Τις τελευταίες δυο ημέρες στήθηκαν 700 σκηνές σε έναν ελαιώνα, σε λόφο εντός του συριακού εδάφους, οι οποίες γέμισαν αμέσως με πρόσφυγες. Δεκάδες οικογένειες προσφύγων προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στον καταυλισμό αυτό χωρίς αποτέλεσμα, ωστόσο φοβούνται να επιστρέψουν στα σπίτια τους εξαιτίας των σφοδρών βομβαρδισμών.

Εθελοντές από τουρκικές φιλανθρωπικές οργανώσεις προσφέρουν δύο γεύματα την ημέρα στους πρόσφυγες, αλλά όσοι ζουν στον καταυλισμό υποφέρουν τις νύχτες από το κρύο και τη βροχή που προειδοποιούν για το χειμώνα που έρχεται. Τις σκηνές προσφέρουν πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις, παρά το γεγονός ότι μεγάλες, διεθνείς οργανώσεις είναι απούσες.

Τα βράδια, οι οικογένειες συγκεντρώνονται γύρω από φωτιές, το μοναδικό τρόπο θέρμανσης.

Οι περισσότεροι ελπίζουν να μεταβούν στην Τουρκία, αλλά έχουν παγιδευτεί στη συριακή πλευρά των συνόρων. Η Τουρκία, η οποία φιλοξενεί πάνω από 100.000 πρόσφυγες έχει τονίσει ότι δεν μπορεί να δεχθεί περισσότερους πριν δημιουργήσει νέους καταυλισμούς. Εν τω μεταξύ, οικογένειες περιμένουν με την ελπίδα να υλοποιήσει η 'Αγκυρα τις υποσχέσεις της.

Οι συνθήκες στον καταυλισμό είναι φτωχές και επιδεινώνονται καθώς αυξάνεται ο αριθμός των προσφύγων. Υπάρχουν μόνο δυο τουαλέτες για περίπου 10.000 ανθρώπους.

Η έντονη δυσοσμία από τους υπονόμους είναι διάχυτη στον καταυλισμό στον οποίο υπάρχει μια μικρή σκηνή όπου παρέχονται οι πρώτες βοήθειες, η οποία είναι πάντα γεμάτη από πρόσφυγες που έχουν ανάγκη από ιατρική βοήθεια.

Οι γυναίκες παραπονούνται ότι δεν έχουν πού να κάνουν μπάνιο καθώς τα μόνα σημεία που μπορούν να πλυθούν είναι στο ύπαιθρο.

Οι οικογένειες άρχισαν να φθάνουν στα σύνορα πριν από δύο μήνες και αυτοί που έφθασαν πρώτοι κατασκήνωσαν για εβδομάδες κάτω από δέντρα πριν αρχίσουν να τους φέρνουν σκηνές οι φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Στους πρόποδες του λόφου, ο Χαϊτάμ Μπαλμπάς και οι γιοι του σκάβουν αυλάκια στις λάσπες γύρω από τη σκηνή τους με την ελπίδα να απομακρύνουν τα νερά από το μικρό τους καταφύγιο που στεγάζει τη 12μελή οικογένειά τους.

“Βόμβες, βόμβες, βόμβες. 'Εχασα πέντε συγγενείς αυτόν το μήνα. Το σπίτι μου ισοπεδώθηκε. Πήγαμε σε ένα άλλο χωριό. 'Αρχισαν να βομβαρδίζουν κι αυτό, έτσι δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να έλθουμε εδώ και να περιμένουμε» είπε ο Μπαλμπάς.

Σκούπισε τη βροχή από το πρόσωπό του και κούνησε το κεφάλι του σκεπτόμενος πού βαδίζει η χώρα του.

“Έχει μείνει τίποτα στη Συρία;. Εγώ δε σκέφτομαι καν το δικό μου μέλλον, η ζωή μου έχει τελειώσει. Ελπίζω μόνο ότι θα δοθεί ένα τέλος σε όλα αυτά, για τα παιδιά μου», είπε.

Πολλές οικογένειες, απελπισμένες να βρουν καταφύγιο και έχοντας βαρεθεί να περιμένουν, κατευθύνθηκαν στο κοντινό πέρασμα Μπαμπ αλ-Χάουα, αλλά οι τουρκικές αρχές επέτρεψαν την είσοδο στο τουρκικό έδαφος μόνο σε όσους είχαν διαβατήριο. Πολλοί άνδρες και γυναίκες κρατώντας στην αγκαλιά τους μωρά που έκλαιγαν ζητούσαν μάταια να τούς επιτραπεί να περάσουν στην Τουρκία.

Εντός του αυτοσχέδιου καταυλισμού στη Συρία ο Ναμπίλ, ένα χλωμός 20χρονος, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, σκέφτεται να επιστρέψει στο σπίτι του παρά τους βομβαρδισμούς.

“Πιστεύω ότι είναι καλύτερα να πεθάνω ως μάρτυρας από τις βόμβες παρά να ζήσω εδώ σαν ζώον».