Συνέντευξη στις Ηλιάνα Ζερβού & Νεκταρία Ψαράκη

Σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης, με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις «επιδιώκεται η πολυεπίπεδη αντιμετώπιση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας και η ουσιαστική συμβολή στην εξάλειψή της». Έτσι, το νομοσχέδιο προβλέπει μία σειρά από μέτρα που αφορούν στην αυστηρότερη ποινική αντιμετώπιση του δράστη όπως:

  • Άμεση εκτέλεση της ποινής, χωρίς αναστολή και χωρίς να είναι εξαγοράσιμη
  • Απαγόρευση επικοινωνίας και προσέγγισης του δράστη με το θύμα
  • Η επίμονη παρακολούθηση, η καταδίωξη και οι απειλές μέσω διαδικτύου γίνεται ειδικό αδίκημα
  • Αυξημένες ποινές σε περίπτωση υποτροπής
  • Προφυλάκιση του δράση και στα πλημμελήματα, χωρίς να είναι οι ποινή αναστέλλουσα
  • Αύξηση της κράτησης από 3 σε 5 ημέρες για τα Αυτόφωρα
  • Εκδίκαση όλων των υποθέσεων κατά απόλυτη προτεραιότητα
  • Κατευθείαν σε ακροαματική διαδικασία οι δράστες για κατηγορίες κακουργήματος χωρίς να περνά η υπόθεση από δικαστικό συμβούλιο
  • Αυτεπάγγελτη έρευνα εισαγγελέα για τις συνθήκες ανήλικων και άλλων ευάλωτων μέσα στην οικογένεια με τη δυνατότητα κίνησης διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων
  • Περαιτέρω περιοριστικοί όροι για τον δράστη, όπως έκτιση ποινής με βραχιολάκι
  • Απαλλαγή του θύματος από την ψυχοφθόρα διαδικασία εμφάνισης στη δίκη
  • Τόσο οι φαρμακοποιοί όσο και οι φυσιοθεραπευτές υποχρεούνται να καταγγείλουν στις αρχές αν υποψιάζονται περιστατικά βίας (ίσχυε μέχρι πρότινος για γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς)

Στο studio του The Press Project βρέθηκε η δικηγόρος Μαρία Αποστολάκη, συντονίστρια νομικών υπηρεσιών στο Κέντρο Διοτίμα, μίας γυναικείας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης, εξειδικευμένη σε ζητήματα φύλου και ισότητας. Ιδρύθηκε πριν από αρκετά χρόνια, το 1989, από διάφορες επιστημόνισσες διαφορετικών προελεύσεων που είχαν το όραμα της ανάδειξης και άρσης όλων των έμφυλων διακρίσεων.

Κατατέθηκε αιφνιδιαστικά παραμονή Χριστουγέννων χωρίς ουσιαστική διαβούλευση

Όπως εξηγεί η Μαρία Αποστολάκη, το σχέδιο νόμου κατατέθηκε εντελώς αιφνιδιαστικά και συγκεκριμένα το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. «Αναρτήθηκε το βράδυ της παραμονής στη διαβούλευση. Επί της ουσίας όμως διαβούλευση δεν έγινε. Δηλαδή πέρα από τον ελάχιστο χρόνο που δόθηκε για να μπορέσει η κοινωνία να τοποθετηθεί, δεν υπήρξε καμία νομοπαρασκευαστική επιτροπή η οποία επεξεργάστηκε το συγκεκριμένο κείμενο μιας πολύ σημαντικής οδηγίας, για την οποία πρέπει να πούμε ότι η χώρα μας είχε υποχρέωση να την ενσωματώσει μέχρι και τον Μάιο του 2026. Δεν υπήρχε δηλαδή κάποια ιδιαίτερη ανάγκη να γίνει τόσο ταχεία διαδικασία και μάλιστα σε μια περίοδο διακοπών. Πέσαμε από τα σύννεφα όταν το πήραμε είδηση», είπε.

Για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, δεν προηγήθηκε ουσιαστικός και λεπτομερής έλεγχος από κανέναν επιστημονικό φορέα, δεν συζητήθηκε με καμία οργάνωση από την κοινωνία των πολιτών, ούτε από το πεδίο, δηλαδή από οργανώσεις που υποστηρίζουν επιζώσες. Δεν ζητήθηκε η γνώμη Ενώσεων Νομικών, παρ’ όλο που εισάγει τεράστιες ρυθμίσεις που αφορούν σε αλλαγές του Ποινικού Κώδικα και της Ποινικής Δικονομίας.

