βασικό εμπόδιο για την πρόοδο της ειρηνευτικής διαδικασίας… Αλλά αφού το εμπόδιο εξέλιπε,  μήπως εξαφανίστηκε η κατοχή; Όμως  ο κόσμος δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ για να συνειδητοποιήσει ότι τα τέσσερα ΟΧΙ του Σαρόν, τα οποία υιοθέτησε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν αποτελούν μόνο το μεγάλο εμπόδιο για την ειρήνη, αλλά καθιστούν αδύνατη την ειρήνη, επειδή καθιστούν αδύνατη την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους.

Εκείνη την εποχή, ο Σαρόν εξέφρασε την άρνησή του να διαπραγματευτεί το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων, την ίδρυση του παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα της 4ης Ιουνίου 1967, την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του παλαιστινιακού κράτους και την παύση και απομάκρυνση των οικισμών, όπως δηλώνουν οι ηγέτες του Ισραήλ μέχρι σήμερα. Όπως και άλλοι, έτσι κι εγώ περίμενα από τον Δάσκαλο της Σωτηρίας να επανέλθει αυτή τη φορά με μια νέα αρχή, αλλά η σύγχρονη εποχή είναι ισχυρότερη από τους νόμους των θρύλων και τη μαγεία του φοίνικα… και οι επικήδειοι έχουν ένα μόνιμο τελετουργικό που ξεκινούν με ένα ρήμα σε χρόνο αόριστο.

Ο Γιασέρ Αραφάτ ήταν το μεγαλύτερο κεφάλαιο στη ζωή μας και το όνομά του ήταν ένα από τα ονόματα της νέας Παλαιστίνης, της αναδυόμενης από τις στάχτες της Νάκμπα προς τη θράκα της αντίστασης και την ιδέα του κράτους, η ίδρυση του οποίου στην πραγματικότητα παραπαίει. Αλλά τους ήρωες της τραγωδίας τους περιμένει η καταστροφή στα τελευταία τους βήματα, στην πόρτα του προορισμού τους, για να τους στερήσει τη χαρά ενός  αίσιου τέλους, μετά από μια ζωή δυστυχίας και θυσίας, επειδή αυτοί που έσπειραν στα άγονα χωράφια δεν είναι πάντα οι θεριστές. Η ζωή του  Αραφάτ ήταν μια συνεχής μετακίνηση από  εξορία σε εξορία, αλλά διατηρούσε άσβεστη την πίστη του για επάνοδο στην Παλαιστίνη, ακόμα κι όταν στους συντρόφους του αυτό φαινόταν πολύ μακρινό. Ποιος ανάμεσά μας δεν αισθάνθηκε έκπληξη μπροστά στη δύναμη της πίστης του για σύντομη επιστροφή; Το όραμά του ήταν όπως και το βλέμμα του διεισδυτικό  στη μαύρη ομίχλη…

Όταν  ετοιμαζόταν να επιβιβαστεί στο καράβι από τη Βηρυτό προς το άγνωστο και κάποιος από τους αδελφούς τον ρώτησε: «προς τα πού πηγαίνεις;», κανένας από εμάς δεν πίστεψε αυτή την ποιητική απάντηση που έδωσε: «Πορεύομαι προς την Παλαιστίνη!» Διότι η Παλαιστίνη δεν φαινόταν τόσο μακριά, όπως ξεπρόβαλε μέσα από την θάλασσα που πολιορκούσε ο Σαρόν.

Ο Αραφάτ απαλλάχτηκε από τον χαρακτηρισμό του τρομοκράτη, αντικαθιστώντας τον με αυτόν του νομπελίστα Ειρήνης και εκπλήρωσε την προφητεία του, η οποία τον διακατείχε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Επέστρεψε στην πατρίδα του, επέστρεψε στην Παλαιστίνη, τη γη της επαγγελίας. Και αν αυτό ήταν το τέλος, η ελληνική τραγωδία θα είχε επαληθεύσει τους όρους της. Αλλά ο Σαρόν, που επέστρεψε από τα προάστια της Βηρυτού, μετανοιωμένος για ό,τι δεν έπραξε, επρόκειτο να καταδιώξει τον μεγάλο του αντίπαλο στη Ραμάλα. Ο Σαρόν τον πολιόρκησε για τρία χρόνια και μετέτρεψε την έδρα του σε ερείπια και δηλητηρίασε τη ζωή του με την πολιορκία και την απομόνωση. Του στέρησε ακόμα και την επιθυμία του να πεθάνει ως μάρτυρας στη βάση του. Επειδή ο Σαρόν δεν πολεμά το άτομο, δεν πολεμά μόνο τον πατριωτισμό του, αλλά πλήττει την ακτινοβολία του συμβόλου στο χρόνο και καταπολεμά τον αντίκτυπο του θρύλου στη μνήμη της ομάδας.

