Μπορούν με άνεση τώρα να καταγγέλλει ο ένας τον άλλο ή τους άλλους διεκδικώντας έκαστος για τον εαυτό του την αθωότητα για το φιάσκο. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν είχαν και τίποτα άλλο να πουν ο ένας για άλλον, δεν είχαν τίποτα απολύτως, κανένα πολιτικό χαρακτηριστικό που να επιτρέπει στους ψηφοφόρους να ζυγίσουν μια διαφορετική άποψη ή μια δυνατότητα. Μοίρασαν ρόλους αφού δεν είχαν και τίποτα άλλο και τους έπαιξαν στα δοκιμαστικά γυρίσματα, αρνούμενοι με τόση υποκρισία μια «γενική πρόβα», μια διαλογική συζήτηση, ένα, άλλως πως, καλούμενο ντιμπέιτ. Ο καθένας τους είχε καπαρώσει μια άποψη, μια συμπεριφορά, μία ιδέα που είχε ο ίδιος για τον εαυτό του και την κράτησε γι αυτόν, δίνοντας την δυνατότητα στους άλλους τρεις να διαλέξουν να υποδυθούν κάτι άλλο.
Ο Βαγγέλης Μειμαράκης με ύφος μαδημένο από την εκλογική ήττα, ήταν γλωσσικά λίγο «εξαρχειώτης», μαζεμένος όμως, ένεκα η ανάγκη, πολύ παλαιοκομματικός, πάει να πει Καραμανλικός που ενσωματώνει μερακλίδικα όμως τους ακροδεξιούς τόνους, κλείνει νταηλίδικα νεοφιλελεύθερες δουλειές κι έχει την φρεσκάδα που το μάγκικο ύφος εξασφαλίζει στον φορέα του.

Ο Απόστολος Τζιτζικώστα ήταν αναμφιβόλως, νέος, πάει να πει δεν έχει κανένα πρόβλημα να «χωνεύει» με το σφριγηλό πολιτικό του στομάχι τους παλαιοκομματικούς, απευθύνθηκε σε αυτούς που έψαχναν απλώς έναν αντιτσίπρα –ιδιότητα που αναζητήθηκε μόνο στην ηλικία-, τους ακροδεξιούς τους είχε στο τσεπάκι αλλά δεν τους έδειχνε και, τον νεοφιλελευθερισμό, τον παίζει στα ακροδάχτυλα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει όνομα σκιά, γαλβανισμένη στο καμίνι της ιστορίας αλλά επειδή είναι υπεράνω, αυτόφωτος και αυτενεργός, επεδείκνυε την ικανότητα να «σπάει σε ψιλά» τις θεωρίες του Μίλτος Φρίντμαν απολύοντας με παραδείσιο χαμόγελο οχτακόσιες καθαρίστριες στην καθισιά. Και ως εκ των σπλάχνων της παράταξης, τους βάζει κι αυτός τους ακροδεξιούς στο μπλέντερ της Ζήμενς και πίνει μόνο τους υγιείς χυμούς τους.

Ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι όλα όσα είναι όλοι οι άλλοι μαζί αλλά σε αγνή, καθαρή μορφή. Δεν του αρέσει να καθαρίζει τις ακροδεξιές φλούδες, κλαίει και οδύρεται που τον πρόλαβαν άλλοι στην εφαρμογή των μνημονίων. Είναι το πρότυπο πάνω στο οποίο βασίστηκε ο Κώστας Πρέκας για τις σκηνές των γυρισμάτων στο Ρούπελ.
Και οι τέσσερις είναι ο ίδιος πολιτικός «κλόουν» σε τέσσερις εκδοχές.

Καθ’ υπερβολή τα ρεπορτάζ χρησιμοποίησαν χθες τον όρο «εμφύλιος» για να περιγράψουν τα γενόμενα. Ο εμφύλιος όμως είναι ιστορικός και μεστός νοήματος όρος και περιγράφει ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις. Στην περίπτωση της ΝΔ, ο όρος «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» είναι πιο ταιριαστός αλλά χαλάει την εικόνα ενός κόμματος που κομπάζει ότι έχει αρχές.