Σκοπός της Ευρωπαϊκής Οδηγίας μία αποτελεσματική πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης βίας – «Το νομοσχέδιο όμως δίνει έμφαση στην τιμωρία»

Σκοπός της Ευρωπαϊκής Οδηγίας, είναι να παρασχεθεί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο για την αποτελεσματική πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και κατά της ενδοοικογενειακής βίας συγκεκριμένα, σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Να υπάρξει ένα πλέγμα διατάξεων και μέτρων που να συμπεριλαμβάνουν την πρόληψη, την προστασία, την υποστήριξη των θυμάτων, την πρόσβασή τους στη δικαιοσύνη και στους θεσμούς και φυσικά το συντονισμό και τη συνεργασία μεταξύ των φορέων. «Δυστυχώς βλέπουμε ότι το παρόν νομοσχέδιο δεν απηχεί ούτε το πνεύμα ούτε το γράμμα της οδηγίας. Αντίθετα, δίνεται μια πολύ μεγάλη έμφαση σε μία τιμωρητική λογική. Υπάρχει μία προσέγγιση περιστολής, θα λέγαμε δικαιωμάτων των δραστών. (…) Βάλλει επί της ουσίας κατά του θεσμού μίας δίκαιης δίκης. Η καταστολή ήταν η μόνη και αποκλειστική οδός του νομοθέτη απέναντι στο φαινόμενο», εξηγεί.

«Παραλείπει όλα τα άρθρα για την πρόληψη έμφυλων εγκλημάτων»

Στο σχέδιο νόμου έχει παραλειφθεί πληθώρα σημαντικών άρθρων της Οδηγίας. Δεν συμπεριλαμβάνονται συγκεκριμένα άρθρα, όπως το άρθρο 20 που αφορά στην ιδιωτική ζωή του θύματος, το οποίο δεν πρέπει να παρενοχλείται από μια σειρά εξωγενών παραγόντων, όπως για παράδειγμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία το κατασπαράσσουν. «Στην ιδιωτική ζωή του θύματος υπάγεται και το δικαίωμα μιας ζωής χωρίς βία. Ακόμα και το γεγονός ότι υπάρχει ενδοοικογενειακή βία είναι κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την προστασία της ιδιωτικής ζωής του θύματος».

Από το νομοσχέδιο υπάρχουν κι άλλες παραλείψεις: τα άρθρα που αφορούν στην υποστήριξη των θυμάτων σεξουαλικής βίας, των θυμάτων ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων, τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης. Ακόμη παραλείπεται το πολύ σημαντικό άρθρο 33 της Οδηγίας το οποίο μιλά για στοχευμένη στήριξη σε θύματα που έχουν διατομεακές ανάγκες, δηλαδή έχουν διασταυρούμενες διακρίσεις και ανισότητες: ανάπηρες, ηλικιωμένες, τρανς γυναίκες, λεσβίες, ίντερσεξ, αμφιλόφυλες, προσφύγισσες, γυναίκες με καθεστώς διαμονής εξαρτώμενου προσώπου, γυναίκες με μειονοτικό εθνοτικό ή φυλετικό υπόβαθρο, με χαμηλό εισόδημα, με διαταραχές χρήσεις αλκοόλ ή ναρκωτικών, οι οποίες έχουν ειδικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και παραλείπονται εντελώς. «Δεν τις βλέπει καν ο νομοθέτης αυτές τις γυναίκες. Υπάρχει μία πολλαπλή ευαλωτότητα την οποία παραλείπει να αναφέρει», λέει η κ. Αποστολάκη.

