Ο Πέτρος Δούκας (δόκτορας οικονομίας και πρώην υπουργός) είχε μια ιδέα: «όλοι οι άνεργοι να κληθούν να δουλέψουν εντελώς δωρεάν για 3 μήνες (λίγοι μου φαίνονται) όπου τους χρειάζεται η Πολιτεία, η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ο Ιδιωτικός Τομέας (καλό!). Από το να μαζεύουν ελιές, ή άλλα αγροτικά προϊόντα, να καθαρίσουν τις παραλίες ή δρόμους, να φυτέψουν δένδρα, να κάνουν βοηθητικές εργασίες σε τεχνικά έργα. Ταυτόχρονα να ζητηθεί από τις επιχειρήσεις αν θα τους ενδιέφεραν κάποιοι εργάτες (σώπα μωρέ) ή υπάλληλοι».
Εντελώς δωρεάν; Θα σκεφτείτε. «Γιατί λέω εντελώς δωρεάν (αναρωτιέται και ο Πέτρος). Γιατί οι περισσότερες επιχειρήσεις είναι καταχρεωμένες και δεν μπορούν να πληρώσουν! Απ' την άλλη πλευρά είναι σημαντικό οι άνεργοι να ξετριφτούν (σαπούνια είναι οι άνεργοι;), να μπούνε σε κάποια δράση (ε, ας κάνουν αθλοπαιδιές), έστω και ταπεινή (ταπεινή είναι η δράση τους στην ανεργία). Παράλληλα, θα βγει και κάποιο επωφελές έργο (δεν θα σκάνε οι επιχειρηματίες που δεν έχουν να πληρώσουν). Το ένα θα ανατροφοδοτεί το άλλο! (φυσικά, οι επιχειρήσεις θα απολύουν τους εργαζόμενους που πρέπει να πληρώνουν τροφοδοτώντας την αγορά με ανέργους που μπορούν να εκμεταλλεύονται δωρεάν). Η παραγωγή (ανέργων) κάποιου έργου θα δημιουργήσει ευκαιρίες και ανάγκη και ζήτηση για περισσότερο έργο! (που θα αναλαμβάνουν νέοι άνεργοι).
Ο Πέτρος Δούκας σκέφτηκε το δημόσιο. Σου λέει θα γίνουν και δύο έργα που έχουν σκαλώσει, θα καθαρίσει κανένας δρόμος, θα μαζέψουμε και καμία ελιά. Μετά σκέφτηκε τον ιδιωτικό τομέα: θα σωθούν μερικές επιχειρήσεις και, που ξέρεις, μπορεί να βγάλουν και λίγο κέρδος και να πληρώσουν και κανένα φόρο, έτσι, για τα μάτια του κόσμου.
Αυτό που είναι αδιανόητο όμως για τον Πέτρο Δούκα είναι να σκεφτεί το συμφέρον του ανέργου το οποίο εξαιτίας της ρημάδας της ταξικής διαφοροποίησης τυχαίνει να μη συμπίπτει με αυτό του επιχειρηματία.
Ο Πέτρος Δούκας είναι άνθρωπος με προβληματισμούς, προτάσεις και προφανώς μεγάλος λάτρης του εθελοντισμού. Είναι άνθρωπος που δεν θέλει να βλέπει το ποτήρι μισοάδειο αλλά μισογεμάτο και έτσι κατέθεσε μια πρόταση που ίσως να μη λύνει το πρόβλημα της ανεργίας αλλά, τουλάχιστον, χτυπάει στη ρίζα του το πρόβλημα της εργασίας.