Τις αρχές τις κρατούν στα συρτάρια τους ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς. Ο πρώτος λόγω συγγένειας, αίματος, έχει μια καθαρότητα στο ύφος και επιδεξιότητα στην σιωπή. Ο δεύτερος θα ήθελε να είναι όπως κι ο πρώτος, αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται, πορεύεται με καθαρή και αμείλικτη μνησικακία, να καταφέρει να κάνει την δεύτερη φορά αυτό που δεν κατάφερε την πρώτη με την Άνοιξη που μαράθηκε.

Όταν ξεκίνησε η διαδικασία και κατατέθηκαν οι υποψηφιότητες των δρομέων, η εφημερίδα «Εστία» είχε γράψει ότι ο καθένας από αυτούς έχει τον σπόνσορά του, τον επιχειρηματία που τον χρηματοδοτεί και ο παλαιός γνώστης προσώπων και καταστάσεων Απόστολος Κακλαμάνης είχε επιβεβαιώσει  ότι έτσι έχουν τα πράγματα, κάποιοι δηλαδή επιχειρηματίες βάζουν άλλους να τρέξουν για λογαριασμό τους και θέλουν να αποδείξουν έκαστος, ότι αυτός και μόνον διαθέτει το καλύτερο πολιτικό ιπποφορβείο. Μόνο που τα πολιτικά άλογα όταν οδηγήθηκαν στην αφετηρία αντί να έχουν κατά νου το τρέξιμο κλώτσαγε το ένα το άλλο οπότε κατέληξαν όλοι κουτσοί Αστραχάν και η εικόνα ολοκληρώθηκε με το γεγονός ότι ο αφέτης δεν έβαλε βολίδα στο πιστόλι της εκκίνησης.

Φυσικά, όλοι γνώριζαν ότι οι αντίπαλοι ήταν, βασικά, δύο. Οι άλλοι δύο ήταν το καρύκευμα, ή οι «λαγοί» στο στιφάδο και ότι στο δεύτερο γύρο θα ζύγιζαν στα γρήγορα την κατάσταση και θα εξασφάλιζαν για τους ίδιους και την πολιτική τους πελατεία μεγαλύτερες προσδοκίες. Μόνο που αυτές οι διαδικασίες τηρούνται όταν όλα κυλούν ομαλά. Εδώ που έφτασαν όμως τα πράγματα όλοι γνωρίζουν ότι όποιος κερδίσει δεν θα τηρήσει ούτε εκείνο το παλιό έθιμο κατά το οποίο ο  ηττημένος δεν αναμένει μεν τον οίκτο του νικητή αλλά δικαιούται τουλάχιστον μια αξιοπρεπή κηδεία.

Οπότε η διάσπαση είναι η μόνη οδός για να διατηρηθεί στην μνήμη η ανάμνηση της πάλαι ποτέ ενιαίας αυτοκρατορίας.

Όλοι τους πάντως χωρίς να το επιδιώκουν κατάφεραν κάτι που στις μέρες μας φάνταζε ακατόρθωτο. Μας δώρισαν λίγες στιγμές καθαρού γέλιου. Κι ήταν όλοι τόσο ανεπιτήδευτοι, τόσο φυσικοί, τόσο μα τόσο πετυχημένοι στο ρόλο τους που θα τους έχανε σίγουρα το Δελφινάριο και ο Μπουρνέλης αφού θα τους διεκδικούσε ο Πήτερ Σέλλερς για το Πάρτι του και οι Μόντυ Πάιθονς Για το «Ιπτάμενο Τσίρκο» τους.

* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ “Στο Κόκκινο 93,4” Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο “Κόκκινο 93,4” την εκπομπή “Ορθά- Κοφτά” με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 10:00-11:00. Επικοινωνία με τον Απόστολο Λυκεσά στο [email protected].