«Πουθενά ο όρος γυναικοκτονία»

Ωστόσο, μία σημαντική παράλειψη είναι η ενσωμάτωση του όρου γυναικοκτονία, παρά το γεγονός ότι ο όρος είναι σαφής στον ευρωπαϊκή οδηγία. Η κυβέρνηση αρνείται πεισματικά την ποινική τυποποίηση του όρου με το επιχείρημα ότι δεδομένου ότι ο νομοθέτης επιβάλλει τα μέγιστα έτη κάθειρξης για το κακούργημα της ανθρωποκτονίας, δεν υπάρχει καμία ανάγκη ενσωμάτωσης του όρου γυναικοκτονία γιατί ποινικά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

«Εμείς όμως, δεν ζητάμε βαρύτερες ποινές. Ξέρουμε πολύ καλά προφανώς, ότι η ποινή της ισόβιας κάθειρξης είναι αυτή που απειλείται σε περίπτωση ανθρωποκτονίας. Εμείς θέλουμε να γίνει ορατή η συγκεκριμένη πράξη. Να μην αντιμετωπίζεται με ουδέτερο τρόπο η αφαίρεση ζωής της γυναίκας επειδή είναι γυναίκα. Εμείς θέλουμε να καταδειχθεί με την κατανόηση της πράξης ως γυναικοκτονία η ανισότητα, η ανισορροπία δύναμης, δηλαδή τα δομικά στοιχεία αυτού του είδους της βίας, τα οποία δεν γίνονται γνωστά. Θέλουμε να καταδειχθεί ότι συνεχείς πράξεις βίας προϋπάρχουν της γυναικοκτονίας, ειδικά όταν η γυναικοκτονία λαμβάνει χώρα σε οικογενειακό πλαίσιο. Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Ξέρουμε ότι έχουν προηγηθεί πράξεις βίας που μπορεί να είναι ήπιες και σιγά σιγά να κλιμακώνονται για να φτάσουν σε πολύ βαριές μορφές και στο τέλος να καταλήξουν στον φόνο», εξηγεί.

Σχετικά με τη διάταξη για τους βιασμούς, η Μαρία Αποστολάκη λέει ότι υπάρχουν δύο ζητήματα: η νομική τυποποίηση και οι κινήσεις πρόληψεις που βαραίνουν ως υποχρέωση της κοινωνίας. Εξηγεί λοιπόν ότι σήμερα όντως από νομικής πλευράς, ο βιασμός είναι η ερωτική πράξη η οποία μπορεί να τελείται χωρίς να έχει δώσει το θύμα την συναίνεσή του. «Τι θα πει όμως συναίνεση; Δεν εξειδικεύεται από τον Ποινικό Κώδικα αυτή τη στιγμή, ενώ η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης μιλάει ξεκάθαρα για τη συναίνεση που πρέπει να είναι προϊόν ελεύθερης βούλησης, να μην είναι προϊόν καταναγκασμού. Να έρχεται από ένα άτομο το οποίο είναι σε πλήρη διανοητική κατάσταση, δεν έχει δηλαδή καταναλώσει αλκοόλ, δεν έχει πάρει ναρκωτικά και επί της ουσίας η συναίνεση αποτυπώνεται μόνο με το “ναι”. Δεν είναι ανάγκη να έχεις πει όχι. Πρέπει να είναι σαφές το “ναι” σου. Έτσι, αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα, γιατί αποδεικτικά στο ακροατήριο και στη δικαστική διαδικασία δεν είναι πάρα πολύ εύκολο να κριθεί επί της ουσίας. Μέχρι πότε υπήρχε η συναίνεση, αν ήταν έγκυρη, για ποιο λόγο το θύμα την είχε μέχρι ένα σημείο και την ήρε μετά… Αυτά τα ζητήματα είναι εξαιρετικά πολύπλοκα και για αυτό το λόγο νομίζω ότι έχουμε και πάρα πολύ λίγες καταγγελίες για βιασμό που τελέστηκε σε αυτό το πλαίσιο και πολύ πιο δύσκολα θα δούμε επίσης και καταδίκες», εξηγεί

Για το ζήτημα των μέτρων πρόληψης του βιασμού από την πολιτεία, η κ. Αποστολάκη αναφέρει: «από τα πρώτα χρόνια ακόμα και της παιδικής ηλικίας θα πρέπει όλα τα παιδιά να έρχονται σε επαφή με έννοιες όπως την συμπερίληψη, την ανεκτικότητα. Τι είναι το φύλο; Το βιολογικό, το κοινωνικό; Τι είναι η κουλτούρα του βιασμού; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει καταργήσει τις θεματικές εβδομάδες στα σχολεία, που ήταν δηλαδή περίοδοι στις οποίες τα παιδιά έρχονταν σε επαφή με τέτοιες έννοιες και δεν έκαναν μόνο μαθηματικά, φυσική, χημεία και γεωγραφία».