Αλλά ο Γιάσερ Αραφάτ με βαθιά επίγνωση για την εκτίμηση του και την ιστορία του στον σύγχρονο κόσμο, επέβλεψε προσωπικά την εξασφάλιση του απαραίτητου πόνου για την τελευταία πράξη του ζωντανού του μύθου. Έτσι πέταξε προς την εξορία, για να του στείλει έναν ύστατο χαιρετισμό, παραδίδοντας μαζί και την ψυχή του. Ο τραγικός ήρωας όμως δεν πεθαίνει, παρά την εξορία. Και κατά την επιστροφή του, σταματά στην Αίγυπτο για να εκπληρώσει το συναισθηματικό του χρέος… Και στην τελική του επιστροφή, εκεί όπου δεν υπάρχει εξορία, έριξε την τελευταία μακρινή ματιά του στην παλαιστινιακή ακτή, που ήταν μπηγμένη σαν σπαθί στο πλευρό της θάλασσας και μετά αποκοιμήθηκε και το ελαφρύ του σώμα σκεπάστηκε από το χώμα και το βαρύ του όνειρο. Κοιμήθηκε όχι για να ξυπνήσει σαν είδωλο ή εικόνα, αλλά σαν ζωντανή ιδέα, που μας παρακινεί να λατρεύουμε την πατρίδα, την ελευθερία και την επιμονή στη γέννηση μιας αυγής με χέρια ηρωικά και έξυπνα.

Αλλά η νέα εποχή είναι ισχυρότερη από την ποιητική του μύθου και τη μαγεία του φοίνικα… Δεν κέρδισε στρατιωτικές μάχες, ούτε στην πατρίδα, ούτε στη διασπορά, κέρδισε όμως τη μάχη να υπερασπιστεί την εθνική της ύπαρξη. Έθεσε το παλαιστινιακό ζήτημα στον περιφερειακό και διεθνή πολιτικό χάρτη και στην αποκρυστάλλωση της εθνικής ταυτότητας των ξεχασμένων Παλαιστίνιων προσφύγων. Στερέωσε την παλαιστινιακή αλήθεια στην ανθρώπινη συνείδηση και κατάφερε να πείσει τον κόσμο ότι ο πόλεμος ξεκινά από την Παλαιστίνη και η ειρήνη ξεκινά από την Παλαιστίνη!

Ποιος μετά τον Αραφάτ, θα είναι ικανοποιημένος με ένα προσωρινό κράτος για πάντα; Θα μας λείπει πάντα στις κρίσεις και τις  διαπραγματεύσεις και σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, γιατί είναι μοναδικός και οργανικό μέρος της ζωής μας. Η πόρτα έχει κλείσει για ένα ολόκληρο διάστημα της εσωτερικής μας ζωής, αλλά η πόρτα αυτή δεν θα ανοίξει εν τη απουσία του, για την αποδοχή των ανάρμοστων ισραηλινών όρων για μια διευθέτηση στην οποία οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν τίποτε να παραχωρήσουν. Και συνεχίζει ο Πρόεδρος Abu Mazen Mahmoud Abbas να σηκώνει στους ώμους του αυτήν τη χώρα και να περπατάει στα βήματα του Αραφάτ μέχρι τη νίκη που επιθυμούσε  εκείνος και όλοι οι ελεύθεροι του κόσμου.

Και σήμερα σε αυτήν τη δέκατη έκτη επέτειο από το θάνατο  του μάρτυρα οργανώνουμε εκδήλωση τιμής στην πρεσβείας μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Λέω λοιπόν πως έχουμε διδαχθεί από την ιστορία, ότι ο ηγέτης κρατά ένα κερί για να φωτίσει το δρόμο του λαού του και ένας ηγέτης που κρατά έναν καθρέφτη που αντανακλά το φως αυτού του κεριού. Ο Γιάσερ Αραφάτ κράτησε το κερί και τον καθρέφτη μαζί, ένα κερί που φωτίζει το δρόμο μας προς την Ιερουσαλήμ, το κράτος και την επιστροφή, και έναν καθρέφτη στον οποίο βλέπουμε αυτόν και τον εαυτό μας και αυτός μας βλέπει επίσης, γιατί ο καθένας μας έχει κάτι από τον Αραφάτ.

Σε κάθε έναν από εμάς υπάρχει μια προσωπική σκέψη γι’ αυτόν, μια αγκαλιά, ένα φιλί και σε καθέναν από μας υπάρχει η συνείδηση ​​μιας ταυτότητας που δεν πάσχει από το άγχος του ορισμού. Δεν θα είμαστε Παλαιστίνιοι αν δεν είμαστε Άραβες και δεν θα είμαστε Άραβες, εκτός εάν είμαστε Παλαιστίνιοι. Αυτή η ταυτότητα είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν επιδέχεται αναθεώρησης, ανεξάρτητα από το αν δημιουργηθεί η νέα Μέση Ανατολή ή όχι. Δεν θα είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε, παρά μόνο αν γνωρίζουμε πώς να τερματίσουμε τη διαδικασία εξόδου από την ιστορία μας και από την ανθρώπινη ιστορία και πώς να επιστρέψουμε σε αυτήν με όλη τις ενέργειες, τις εμπειρίες και τα ταλέντα μας. Αυτή ήταν η ακούραστη προσπάθεια του Γιάσερ Αραφάτ να ξεφύγει από το ρόλο του θύματος της ιστορίας και να περάσει στη συμμετοχή για την παραγωγή ιστορίας.

Ας είναι αιώνια η δόξα και η μνήμη του!
Marwan E. Toubassi
Πρέσβης του Κράτους της Παλαιστίνης στην Ελλάδα»

https://www.youtube.com/watch?v=oVEqHKzNl7I