Η ανακοίνωση του Ν. Ρωμανού:

Στις 28 Ιουνίου το εφετείο της Λαμίας εξασφάλισε στον αμετανόητο δολοφόνο Κορκονέα το ελαφρυντικό με το οποίο του ανοίγει για δεύτερη φορά ο δρόμος για την αποφυλάκιση του. Κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος δεν εξεπλάγη από την συγκεκριμένη απόφαση, η οποία αποτέλεσε την λογική συνέχεια της ευνοϊκής ποινικής αντιμετώπισης που έχουν οι μπάτσοι – δολοφόνοι από την αστική δικαιοσύνη.

Ένα βλέμμα πίσω στην πρόσφατη μεταπολιτευτική ιστορία, των περιστατικών αστυνομικής βίας επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό μας. Δεκάδες νεκροί από τα όπλα και τα γκλομπ της αστυνομίας συγκαλύφτηκαν κάτω από τόνους λάσπης των ΜΜΕ, Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις που κατέληξαν στα συρτάρια, Πειθαρχικές Διώξεις που ανακλήθηκαν, δικαστικές αποφάσεις που τους έριξαν στα μαλακά ή τους απάλλαξαν, πολιτικές αποφάσεις που επιβράβευσαν έμμεσα ή άμεσα τις δολοφονικές τους υπηρεσίες στο ελληνικό κράτος.

Πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την εξαίρεση αλλά με τον απαρέγκλιτο κανόνα όπου η αστική δικαιοσύνη επιτελεί τον ρόλο της. Την θεσμική υπεράσπιση του κρατικού μονοπωλίου στην βία.

Είναι τεράστια η πολιτική και ιστορική ευθύνη όσων με την στάση τους συνέβαλαν στην αποπολιτικοποίηση της υπόθεσης, όσων φρόντισαν να παρουσιαστούν τα γεγονότα αποκομμένα από το ιστορικό – κοινωνικό περιβάλλον μέσα στα οποία εξελίχθηκαν, όσων με πολιτική σκοπιμότητα εγκαθίδρυσαν στην δικαστική αίθουσα της Λαμίας ένα κλίμα αντιπαράθεσης νομικών επιχειρημάτων λες και πρόκειται για μια απλή ποινική και όχι πολιτική υπόθεση, όπου οι ποινικοί νόμοι και οι νομικές ερμηνείες θα ξεκλειδώσουν εξελίξεις αποκομμένες από τον κοινωνικό παράγοντα.

Το συγκεκριμένο σχήμα το οποίο παρότι δείχνει φαινομενικά απολίτικο είναι βαθιά πολιτικό. Ξεκινάει από την αποπολιτικοποίηση μιας κρατικής δολοφονίας και την αποσύνδεση της από την ιστορία, τα αντικειμενικά γεγονότα, την μνήμη. Συνεχίζει με την μετακύλιση του δημόσιου διαλόγου από δεξιές θέσεις πλέον σε μια απολογία ενώπιον των φασιστικών κραυγών των Κυρ – Παντελίδων. Ενώ καταλήγει στην πλήρη παράδοση και τον εξευτελισμό μέσω της πολιτικής συναλλαγής με την κυβέρνηση των δολοφόνων που είχε την πολιτική ευθύνη για την δολοφονία του Αλέξανδρου και που βαρύνετε με την αντίστοιχη πολιτική ευθύνη για πολλούς ακόμα νεκρούς από τα χέρια των αστυνομικών μέχρι και σήμερα.

Μια σύντομη ματιά στην εικόνα που διαμορφώθηκε έπειτα από τα χρόνια που πέρασαν θα πείσει τον καθέναν. Ο Σαραλιώτης όχι μόνο αθωώθηκε στο εφετείο της Λαμίας αλλά θα επιστρέψει στην αστυνομία και θα του καταβληθούν όλοι οι μισθοί που δεν του είχαν καταβληθεί λόγο της εκκρεμούς ποινικής διαδικασίας. Ο Κορκονέας αποφυλακίστηκε με ποινή κάθειρξης χαμηλότερη των ποινών που έχουν καταδικαστεί δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι την τελευταία δεκαετία για πολιτικά “αδικήματα” χωρίς “ανθρώπινα θύματα”. Την ίδια στιγμή το εφετείο της Λαμίας, το ίδιο εφετείο που αποφυλάκισε τον Κορκονέα, παρατείνει τον βασανισμού του αναρχικού συντρόφου και απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη ο οποίος νοσηλεύεται στο νοσοκομείο της Λαμίας περιμένοντας από τους ίδιους δικαστικούς κύκλους που εξασφάλισαν την αποφυλάκιση του Κορκονέα να πράξουν το αυτονόητο χορηγώντας του την υφ’ όρων απόλυση.

