του Δημήτρη Τσίρκα
Απροσάρμοστος με συστηματική αντικοινωνική δράση έφτασε να γίνει υπουργός το Γενάρη του 2016 μίας κυβέρνησης που δεν αμφισβήτησε την αντιλαϊκή πολιτική. Πολύ χειρότερα, παρέμεινε υπουργός στην ίδια κυβέρνηση ακόμα και όταν συνθηκολόγησε πλήρως με τα μνημόνια. Δεν είμαστε οπαδοί της οικογενειακής ευθύνης και σίγουρα ο Βασίλης δεν μπορεί και δεν πρέπει να χρεωθεί τα ατοπήματα του πατέρα του. Ωστόσο δεν γίνεται να μην επισημάνουμε πως ο Βασίλης δεν κατάφερε ν' ανακόψει την καταστροφική πορεία του γονιού του. Και δεν είναι ότι δεν είχε δείγματα γραφής.
Ο Πάνος Σ. είχε εδώ και πολλά χρόνια μπλέξει με κακές παρέες. Κατέληξε μεγαλοστέλεχος ενός μικροαστικού κοινοβουλευτικού κόμματος, πλήρως ενσωματωμένου στους αστικούς θεσμούς. Και μπορεί μέχρι πρόσφατα το χαμηλό ποσοστό να του επέτρεπε να διατηρήσει τα προσχήματα, ήταν όμως σίγουρο πως αν ποτέ βρισκόταν στην εξουσία θα στρεφόταν κατά των λαϊκών συμφερόντων υλοποιώντας αναγκαστικά το πρόγραμμα του κράτους, κομμάτι του οποίου υπήρξε ανέκαθεν.
Ο Βασίλης τα ήξερε όλα αυτά αλλά δεν έκανε τίποτα για να ξεμπλέξει τον πατέρα του από τα δίχτυα της αστικής πολιτικής που πιάστηκε. Επαναπαύθηκε; Εθελοτυφλούσε ίσως; Τ' αποτελέσματα πάντως ήταν καταστροφικά για τον Πάνο και κυρίως για τα θύματα του Πάνου. Όπως και να το κάνουμε τα παιδιά φέρουν ευθύνη για την πορεία των γονιών τους. Πρέπει να παλεύουν να τους κρατήσουν μακριά από τον συντηρητισμό και την ενσωμάτωση. Με σεβασμό λοιπόν στις αγωνιστικές περγαμηνές του Βασίλη, οφείλουμε ν' αναγνωρίσουμε ότι οι πράξεις του πατέρα του βαραίνουν και τον ίδιο.