Του Μωυσή Λίτση
Όλοι παραδέχονται ότι το μήνυμα των τελευταίων εκλογών ήταν μία ξεκάθαρη καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων. Και πώς όχι, όταν δεν υπάρχει σχεδόν Έλληνας, ακόμη και από αυτούς που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ που να μην έχει νιώσει στο πετσί του ότι αυτή η πολιτική δεν πάει άλλο… Είτε είναι μισθωτός του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μικρομεσαίος επιχειρηματίας, αγρότης, νέος ή άνεργος(ιδιότητα που τείνει να γίνει μόνιμη για εκατομμύρια συμπολίτες μας) πιθανότατα και μεγαλοεπιχειρηματίας με στοιχειώδη «πατριωτισμό», αφού η υπόλοιπη οικονομική ελίτ έχει ενστερνιστεί πλήρως το «γερμανικό μοντέλο» και την εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων ως προϋπόθεση για να συνεχίσει να έχει την εύνοια(και τα κονδύλια) της ΕΕ.
Αντιμνημονιακή με αντιμνημονιακή ψήφος ωστόσο διαφέρει. Άλλο είναι μία ψήφος που στηρίζεται σε περασμένα εθνικά… μεγαλεία, συνομωσιολογίες και συμμαχίες που θα αντικαθιστούσαν το ευρώ με το πετροδολάριο(;) και άλλο μία ψήφος που θα εμπνέεται από τις βασικές αρχές της αριστεράς (παρά τον απηνή εσωτερικό εμφύλιο), της κοινωνικής δικαιοσύνης, των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ουσιαστικής δημοκρατίας που δεν σταματά στην πόρτα του υποβαθμισμένου, ούτως ή άλλως, κοινοβουλίου στην Ευρώπη των χωρίς καν τυπική νομιμοποίηση τεχνοκρατών. Άρα, μία αριστερή αντίδραση στο μνημόνιο πρέπει να έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά ακόμη και αν η αμφισβήτηση στον καπιταλισμό, δεν περιλαμβάνει, ευτυχώς, τη… σίγουρη συνταγή καταδικασμένων και απάνθρωπων εναλλακτικών υποτίθεται σοσιαλιστικών μοντέλων του παρελθόντος.
Τώρα όσον αφορά το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;»: Το επιστρατεύουν τα κόμματα του μνημονίου και οι ευρωπαϊκές ελίτ, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό με τα χειρότερα και κυρίως για να πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, ελπίζοντας ότι θα προκαλέσουν ρήγμα ή θα φοβίσουν συντηρητικούς ψηφοφόρους, που δοκιμάζουν για πρώτη φορά να επιλέξουν κόμμα της αριστεράς. Αντί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να φοβάται, επειδή κάποια στελέχη αφήνουν ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μη χάσει ψήφους από τα δεξιά και επιβάλλει σιωπητήριο σε όσους μέχρι πρότινος συμμάχους άνοιγαν το θέμα, δεν έχει παρά να απαντήσει με παρρησία: «στην αριστερά όλα τα συζητάμε». Δεν μπορεί ακόμη και καταξιωμένοι οικονομολόγοι του συστήματος, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, να προτείνουν ως λύση (με κόστος) την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και η αριστερά να φοβάται να συζητά ή να αρκείται, με πρόσχημα το μεγάλο δίλημμα, στο να μοιράζει πιστοποιητικά αριστεροσύνης αναλόγως με το αν παραμένεις επιφυλακτικός ή έχεις βγεις στα κάγκελα και απαντάς με απόλυτη βεβαιότητα «ρήξη με το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ».
Άλλωστε πριν ενδεχομένως αποφανθεί κανείς κατηγορηματικά υπέρ…του ευρώ ή της δραχμής πρέπει να αναρωτηθεί: Είναι το ευρώ κοινό νόμισμα; Θα έλεγε κανείς «ρητορικό το ερώτημα», αφού 17 κράτη έστω με την συγκυριακή πλειοψηφία 17 κοινοβουλίων και υπό την επιρροή του ιδεολογήματος του «ευρωπαϊκού δρόμου» έχουν εγκρίνει τη συμμετοχή στο ευρώ.