Η επανάληψη των αυτονόητων αποκτούν σημασία όταν αυτά τα αυτονόητα δεν είναι απλά υπό αμφισβήτηση αλλά τίθενται στο εκτελεστικό απόσπασμα του αναθεωρητισμού και της χυδαίας κρατικής προπαγάνδας.

Η φυλάκιση και η αποφυλάκιση του Κορκονέα δεν ήταν ποτέ ζήτημα ποινικού κώδικα αλλά διαμορφωμένων κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Οι μπάτσοι – δολοφόνοι του Μπερκίν Ελβάν στην Τουρκία παραμένουν ατιμώρητοι σε μια χώρα όπου ο ποινικός της κώδικας σέρνει στις φυλακές χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους και θεωρείτε από του πλέον αυστηρούς. Ο Κορκονέας θα αποφυλακίζονταν με οποιοδήποτε ποινικό κώδικα και αν υπήρχε. Γιατί η αστική δικαιοσύνη ως ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός του κράτους επιβάλει την ταξική της δύναμη και περιφρουρεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι μπάτσοι – δολοφόνοι δεν είναι δυνατόν να μην έχουν προκλητικά ευνοϊκή αντιμετώπιση γιατί έχουν δράσει μέσα στα πλαίσια των τυπικών καθηκόντων τους που δεν είναι άλλα από την προάσπιση των ίδιων συμφερόντων που υπερασπίζεται και η αστική δικαιοσύνη.

Υπάρχει όμως και αυτή η μορφή δικαιοσύνης που με πολύ εύγλωττο τρόπο περιέγραψε ο κύριος Γιώργος Θαλάσσης στην πολιτική εκδήλωση τιμής και μνήμης στον Αλέξανδρο για την αναστήλωση του μνημείου του. Η δικαιοσύνη του δρόμου που αποτελεί τον μόνο υλικό – πολιτικό παράγοντα που μπορεί να επιβάλει την άποψη της και να καθορίσει συσχετισμούς που επηρεάζουν με την σειρά τους πολυεπίπεδα τις εξελίξεις. Η δικαιοσύνη του δρόμου που ποτέ της δεν ξέχασε ότι ο Αλέξανδρος ήταν ένας από εμάς, ήταν φίλος, σύντροφος, αδερφός που οι σφαίρες των αμετανόητων δολοφόνων του δεν τον νίκησαν καθώς παραμένει ζωντανός στην μνήμη μας, την ιστορία μας, σε κάθε βήμα που κάνουμε. Η δικαιοσύνη εκείνη που κάθε Δεκέμβρη βγαίνει στους δρόμους και κρατάει ζωντανή την μνήμη του επικαιροποιώντας στο σήμερα ότι οι δολοφονίες της αστυνομίας παραμένουν μια υπαρκτή πραγματικότητα. Μεταφέροντας το μήνυμα ότι η εξέγερση εκείνης της γενιάς απέναντι στην δολοφονική βία της αστυνομίας ήταν δίκαιη και αναγκαία. Η δικαιοσύνη του δρόμου που φωνάζει μαζί με το όνομα του Αλέξανδρου όλα εκείνα τα ονόματα των νεκρών μας σε αυτό το μακρύ προσκλητήριο που αναζητάει την δικαίωση του. Του Λάμπρου, του Βασίλη, του Χρήστου, του Ζακ, του Μιχάλη, της Σταματίνας, του Ιάκωβου, του Χρηστόφορου, του Χάρη, της Αναστασίας και εκατοντάδων ακόμα.

Οι φορείς αυτής της δικαιοσύνης δεν είναι λίγοι και σίγουρα δεν είναι αναποφάσιστοι. Γνωρίζουν πολύ καλά τι συνέβη εκείνη την νύχτα στον πεζόδρομο των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, έχουν σηκώσει στις πλάτες τους όλο εκείνο το πολιτικό βάρος ώστε να μην ξεχάσουμε ποτέ ποιοι είναι οι δολοφόνοι, οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, οι πρόθυμοι και κάθε λογής υπερασπιστές τους. Να μην ξεχάσουμε ποτέ ποιος είναι ο άσχημος και θλιβερός κόσμος που υπερασπίζονται.

Με τον κόσμο που κουβαλάνε στην καρδιά τους, όσοι και όσες αποτελούν κομμάτι αυτής της δικαιοσύνης θα εξασφαλίσουν ότι η συγκεκριμένη απόφαση δεν αποτελεί μόνο μια προκλητική επιβράβευση των δολοφονιών που διαπράττει η αστυνομία αλλά και μια ανοιχτή πρόκληση ώστε η δικαιοσύνη του δρόμου να αναμετρηθεί με όσους την θέλουν στο περιθώριο των εξελίξεων.

Όπως έχει ξαναειπωθεί :”Δικαιοσύνη; Θα βρεις δικαιοσύνη στον άλλο κόσμο. Σ’ αυτή τη ζωή έχουμε μόνο νόμους”