Ήταν ωραίο χθες το βράδυ το 1-1 στο Βουκουρέστι, η πρόκριση κι έπειτα το πανηγύρι στην Αθήνα. Σπουδαία μπάλα, ψυχή, θέαμα, η συνέχεια μεγάλων επιτυχιών από το 2004 και εντεύθεν.
 
Αλλά να σας πω κάτι; Νομίζω ότι τώρα που πήγαν όλα καλά και η εθνική ομάδα πέτυχε τον στόχο της, πρέπει να στύψουμε το μυαλό μας και να ξανασκεφτούμε ως έθνος τα πράγματα από την αρχή. Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν γίνεται να στείλουμε την ομάδα στο Μουντιάλ σαν να μη συμβαίνει τίποτα, σαν να μην υπάρχει ανθρωπιστική καταστροφή στη χώρα, σαν να μη μας πιέζουν οι δανειστές να συνεχίσουμε τον κύκλο της καταστροφής στον οποίο μας έχουν βάλει.
 
Δεν γίνεται να πεθαίνουν άνθρωποι, οικογένειες να κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο, παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο νηστικά κι εμείς να χρηματοδοτούμε και να μετέχουμε ως χώρα σε διεθνή ποδοσφαιρικά πανηγύρια σαν  να μη συμβαίνει τίποτα.
 
Δεν γίνεται οι ιαχές των θεατών να σκεπάζουν τις οιμωγές των θυμάτων της κρίσης, δεν γίνεται οι χορηγοί να σπαταλούν εκατομμύρια ενώ άλλες επιχειρήσεις κλείνουν, την ώρα που υπάρχουν απλήρωτοι εργαζόμενοι, νοσοκομεία χωρίς γάζες, σπίτια στο σφυρί, μαγαζιά με λουκέτα, εκατομμύρια άνεργοι και ανασφάλιστοι, νοικοκυριά χωρίς ρεύμα. Απλώς δεν γίνεται!
 
Η πρόταση να μην πάμε στη Βραζιλία δεν έχει να κάνει με μιζέρια και εσωστρέφεια. Ίσα ίσα, θα είναι μια μεγάλης πνοής διεθνής διπλωματική ενέργεια. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε με την επίδοση της ομάδας μέσα στο γήπεδο, αλλά τώρα είναι ώρα να το ξανασκεφτούμε και να τους πούμε, εν πλήρει συνειδήσει, σόρι αλλά δεν θα μπορέσουμε. Εμείς δεν θα έρθουμε στη Βραζιλία, φωνάξτε κάποια άλλη χώρα.
 
Θα εκτιμούσαν, νομίζω, μια τέτοια γενναία απόφαση και οι ίδιοι οι Βραζιλιάνοι, που έχουν οργανώσει δυναμικές κινητοποιήσεις εναντίον της πολυτέλειας του Μουντιάλ,  κατ’ αντιδιαστολή με τα μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας που εφαρμόζονται και εκεί.
 
Να μην πάμε για να γίνει κατανοητό σε όλο τον κόσμο τι ζόρι τραβάμε. Να μην πάμε γιατί πρέπει ως χώρα να θυσιάσουμε κάτι για να κερδίσουμε κάτι άλλο, πιο σημαντικό: τη διεθνή κατανόηση και αλληλεγγύη. Να μην πάμε γιατί είναι παράλογο να δίνουμε προς τα έξω επίπλαστη εικόνα άνεσης και ευμάρειας, κι ακόμα γιατί είναι πρωταρχικό να επικεντρωθούμε στα προβλήματά μας και να βρούμε  δημιουργικές διεξόδους, γιατί δεν έχουμε ούτε στιγμή να χάσουμε σε πανηγυρισμούς και σε γλέντια, σε ποδοσφαιρικές συζητήσεις και σε στοιχήματα. Γιατί οι συνθήκες είναι έκτακτες και με έκτακτες κινήσεις πρέπει να ανταποκριθούμε σ’ αυτές.
 
Πιο σημαντικό από κάθε γκολ της εθνικής είναι να σώσουμε αρρώστους, να ταΐσουμε πεινασμένους, να εμβολιάσουμε παιδιά. Πιο σημαντικό από κάθε απόκρουση του τερματοφύλακά μας είναι να αποκρούσουμε τα σχέδια περαιτέρω φτωχοποίησης της χώρας, να αντισταθούμε στις υφεσιακές πολιτικές, να μπλοκάρουμε την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, την καταστροφή της παιδείας, να προστατέψουμε τα καρέ μας από τον εκφασισμό και την κοινωνική αποσάθρωση.
 
Πιο σημαντικό από τη συμμετοχή μας στα σαλόνια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου είναι να επιστρέψουμε στα σαλόνια της διεθνούς κοινότητας ως ισότιμο μέλος και ως κυρίαρχο κράτος που ορίζει την τύχη του και σχεδιάζει το μέλλον του. Αργότερα θα έχουμε πάλι τις ευκαιρίες μας για καινούριους ποδοσφαιρικούς θριάμβους.
 
Αλλά τον αντίλογο βέβαια τον ξέρω: Εδώ πήγαμε στη Γιουροβίζιον, στο Μουντιάλ θα κολλήσουμε;