του Κωνσταντίνου Πουλή

Τι ακριβώς σκέφτεται ή δεν σκέφτεται και πάλι η Νέα Δημοκρατία είναι δύσκολο να το πει κανείς, αλλά φαίνεται ότι προσπαθεί να γίνεται μονίμως όσο το δυνατόν πιο απεχθής, με όλα τα μέσα. Οτιδήποτε και αν σκέφτεται κανείς ιδιωτικά για μία τέτοια υπόθεση ή για έναν τέτοιο δράστη, ακόμη και αν είναι φίλος ή πρώην συνεργάτης του, είναι αδιανόητο να καλύπτεις ένα έγκλημα ασέλγειας σε ανήλικο. Έστω μια στοιχειώδης αντίληψη πολιτικής επικοινωνίας, ακόμη και εκεί που θα απουσίαζε εντελώς κάθε προσωπική ηθική, θα σου έλεγε να μην υπερασπιστείς δημόσια έναν παιδόφιλο. (Για τα μαθήματα νομικής επιστήμης που μας παραδίδει η φιλελεύθερη διανόηση, μην τυχόν και μπλέξουμε τα ποινικά αδικήματα, δείτε παρακάτω) Εκφράζεται από πολλούς απορία για το ότι αυτό συμβαίνει από ένα κόμμα το οποίο επενδύει στον λόγο περί ηθικής.

Το ενδιαφέρον όμως είναι πως, για λόγους που αξίζει να σκεφτούμε, η ηθικολογία και η εγκληματική συμπεριφορά πολύ συχνά συνυπάρχουν. Ζούμε σε μια περίοδο που τα σεξουαλικά σκάνδαλα στο Βατικανό συζητιούνται ανοιχτά και δημόσια, ο ίδιος ο Πάπας παραδέχεται ότι καλόγριες χρησιμοποιούνταν ως σεξουαλικές σκλάβες και αρχηγοί εκκλησιών απομακρύνονται για κακοποίηση ανηλίκων. Αυτά σε μια εκκλησία που αγωνίζεται να αποδεχτεί το προγαμιαίο σεξ, την ομοφυλοφιλία και το διαζύγιο. Οι ψυχικοί μηχανισμοί που καθιστούν δυνατό έναν τέτοιο διχασμό είναι πολύπλοκοι, αλλά δεν είναι ούτε ανήκουστοι ούτε ακατανόητοι. Η ηθικολογία και η ηθική δεν είναι απλώς διακριτές έννοιες, πολλές φορές η ηθικολογία είναι το αντιστάθμισμα της έλλειψης ηθικής. Έτσι, βουλευτές της δεξιάς μπορεί να ξυνίζουν τα μούτρα τους με την ομοφυλόφιλη επιθυμία, ενώ δέχονται αδιαμαρτύρητα την κεντρική υπεράσπιση του Ν. Γεωργιάδη από το κόμμα τους, με την πρόθυμη συνδρομή όλων των φιλικών Μέσων, για την επί πληρωμή συνεύρεση με ανήλικους.

Το απίστευτο κείμενο του Καρίπογλου, που αποκαλεί πάλι τον Βαξεβάνη «Μπαξεβάνη», μήπως και ξεχάσουμε πόσο χαμηλό είναι το επίπεδο του φιλελεύθερου χώρου στην Ελλάδα, περιέχει και το επιχείρημα ότι το ίδιο αδίκημα διαπράττεται από «δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας ανά τα κωλάδικα της επικρατείας και σωρηδόν στα ταξίδια τους, ιδιαιτέρως στις χώρες του ανατολικού μπλόκ, χωρίς φυσικά να ζητάνε ταυτότητα από τις κοπέλες με τις οποίες κοιμούνται έναντι χρημάτων και που μπορεί να είναι 16χρονες που φαίνονται 20ρες ή 17χρονες που φαίνονται 16χρονες». Δεν κατανοεί, μέσα στην αγωνία του να υπερασπιστεί τον Γεωργιάδη, ότι αυτό το επιχείρημα λέει το ανάποδο από αυτό που θα ήθελε.