Τυπικά το ευρώ είναι κοινό νόμισμα αφού είναι αποδεκτό ως εθνικό νόμισμα στις συναλλαγές εντός της ευρωζώνης, εντός δηλαδή των 17 κρατών που την απαρτίζουν. Ως κοινό νόμισμα η απειλή εξόδου από αυτό θα έπρεπε να φαντάζει ως «αστεία»-διανοείται άραγε η πολιτεία της Ουάσιγκτον να αποπέμψει την Καλιφόρνια από το δολάριο;-και άρα η απειλή ως μη γενόμενη. Το ότι η Μέρκελ και οι λοιποί πολιτικοί παράγοντες χωρών του «πλούσιου» βορρά απειλούν την Ελλάδα με αποπομπή από το ευρώ, είναι έμμεση ομολογία ότι το «κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα» είναι τύποις κοινό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα νόμισμα στα χέρια των πλουσίων του βορρά που ελέγχουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης κατά το δοκούν. Σήμερα άλλωστε μεταξύ της ευρωπαϊκής ελίτ κερδίζει έδαφος η ιδέα της δημιουργίας των δύο ευρώ, ενός «σκληρού» για το βορρά και ενός «μαλακού» για το νότο, προκειμένου να ξεπεραστεί τα χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, το οποίο κάλυπτε μέχρι πρότινος η δήθεν κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.
Αλλά μήπως και όταν υπήρχε (ή υπάρχει) εθνικό νόμισμα δεν υπάκουε σε ανάλογες συμπεριφορές όταν μιλάμε για καπιταλιστικές κοινωνίες; Βεβαίως σε συνθήκες εθνικού καπιταλισμού, της προ της παγκοσμιοποίησης περιόδου, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος επέτρεπε στις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ να ελίσσονται, ελέγχοντας τις κεντρικές τράπεζες(που, ούτως ή άλλως, και ως εθνικές υπακούουν στην κυριαρχία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών που καθορίζουν το παιχνίδι στο διεθνές σύστημα-Fed, EKT κλπ), προχωρώντας σε νομισματικές υποτιμήσεις, κόψιμο πληθωριστικού χρήματος το οποίο επιβάρυνε κυρίως το «πόπολο» και όχι τους «λεφτάδες» που πάντοτε είχαν την ικανότητα να αναζητούν «ασφαλή» καταφύγια σε δολάρια, χρυσούς και ελβετικές θυρίδες.
Αλλά μήπως και όταν υπήρχε (ή υπάρχει) εθνικό νόμισμα δεν υπάκουε σε ανάλογες συμπεριφορές όταν μιλάμε για καπιταλιστικές κοινωνίες; Βεβαίως σε συνθήκες εθνικού καπιταλισμού, της προ της παγκοσμιοποίησης περιόδου, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος επέτρεπε στις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ να ελίσσονται, ελέγχοντας τις κεντρικές τράπεζες(που, ούτως ή άλλως, και ως εθνικές υπακούουν στην κυριαρχία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών που καθορίζουν το παιχνίδι στο διεθνές σύστημα-Fed, EKT κλπ), προχωρώντας σε νομισματικές υποτιμήσεις, κόψιμο πληθωριστικού χρήματος το οποίο επιβάρυνε κυρίως το «πόπολο» και όχι τους «λεφτάδες» που πάντοτε είχαν την ικανότητα να αναζητούν «ασφαλή» καταφύγια σε δολάρια, χρυσούς και ελβετικές θυρίδες.
Βέβαια για έναν λαό που δεν έχει φράγκο στην τσέπη και το βιοτικό του επίπεδο υποτιμάται καθημερινά με την υπόσχεση ενός κάπου- κάπως- κάποτε βαλκανικού μέλλοντος, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» πέφτει μάλλον στο κενό… Η υποτιθέμενη άλλωστε ισχυρή Ευρώπη της ανάπτυξης και μπλα…μπλα…κρύβει όλο και περισσότερους τρίτους κόσμους στα σπλάχνα της οι οποίοι θα πολλαπλασιάζονται όσο η μεγάλη αντίθεση παραμένει. Από τη μια πλούτος και ανάπτυξη για τους λίγους και από την άλλη φτώχεια και βαρβαρότητα για τους πολλούς: Με ή και χωρίς ευρώ.
