του Δημήτρη Τσίρκα
Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως, ελάχιστοι θα απεργούσαν. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν επιχειρησιακά ή σοβαρά κλαδικά σωματεία να τους καλύψουν, γιατί δεν έγινε καμία ενημέρωση και προετοιμασία της απεργίας, γιατί δεν μπορούν να χάσουν το μεροκάματο, γιατί είναι μόνοι τους απέναντι στην εργοδοτική εξουσία, γιατί δεν πιστεύουν ότι θ’ αλλάξει κάτι αν απεργήσουν μια μέρα.
Αυτά είναι διαχρονικά προβλήματα του (ανύπαρκτου) συνδικαλισμού στον ιδιωτικό τομέα που δεν καλύπτονται από την οργή που υπάρχει στην κοινωνία για το έγκλημα στα Τέμπη. Γιατί η οργή χρειάζεται προϋποθέσεις για να μετασχηματιστεί σε οργανωμένη δράση και αυτές δεν υπάρχουν εδώ και δεκαετίες.
Όχι μόνο δεν υπάρχουν, αλλά δεν αναγνωρίζεται καν η έλλειψή τους αφού πλέον ο συνδικαλισμός έχει ταυτιστεί με το Δημόσιο. Απόδειξη: τα εργατικά κέντρα προκήρυξαν απεργία μέσα σε μία μέρα και περιμένουν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να την πληροφορηθούν από τα ΜΜΕ και ν’ απεργήσουν. Μια ακόμη συμβολική ενέργεια ενός συμβολικού συνδικαλισμού.
Κάπως έτσι, φτάσαμε ο Δημόσιος και ο Ιδιωτικός τομέας να φαντάζουν σαν δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, όταν δεν ανταγωνίζονται ανοικτά, βοηθούντος και του κοινωνικού αυτοματισμού που συστηματικά καλλιεργούν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί.
Και κάθε απεργία, που αντικειμενικά περιορίζεται στο Δημόσιο, ν’ αντιμετωπίζεται από πολλούς εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα ως πηγή ταλαιπωρίας που δημιουργούν οι «βολεμένοι» δημόσιοι υπάλληλοι. Αντίληψη που εκμεταλλεύονται μετά οι κυβερνήσεις για να ροκανίσουν ακόμα περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα και στο Δημόσιο, σε μια κούρσα προς τον πάτο.
Ωστόσο, η διάχυτη αγανάκτηση του κόσμου για το έγκλημα στα Τέμπη μπορεί να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο. Τώρα οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν απεργούν μόνο για δικά τους κλαδικά αιτήματα, αλλά για να διεκδικήσουν ασφαλείς μεταφορές για όλους. Και αυτό γίνεται αντιληπτό από τους πάντες, δημόσιους και ιδιωτικούς εργαζομένους.
Μια γενική απεργία κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε να ξεφύγει από τα στενά όρια του Δημοσίου και να αγκαλιάσει μεγάλα τμήματα και του ιδιωτικού τομέα. Να γίνει, με δυο λόγια, πραγματικά γενική, αναδεικνύοντας την αξία και τη δύναμη του συνδικαλισμού και της οργανωμένης πάλης. Να σπάσει τα στεγανά ανάμεσα στο Δημόσιο και το ιδιωτικό, κάνοντας πράξη την ταξική ενότητα και αλληλεγγύη, εκεί που μέχρι χθες όλα αυτά δεν ήταν παρά μια κούφια ρητορική επίκληση.
Για να γίνει όμως αυτό χρειαζόταν χρόνος και καλή προετοιμασία. Φυσικά χρειάζεται να στηριχτούν οι απεργίες των σωματείων στις μεταφορές με κάθε τρόπο, αλλά η γενική απεργία έπρεπε να προκηρυχτεί μετά από κάποιες μέρες ώστε να συζητηθεί στους χώρους δουλειάς, να οργανωθεί καλύτερα.
Αντ’ αυτού, οι ηγεσίες των εργατικών κέντρων επέλεξαν για μία ακόμα φορά τη συμβολική κλιμάκωση προκηρύσσοντας απεργία για την επομένη, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ελάχιστοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα θα συμμετάσχουν. Για τη ΓΣΕΕ δεν το συζητάμε καν, αυτή συνεδριάζει στο… Καβούρι.
Έτσι, κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε ένα ακόμα πυροτέχνημα. Αλλά όπως λέει και μια παλιά αμερικάνικη παροιμία: ένα γέρικο σκυλί δεν μπορεί να μάθει νέα κόλπα.