Ο Γεωργιάδης από νομική άποψη αρκεί να δείξει ότι σε μία υπόθεση που έφτασε στο δικαστήριο, τα εμπλεκόμενα ανήλικα άτομα ήταν μία μέρα μεγαλύτερα από 15. Αυτό για το (ελληνικό) δικαστήριο αρκεί, διότι ο νόμος δεν μπορεί παρά να θέτει και να τηρεί συμβατικά ηλικιακά όρια. Αυτό είναι το ηλικιακό όριο της αποδεκτής σεξουαλικής συναίνεσης. Από ηθική άποψη, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι όταν ένας νεαρός φέρνει τον ξάδερφό του που έχει την αδερφή του στο νοσοκομείο και τον πάει στο σπίτι του Γεωργιάδη για να κάνει σεξ επί πληρωμή, η ηλικιακή διαφορά μεταξύ 14 και 15 είναι πολύ λεπτή και δυσδιάκριτη πρακτικά. Το ίδιο όταν εμπλέκεται ένα κύκλωμα τράφικινγκ που διακινεί παιδιά ηλικίας ακόμη μικρότερης.

Επίσης το κείμενο του Καρίπογλου δείχνει, όπως παρατήρησε ο Κ. Βαξεβάνης, ότι υπήρχε επαρκής γνώση του προβλήματος από πολύ νωρίς, αρκετά ώστε να μη συμπεριλάβουν τότε τον Νίκο Γεωργιάδη στα ψηφοδέλτια της Δράσης ήδη το 2012. Αλλά βεβαίως μια δικαστική καταδίκη τούς φάνηκε κάτι ασήμαντο, φαίνεται. Διότι λίγο μυαλό να έχει κανείς, αντιλαμβάνεται ότι όσο το ζήτημα δεν έχει εμφανιστεί δημόσια, είναι όντως μια ιδιωτική υπόθεση για την οποία δεν είναι υπεύθυνο το κόμμα. Από την ώρα που πρώτον γίνεται γνωστή και δεύτερον υπάρχει καταδίκη, η κάλυψη που παρέχεται είναι ζήτημα πολιτικό. Και η κάλυψη, παρά την καθυστερημένη ανακοίνωση της ΝΔ την Τετάρτη το βράδυ, παραμένει οργανωμένη και ομόφωνη.

Επίσης θυμίζω ότι αυτός ο πολιτικός που απέσπασε αυτού του τύπου την γκρίζα συναίνεση ήταν επιφορτισμένος με το έργο να συμβουλεύει υπουργούς για αναπτυξιακά προγράμματα σε αναπτυσσόμενες χώρες και οικονομίες μετάβασης, στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη, καθώς και στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Έτσι τον περιγράφει το βιογραφικό του, το οποίο το διαβάζουμε με εντελώς άλλο μάτι τώρα. Είναι ένας άνθρωπος που εμφανίζεται για να συμβουλέψει υπουργούς οικονομικών φτωχών χωρών, ασελγώντας στα παιδιά αυτών των χωρών. Εκτός βέβαια αν αυτό συνέβη μόνο μία φορά, οπότε πάσο.

Τον περασμένο μήνα η ΕΕ ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα προστασίας των παιδιών από τη σεξουαλική κακοποίηση, του οποίου η πρώτη συνάντηση έγινε στο Κισινάου, την πρωτεύουσα της Μολδαβίας. Η ΕΕ επιβλέπει την εφαρμογή της Σύμβασης για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση, αλλά η ανέχεια είναι μάλλον ισχυρότερος παράγοντας. Πολλοί δυτικοί έχουν την αναίδεια να θεωρούν ότι οι χώρες στις οποίες ικανοποιούν τις ορέξεις τους έχουν πιο χαμηλά τον ηθικό πήχη, χωρίς να στρέφουν τον καθρέφτη στο πρόσωπό τους. Στην Ταϊλάνδη έχουμε 5.000 επισκέψεις τον χρόνο για σεξουαλικό τουρισμό, με δεκάδες χιλιάδες παιδιά που εμπλέκονται. Πολιτισμένοι δυτικοί το κάνουν αυτό, την ίδια ώρα που περιφρονούν την ηθική των φτωχών ανθρώπων που αποδέχονται τον εκμαυλισμό τους.