Του Μωυσή Λίτση
Όλοι παραδέχονται ότι το μήνυμα των τελευταίων εκλογών ήταν μία ξεκάθαρη καταδίκη της πολιτικής των μνημονίων. Και πώς όχι, όταν δεν υπάρχει σχεδόν Έλληνας, ακόμη και από αυτούς που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ που να μην έχει νιώσει στο πετσί του ότι αυτή η πολιτική δεν πάει άλλο… Είτε είναι μισθωτός του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μικρομεσαίος επιχειρηματίας, αγρότης, νέος ή άνεργος(ιδιότητα που τείνει να γίνει μόνιμη για εκατομμύρια συμπολίτες μας) πιθανότατα και μεγαλοεπιχειρηματίας με στοιχειώδη «πατριωτισμό», αφού η υπόλοιπη οικονομική ελίτ έχει ενστερνιστεί πλήρως το «γερμανικό μοντέλο» και την εξάρθρωση των εργασιακών σχέσεων ως προϋπόθεση για να συνεχίσει να έχει την εύνοια(και τα κονδύλια) της ΕΕ.
Αντιμνημονιακή με αντιμνημονιακή ψήφος ωστόσο διαφέρει. Άλλο είναι μία ψήφος που στηρίζεται σε περασμένα εθνικά… μεγαλεία, συνομωσιολογίες και συμμαχίες που θα αντικαθιστούσαν το ευρώ με το πετροδολάριο(;) και άλλο μία ψήφος που θα εμπνέεται από τις βασικές αρχές της αριστεράς (παρά τον απηνή εσωτερικό εμφύλιο), της κοινωνικής δικαιοσύνης, των εργασιακών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ουσιαστικής δημοκρατίας που δεν σταματά στην πόρτα του υποβαθμισμένου, ούτως ή άλλως, κοινοβουλίου στην Ευρώπη των χωρίς καν τυπική νομιμοποίηση τεχνοκρατών. Άρα, μία αριστερή αντίδραση στο μνημόνιο πρέπει να έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά ακόμη και αν η αμφισβήτηση στον καπιταλισμό, δεν περιλαμβάνει, ευτυχώς, τη… σίγουρη συνταγή καταδικασμένων και απάνθρωπων εναλλακτικών υποτίθεται σοσιαλιστικών μοντέλων του παρελθόντος.
Τώρα όσον αφορά το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή;»: Το επιστρατεύουν τα κόμματα του μνημονίου και οι ευρωπαϊκές ελίτ, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό με τα χειρότερα και κυρίως για να πιέσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, γνωρίζοντας ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις, ελπίζοντας ότι θα προκαλέσουν ρήγμα ή θα φοβίσουν συντηρητικούς ψηφοφόρους, που δοκιμάζουν για πρώτη φορά να επιλέξουν κόμμα της αριστεράς. Αντί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να φοβάται, επειδή κάποια στελέχη αφήνουν ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, μη χάσει ψήφους από τα δεξιά και επιβάλλει σιωπητήριο σε όσους μέχρι πρότινος συμμάχους άνοιγαν το θέμα, δεν έχει παρά να απαντήσει με παρρησία: «στην αριστερά όλα τα συζητάμε». Δεν μπορεί ακόμη και καταξιωμένοι οικονομολόγοι του συστήματος, όπως ο Πολ Κρούγκμαν, να προτείνουν ως λύση (με κόστος) την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και η αριστερά να φοβάται να συζητά ή να αρκείται, με πρόσχημα το μεγάλο δίλημμα, στο να μοιράζει πιστοποιητικά αριστεροσύνης αναλόγως με το αν παραμένεις επιφυλακτικός ή έχεις βγεις στα κάγκελα και απαντάς με απόλυτη βεβαιότητα «ρήξη με το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ».
Άλλωστε πριν ενδεχομένως αποφανθεί κανείς κατηγορηματικά υπέρ…του ευρώ ή της δραχμής πρέπει να αναρωτηθεί: Είναι το ευρώ κοινό νόμισμα; Θα έλεγε κανείς «ρητορικό το ερώτημα», αφού 17 κράτη έστω με την συγκυριακή πλειοψηφία 17 κοινοβουλίων και υπό την επιρροή του ιδεολογήματος του «ευρωπαϊκού δρόμου» έχουν εγκρίνει τη συμμετοχή στο ευρώ.