Στις τελευταίες θέσεις η Ελλάδα στον Δείκτη Ισότητας των Φύλων

Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης ενσωματώθηκε στην Ελλάδα το 2018. Από τότε η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις στον Δείκτη Ισότητας των Φύλων, και συγκεκριμένα στην 24η. Η χώρα μας έχει μόλις 44 Συμβουλευτικά Κέντρα, 20 ξενώνες, και τη γραμμή 15900. «Ενώ έχουμε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, από το 2018, όταν πριν από δύο χρόνια επισκέφθηκε η Επιτροπή GREVIO την Ελλάδα για να αξιολογήσει το πώς υλοποιείται, διαπιστώθηκαν πολύ σοβαρές ελλείψεις. Η Επιτροπή το 2022 έκανε 71 συστάσεις πολλές εκ των οποίων κατεπείγουσες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εκπαίδευσης και ευαισθητοποίησης των δικαστικών και διωκτικών αρχών», εξηγεί.

Παρά τις συστάσεις, μέχρι και σήμερα τα θύματα έμφυλης ή σεξουαλικής βίας εξακολουθούν να επανατραυματίζονται μέσα στις δικαστικές αίθουσες, αφού υποβάλλονται σε ερωτήσεις που αφορούν στα ρούχα που φορούσαν την ώρα που υπέστησαν την επίθεση κ.α. Η Ευρωπαϊκή Οδηγία περιλαμβάνει και τη διάταξη της αποφυγής victim blaming μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Ο Έλληνας νομοθέτης ωστόσο, δεν ενσωματώνει ούτε αυτή.

Ο κρατικός μηχανισμός και οι εξειδικευμένες οργανώσεις του πεδίου δεν συντονίζονται

Σύμφωνα με την κ. Αποστολάκη, πάσχουμε και σε ότι αφορά τα κέντρα παραπομπής για σεξουαλική βία και στη διατομεακή συνεργασία: το συντονισμό δηλαδή όλου του κρατικού μηχανισμού με την κοινωνία των πολιτών και με τις εξειδικευμένες οργανώσεις και επαγγελματίες του πεδίου. «Δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα ενιαίο, σαφές και αναλυτικό πρωτόκολλο που να ρυθμίζει τις σχέσεις όλων ημών».

Παρά το γεγονός ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης διατρανώνει την συνεχή επιμόρφωση των αστυνομικών, υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για το αν οι επιμορφώσεις αυτές στοχεύουν μόνο στην ανάλυση του νομικού πλαισίου, και όχι στην ευαισθητοποίησή τους. «Οι επιζώσες καταγγέλλουν συνέχεια, χρονοτριβή, αποθάρρυνση. Δηλαδή, δεν μπορεί να εναπόκειται στην ευαισθητοποίηση και στην καλοσύνη του καθενός αστυνομικού το πώς συνολικά θα αντιμετωπίζεται το φαινόμενο», αναφέρει.

«Αποσπασματικό μέτρο το panic button και τα safe houses»

Σχετικά με τα μέτρα της κυβέρνησης, όπως το panic button, η κ. Αποστολάκη αναφέρει ότι «προφανώς είναι καλό, όμως δεν είναι αρκετό. Είναι ένα αποσπασματικό μέτρο. Επίσης δεν μπορούμε να κατηγορούμε μια γυναίκα η οποία δεν δέχτηκε τελικά να βάλει το Panic Button. Μπορεί να μην θέλει να το βάλει, μπορεί να μην έχει κινητό τηλέφωνο το οποίο να υποστηρίζει. Δεν έχουν όλες οι γυναίκες τη δυνατότητα να το εγκαταστήσουν, ειδικά οι ευάλωτες ομάδες μεταναστριών, προσφύγων, ηλικιωμένων. Επίσης ξέρουμε περιπτώσεις που ενώ το Panic Button είχε εγκατασταθεί, αυτό δεν πρόλαβε τον δράστη, ο οποίος ήρθε απέναντι στο θύμα με μια καραμπίνα και τη σκότωσε. Άρα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως πανάκεια».