Ο Νίκος Γεωργιάδης έκανε χρήση της διπλωματικής του ασυλίας για να αποφύγει τη σύλληψη στη Μολδαβία. Ας αναφέρουμε λοιπόν ανεκδοτολογικά ότι η Μολδαβία είχε ψηφίσει το 2012 τον χημικό ευνουχισμό των παιδόφιλων, που όμως καταργήθηκε το επόμενο έτος, ενώ είχαν στο μεταξύ τιμωρηθεί μόνο πέντε άτομα. Η άρση του μέτρου οφείλεται στο ότι παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα, και με βρίσκει σύμφωνο. Η θέσπισή του οφείλεται στο ότι αυτό που έκανε ο Γεωργιάδης είχε διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου, καθώς γνώριζαν ότι η χώρα τους έχει καταστεί προορισμός σεξουαλικού τουρισμού. Ο αριθμός των σεξουαλικών επιθέσεων σε ανήλικους ανέβηκε από 109 το 2009 σε 215 το 2014. (Το κυνήγι εναντίον των παιδόφιλων βεβαίως σκοπίμως συγχέεται και εκεί και με  εκστρατείες εναντίον της ομοφυλοφιλίας, καθώς ο σχετικός νόμος απαγόρευε την προπαγάνδιση και διαφήμιση της πορνείας και παιδοφιλίας, συμμπληρώνοντας όμως και «οποιαδήποτε σχέση δεν προάγει τις αξίες της οικογένειας», εισάγοντας έτσι μια νομοθεσία ομοφοβική. Πρόκειται για κοινωνία βαθύτατα συντηρητική ως προς την ομοφυλοφιλία)

Ο Γεωργιάδης ανέφερε στο δικαστήριο πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης του είπε: «Δεν φεύγεις από το προσκήνιο; Δεν υπάρχει περίπτωση να προσαχθείς. Κάτσε δυο μήνες, τρεις. Είσαι πίσω κανονικά. Θα σκάσει σε δυο μήνες. Θα κάτσει». Όταν σε επικαλείται ένας καταδικασμένος εγκληματίας, λέγοντας μάλιστα ότι τον διαβεβαίωσες ότι δεν θα πάθει τίποτα, δεν κρατάς αποστάσεις; Όχι. Αντιθέτως, αν είσαι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, βάζεις τους βουλευτές σου να στηρίξουν με την παρουσία τους και με δηλώσεις, και βάζεις τον γραμματέα του κόμματος να μιλάει για σκευωρία μετά την καταδίκη. 

Γιατί η ΝΔ το κάνει αυτό, δεν το ξέρω. Το γνωρίζουν μόνο όσοι το κάνουν. Αλλά αναρωτιέμαι: Μέσα στον κομματικό μικρόκοσμο όπου καλείσαι να ειρωνευτείς την αμορφωσιά του Καρανίκα και το κάπνισμα του Πολάκη για να κάνεις κομματική καριέρα, δεν υπάρχει ούτε ένα ψήγμα ηθικής συνείδησης που να αντιστέκεται στην υπεράσπιση του Ν. Γεωργιάδη;

Διαβάζω τα σχόλια στο άρθρο του Καρίπογλου και αναρωτιέμαι. Έχετε τους καβγάδες σας με τον Βαξεβάνη, έχετε τον λεγόμενο «κομματικό πατριωτισμό», την προσήλωση στην κομματική γραμμή. Εκτός από όλα αυτά, δεν υπάρχει ούτε μία ίνα που να αντιστέκεται στην ιδέα της ασέλγειας σε ανήλικο; Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να βρίσκεται εκτός ορίων; Κάτι για το οποίο να μπορείτε να πείτε ότι «Ας το λέει το κόμμα, εγώ παιδόφιλο δεν υποστηρίζω»; Προφανώς όχι.