Τυπικά το ευρώ είναι κοινό νόμισμα αφού είναι αποδεκτό ως εθνικό νόμισμα στις συναλλαγές εντός της ευρωζώνης, εντός δηλαδή των 17 κρατών που την απαρτίζουν. Ως κοινό νόμισμα η απειλή εξόδου από αυτό θα έπρεπε να φαντάζει ως «αστεία»-διανοείται άραγε η πολιτεία της Ουάσιγκτον να αποπέμψει την Καλιφόρνια από το δολάριο;-και άρα η απειλή ως μη γενόμενη. Το ότι η Μέρκελ και οι λοιποί πολιτικοί παράγοντες χωρών του «πλούσιου» βορρά απειλούν την Ελλάδα με αποπομπή από το ευρώ, είναι έμμεση ομολογία ότι το «κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα» είναι τύποις κοινό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα νόμισμα στα χέρια των πλουσίων του βορρά που ελέγχουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης κατά το δοκούν. Σήμερα άλλωστε μεταξύ της ευρωπαϊκής ελίτ κερδίζει έδαφος η ιδέα της δημιουργίας των δύο ευρώ, ενός «σκληρού» για το βορρά και ενός «μαλακού» για το νότο, προκειμένου να ξεπεραστεί τα χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, το οποίο κάλυπτε μέχρι πρότινος η δήθεν κοινή ευρωπαϊκή πολιτική.
Αλλά μήπως και όταν υπήρχε (ή υπάρχει) εθνικό νόμισμα δεν υπάκουε σε ανάλογες συμπεριφορές όταν μιλάμε για καπιταλιστικές κοινωνίες; Βεβαίως σε συνθήκες εθνικού καπιταλισμού, της προ της παγκοσμιοποίησης περιόδου, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος επέτρεπε στις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ να ελίσσονται, ελέγχοντας τις κεντρικές τράπεζες(που, ούτως ή άλλως, και ως εθνικές υπακούουν στην κυριαρχία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών που καθορίζουν το παιχνίδι στο διεθνές σύστημα-Fed, EKT κλπ), προχωρώντας σε νομισματικές υποτιμήσεις, κόψιμο πληθωριστικού χρήματος το οποίο επιβάρυνε κυρίως το «πόπολο» και όχι τους «λεφτάδες» που πάντοτε είχαν την ικανότητα να αναζητούν «ασφαλή» καταφύγια σε δολάρια, χρυσούς και ελβετικές θυρίδες.
Αλλά μήπως και όταν υπήρχε (ή υπάρχει) εθνικό νόμισμα δεν υπάκουε σε ανάλογες συμπεριφορές όταν μιλάμε για καπιταλιστικές κοινωνίες; Βεβαίως σε συνθήκες εθνικού καπιταλισμού, της προ της παγκοσμιοποίησης περιόδου, η ύπαρξη εθνικού νομίσματος επέτρεπε στις κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ να ελίσσονται, ελέγχοντας τις κεντρικές τράπεζες(που, ούτως ή άλλως, και ως εθνικές υπακούουν στην κυριαρχία των μεγάλων κεντρικών τραπεζών που καθορίζουν το παιχνίδι στο διεθνές σύστημα-Fed, EKT κλπ), προχωρώντας σε νομισματικές υποτιμήσεις, κόψιμο πληθωριστικού χρήματος το οποίο επιβάρυνε κυρίως το «πόπολο» και όχι τους «λεφτάδες» που πάντοτε είχαν την ικανότητα να αναζητούν «ασφαλή» καταφύγια σε δολάρια, χρυσούς και ελβετικές θυρίδες.
Βέβαια για έναν λαό που δεν έχει φράγκο στην τσέπη και το βιοτικό του επίπεδο υποτιμάται καθημερινά με την υπόσχεση ενός κάπου- κάπως- κάποτε βαλκανικού μέλλοντος, το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» πέφτει μάλλον στο κενό… Η υποτιθέμενη άλλωστε ισχυρή Ευρώπη της ανάπτυξης και μπλα…μπλα…κρύβει όλο και περισσότερους τρίτους κόσμους στα σπλάχνα της οι οποίοι θα πολλαπλασιάζονται όσο η μεγάλη αντίθεση παραμένει. Από τη μια πλούτος και ανάπτυξη για τους λίγους και από την άλλη φτώχεια και βαρβαρότητα για τους πολλούς: Με ή και χωρίς ευρώ.