Για τα safe houses, η κ. Αποστολάκη εξηγεί ότι είναι μια μεταβατική κατάσταση η οποία έχει ως σκοπό να ρυθμίσει το πολύ μικρό διάστημα από τη στιγμή που θα υποβληθεί μια καταγγελία, μέχρι η γυναίκα να πάει σε έναν ξενώνα. «Είναι δηλαδή μικρής διάρκειας παραμονή σε συγκεκριμένα καταλύματα και το γεγονός ότι η αστυνομία διαχειρίζεται τα καταλύματα αυτά μας προκαλεί μια σχετικά μεγάλη ανησυχία, γιατί δεν γνωρίζουμε αν έχει τα εργαλεία και την υποδομή και την τεχνογνωσία να υποστηρίζει γυναίκες», λέει.

«Με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας γίνεται προσπάθεια αυστηροποίησης εκ νέου των πάντων»

Ρωτήσαμε την κ. Αποστολάκη πώς ερμηνεύει το γεγονός ότι υπάρχουν όλες αυτές οι παραλείψεις από το νομοσχέδιο, απαντά: «Στο πλαίσιο του να δείξει η Πολιτεία τη βούλησή της να καταπολεμήσει το φαινόμενο, παίρνει μέτρα πάρα πολύ γρήγορα και αποσπασματικά. Δεν μπορώ να καταλάβω κι εγώ ακόμα και σήμερα γιατί αρνούνται να διαβουλεύονται με εμάς που νομίζω ότι είμαστε οι πιο αρμόδιες να απαντήσουμε στο τι χρειάζεται να γίνει. Θεωρώ ότι με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας γίνεται μια προσπάθεια αυστηροποίησης εκ νέου των πάντων. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Η καταστολή όμως δεν μπορεί να είναι η απλή και σκληρή απάντηση της πολιτείας στο έγκλημα, αν πρώτα δεν κατανοήσουμε τα κοινωνικά του αίτια και δεν παρέμβουμε σε αυτά σωστά».

Τι προβλέπει όμως το νομοσχέδιο; «Ο νόμος αξιοποιεί την ποινική καταστολή ως την βασική, αν όχι τη μόνη οδό για την προστασία των θυμάτων. Αφού σκοτωθεί το θύμα, αφού κακοποιηθεί. Εμείς ξέρουμε από εγκληματολογικές μελέτες παγκόσμιας εμβέλειας ότι η αυστηροποίηση και η τιμωρητική λογική δεν λειτουργεί προστατευτικά για το θύμα, αλλά ούτε και αποτρεπτικά για τους δράστες», αναφέρει.

Τι αλλάζει για τους δράστες – «Όταν επιτρέπεις στο κράτος να υποπίπτει σε δικονομικές αυθαιρεσίες, του ανοίγεις την πόρτα για μελλοντικές»

Οι αλλαγές που πρόκειται να ψηφιστούν πρακτικά στο νομοσχέδιο, είναι διάφορες νομικές εξαιρέσεις που αφορούν στους δράστες έμφυλης βίας. Η κ. Αποστολάκη χαρακτηρίζει αυτή την εξέλιξη «επικίνδυνη», διότι όταν επιτρέπεις στην πολιτεία να καταστρατηγεί το δικαίωμα σε μία δίκαιη δίκη για μία συγκεκριμένη κατηγορία εγκλημάτων, ανοίγεις μία δικλείδα για να συμβεί ξανά στο μέλλον σε άλλες περιπτώσεις.

«Το νομοσχέδιο παραπέμπει τους δράστες έμφυλων εγκλημάτων στο ακροατήριο, καταργώντας το βούλευμα, την προσφυγή στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών. Κανονικά, πρέπει να προηγηθεί πρώτα η κρίση του δικαστικού συμβουλίου, το οποίο είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό στάδιο, το οποίο σε ένα κράτος δικαίου δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραλείπεται. Και δεν το λέμε αυτό για να προστατευθούν οι κακοποιητές. Λέμε όμως ότι όταν επιτρέπεις στο κράτος να παραβιάζει τις δικλείδες ασφαλείας και να υποπίπτει σε δικονομικές αυθαιρεσίες, γιατί αυτό κάνει αυτή τη στιγμή, του ανοίγεις την πόρτα και για μελλοντικές.

