Διαβάζω τον τελευταίο καιρό ότι ο Σαμαράς σκέφτεται μια αναδιοργάνωση της Νέας Δημοκρατίας ακόμη και με τη δημιουργία νέου κόμματος, μιας μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Δεν μπορώ να ξέρω τι “σκέφτεται” κάθε πολιτικός αλλά σίγουρα υπάρχουν πρόσωπα εντός και εκτός ΝΔ που συζητούν για την προοπτική να μεταλλαχθεί το κόμμα της παραδοσιακής δεξιάς σε κάτι άλλο. Οπότε ας θεωρήσουμε ότι θέμα υπάρχει.
Υπέρ ενός νέου κομματικού σχήματος συνηγορούν τα εξής:
1) Η σύγκλιση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΛΑΟΣ και επιμέρους ιδεολογικών σχημάτων, φιλελεύθερων, νεοφιλελεύθερων, εκσυγχρονιστών, ακροδεξιών, “λαϊκών” δεξιών κ.ά. σε ό,τι ονομάζεται “μνημονιακό μέτωπο”. Παρά τις διαφορές τους και τις όποιες λεκτικές αντιπαραθέσεις έχουν ασπαστεί ένα μονόδρομο λιτότητας για την αντιμετώπιση του χρέους και έχουν ψηφίσει τα άγρια μέτρα που οδήγησαν σε ύφεση και ανεργία.
2) Η ανάγκη μεγαλύτερης ομογενοποίησης αυτού του μετώπου ως αντίβαρο στην άνοδο της Αριστεράς.
3) Η δυνατότητα προβολής του ως “Κέντρο” από τα πρόθυμα ΜΜΕ σε αντιδιαστολή με τα “άκρα”, δηλαδή, στη δική τους ορολογία, την Αριστερά και τη Χρυσή Αυγή.
4) Η αντίσταση νυν και πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ να προσχωρήσουν στη ΝΔ, να κάνουν δηλαδή “δεξιά στροφή”, που μπορεί να καμφθεί με τη δημιουργία νέου κόμματος.
5) Η θεωρητική απόσταση που μπορεί να πάρει ένα νέο κόμμα από τις καταστροφικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ – ΝΔ των τελευταίων ετών.
6) Η κυβερνητική προοπτική ενός μεγαλύτερου κόμματος που είναι πόλος έλξης για κομματικά στελέχη με ακαθόριστη ιδεολογία και ιδιαίτερο πόθο για κρατικές καρέκλες.
7) Η προσδοκία ότι μια “νέα αρχή” θα δώσει άλλοθι σε πολλούς που έχουν αποχωρήσει από τη ΝΔ να επιστρέψουν.
8) Η πιθανότητα διαγραφής παλαιών χρεών της ΝΔ προς τις τράπεζες.
Κάποια από τα παραπάνω έχουν ήδη επιτευχθεί. Η πτώση και η διάλυση του ΛΑΟΣ, με ενσωμάτωση βουλευτών του στη ΝΔ, η πτώση και η μερική διάλυση του ΠΑΣΟΚ, με σκόρπιους πρώην υπουργούς και κομματικά στελέχη να αναζητούν νέους χώρους πολιτικής έκφρασης είναι γεγονότα. Κερασάκι στην τούρτα η φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου “όλοι μαζί με τον Σαμαρά, διότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος”.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν αρκετά σημαντικά που εμποδίζουν τον Σαμαρά να δημιουργήσει ένα νέο κόμμα.
1) Παρά τις πολλαπλές διασπάσεις και ανασυγκολλήσεις, η ΝΔ δεν κινδυνεύει να χάσει την ηγεμονία στο χώρο της δεξιάς.
2) Ο κομματικός μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας, παρά τη συρρίκνωση της εκλογικής του βάσης λειτουργεί. Και όπως λέει μια παλιά ρήση “άμα δουλεύει μην το πειράζεις”.
3) Η ΝΔ είναι κυβέρνηση. Μπορεί να υποφέρει από τις επικοινωνιακές διαφοροποιήσεις των συνεταίρων της ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αλλά κυβερνά με λιγότερο άγχος από αυτούς. Γνωρίζει ότι όποια μέτρα κι αν κατεβάσει τώρα στη Βουλή θα ψηφιστούν. Το πολιτικό κόστος δεν πληρώνεται τοις μετρητοίς.
4) Η Νέα Δημοκρατία έχει ήδη μεγάλες αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Και μπορεί να κρύβει κάτω από το χαλί τις ιδεολογικές διαφορές, π.χ. μεταξύ χουντικών και φιλελεύθερων, αλλά δεν είναι εύκολο να κρύψει τις οικονομικές διαφορές που προκύπτουν π.χ. στο συνδικαλισμό και τις ιδιωτικοποιήσεις. Αν ανοίξει σε περισσότερους το κόμμα, θα μεγαλώσουν και οι αντιθέσεις.
5) Εναντίον ενός “νέου βελτιωμένου” κόμματος είναι πολλά παραδοσιακά στελέχη της ΝΔ για λόγους εσωτερικού ανταγωνισμού. Ηδη τους έχουν πάρει τα πρωτεία οι… νεοσύλλεκτοι από το ΛΑΟΣ, πού να εμφανιστούν και πασόκοι, δηλαδή.
6) Κάποιοι λένε ότι ένας νέος κομματικός μηχανισμός θα ήταν ευκαιρία για μια “εκκαθάριση” των “αντι-σαμαρικών” τάσεων. Ανοησία. Εκκαθαρίσεις έγιναν, γίνονται και θα γίνονται από τις ηγετικές ομάδες. Οι περισσότερες αθόρυβα και χωρίς να απασχολούν τα ΜΜΕ.
Υπάρχουν κι άλλες παράμετροι που πρέπει να σταθμίσει ο ηγέτης της ΝΔ. Η δημοσκοπική πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ τού απαγορεύει προσωρινά τον αιφνιδιασμό των πρόωρων εκλογών. Αρα δεν υπάρχει και καμιά βιασύνη για νέο κόμμα ακόμη κι αν το έκρινε αναγκαίο.
Η πολιτική στήριξη που ελπίζει να πάρει από την Ευρώπη δεν μπορεί να είναι αιωνίως λόγια για τις “τιτάνιες προσπάθειες” της Ελλάδας. Πρέπει να συνοδευτούν από αναπτυξιακά προγράμματα ή ρήτρα ανάπτυξης στις επόμενες συμφωνίες. Χωρίς αυτά είναι χαμένος, είτε ηγείται της Νέας Δημοκρατίας είτε του πλατύτερου μνημονιακού σχηματισμού.
Τέλος, όσο και αν προτιμά να το αγνοεί, πρέπει να αποφασίσει ποια κουλτούρα οδηγεί την παράταξη. Αν είναι ο ρατσισμός με κοινοβουλευτικές ερωτήσεις για τα νήπια των μεταναστών στους βρεφονηπιακούς σταθμούς, όπως αυτή που κατέθεσε ο Αδωνις Γεωργιάδης ένα χρόνο πριν τη Χρυσή Αυγή ή η Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του αείμνηστου Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Και τα δύο μαζί δεν χωράνε κάτω από την ίδια στέγη.