»Κάτι άλλο που θεωρώ ότι δεν είναι ορθή απάντηση είναι το να επιβάλλεις ηλεκτρονική επιτήρηση με βραχιολάκι, δηλαδή ως περιοριστικό όρο, διότι είμαστε αντίθετοι σε αυτή τη ρύθμιση. Καταρχάς διότι και σε άλλες χώρες έχουμε δει, όπως για παράδειγμα στη Γαλλία, ότι το να τοποθετήσεις ένα βραχιολάκι δεν έχει οδηγήσει σε μείωση γυναικοκτονιών.

»Ακόμη, δίνεται η δυνατότητα στο θύμα να παρέμβει με ένα υπόμνημα του στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, το οποίο θα κρίνει για το αν πληρούνται ή όχι οι προϋποθέσεις για να αποφυλακιστεί υφ όρον ο δράστης. Επίσης εγώ θέλω να επισημάνω ότι με βάση μια οδηγία που είχαμε κυρώσει εδώ και χρόνια, ήδη το θύμα είχε δικαίωμα να ενημερωθεί για το πότε και αν θα αποφυλακιστεί ο δράστης. Το ότι αυτό δεν τηρούνταν μέχρι σήμερα, ενώ υπήρχε ως πρόβλεψη, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας φέρνει να κάνουμε ένα τεράστιο άλμα», περιγράφει.

Στα πλαίσια της αυστηροποίησης των ποινών, υπάρχει πάντα ένα καίριο ερώτημα: θα αντιμετωπίζονται όλοι οι δράστες ανεξαρτήτου προφίλ, στάτους και τάξης το ίδιο; «Δυστυχώς αυτό δεν μπορούμε να το παραλείψουμε. Τα ταξικά χαρακτηριστικά που έχει ο καθένας και καθεμία, είτε πρόκειται για δράστες είτε πρόκειται για θύματα, δυστυχώς επηρεάζουν πάρα πολύ την εξέλιξη. Η αυστηρότητα των ποινών θα εφαρμοστεί κυρίως στους πιο αδύναμους», συμπεραίνει.

Ο διάλογος για τα έμφυλα ζητήματα έχει ανοίξει, αλλά η κοινωνία οδηγείται στην οπισθοδρόμηση 

Είναι γεγονός ότι εν έτει 2025, συζητείται περισσότερο για το τι σημαίνει έμφυλη βία, εισάγεται δυναμικότερα στον δημόσιο διάλογο, αλλά ταυτόχρονα παρατηρείται μία οπισθοδρόμηση, μία έκρηξη αντιφεμινισμού σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο. «Προφανώς πηγαίνουμε πίσω. Και εγώ αναρωτιέμαι πόσο αντιφατικό είναι από τη μία να περνάς τέτοιους νόμους για την αντιμετώπιση ενός φαινομένου, τη στιγμή που δεν κάνεις τίποτα για να εξαλείψεις την κουλτούρα που τελικά εμπεδώνει και αναπαράγει όλο το σεξισμό. Δεν μπορεί το ένα να πάει χωρίς το άλλο. Γι αυτό και επιλέγεται κατά τη γνώμη μου η απλή σκληρή απάντηση της καταστολής», αναφέρει.

Αυστηρές ποινές και για τα παιδιά

Κλείνοντας, έγινε μία μικρή αναφορά και για το δεύτερο σκέλος του νομοσχεδίου, που αφορά στην «καταπολέμηση της ανήλικης παραβατικότητας». «Η αυστηροποίηση των ποινών, αγγίζει και τα ανήλικα. Προβλέπεται προσωρινή κράτηση, επέκταση των μηνών για ανήλικους παραβάτες, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά προβληματικό και έρχεται σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού που λέει ότι τα κράτη πρέπει να λαμβάνουν τα μέτρα ώστε να αποφεύγεται αυτή η διαδικασία ή τουλάχιστον να είναι η μικρότερη δυνατή. Εδώ βλέπουμε επαύξηση του χρόνου», εξηγεί.

Υπό το πρίσμα των παραπάνω, η λύση είναι μία: απόσυρση του νομοσχεδίου. «Πρέπει να επανακατατεθεί, να υπάρξει επαρκής χρόνος για ουσιαστική διαβούλευση για επεξεργασία, υπό κάποια συγκεκριμένη νομοπαρασκευαστική επιτροπή και όχι έτσι».

Το νομοσχέδιο αυτή τη στιγμή συζητιέται στην Ολομέλεια της Βουλής και μετά τη λήξη της διαδικασίας αναμένεται η υπερψήφισή του.