Αναδημοσίευση από το e-tetradio – Γράφει ο Δημήτρης Κανελλόπουλος για το «κρεσέντο» της Παρασκευής του Τάκη Καμπύλη 
 
Υπενθυμίζουμε πως ο «Αθήνα 9.84» που διευθύνει οΤάκης Καμπύλης, είναι ο τελευταίος σε ακροαματικότητα ραδιοσταθμός σε ολόκληρη τηνΑττική. Μετά από δύο και πλέον χρόνια στα οποία, αυτός, βρίσκεται στη διεύθυνσή του. Το ερώτημα αν θεωρεί τον εαυτό του επιτυχημένο, παραμένειαναπάντητο. Πόσα χρόνια θέλει επιτέλους ο κύριοςΚαμπύλης για να ανεβάσει το σταθμό έστω και κατά0,2%; Τρία, τέσσερα, πέντε; Παρακάτω δεν μπορεί να τον πάει, τελευταίο τον έχει.
  
Όσο για το αν οι δημοσιογράφοι απολαμβάνουν «μισθούς διπλάσιους και τριπλάσιους των καθηγητών πανεπιστημίων», μένει να δημοσιοποιήσει ο ίδιος το (κρατικό) μισθό του, ώστε να κάνουμε τη σύγκριση. Γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πλέον είναι είτε άνεργοι, είτε απλήρωτοι, είτε παίρνουν 700 και 800 ευρώ. Αναμένουμε.  
 
Ιδού ένα απόσπασμα απ' όσα είπε το πρωί στην εκπομπή του ο κ.Καμπύλης:
 
Δεν ξέρω πόσοι απομείνατε να μας ακούτε μετά από αυτή τη δεκαήμερη απεργία η οποία δέν απέδωσε παρά τη στιγμιαία ικανοποίηση συνδικαλιστών να κορυφώνουν τον ιδρυματισμό τους μιλώντας σε κάπως μεγαλύτερα ακροατήρια. Ουδένα αίτημα ικανοποιήθηκε, αλλά, δημοσιογράφοι που εργάζονται στα δημόσια ΜΜΕ εξακολουθούν να διεκδικούν συλλογικές συμβάσεις στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα του ενάμιση εκατομμυρίου ανέργων…
Βούλιαξε η κοινωνία από την εθελουσία φίμωση των δημοσιογράφων που εργάζονται στο Δημόσιο; Μείνατε χωρίς ενημέρωση όσοι την αναζητούσατε στην ΕΡΑ ή τον Αθήνα 9,84; Προφανώς και όχι… Μπορεί να χάσατε λίγο από τις συνήθειές σας, αλλά υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.
 
Βέβαια θα μου πείτε, στη συγκεκριμένη περίτπωση εσείς πληρώνετε τα συγκεκριμένα πορτοκάλια. Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσετε να μας πληρώνετε; Στο κάτω-κάτω, εδώ στο περιβάλλον των δημόσιων ΜΜΕ υπάρχουν άλλοι νόμοι, ένας άλλος κόσμος: μονιμότητα, ασφάλεια και το κυριότερο, πολλοί εργοδότες, όχι ένας και στυγνός εργοδότης όπως στα ιδιωτικά, που ρουφάει το αίμα των εργαζομένων αλλά πολλοί: κόμματα, συνδικαλιστές, επαναστάτες της δεκάρας, αντιεξουσιαστές που φίλησαν κατουρημένες ποδιές μέχρι να προσληφθούν στο Δημόσιο με ρουσφέτι – και κυρίως με τη σιγουριά ότι μήνας μπάινει μήνας βγαίνει, τα χρήματα στην τράπεζα…
 
Είμαστε ο μόνος κλάδος που η παραγωγικότητά του και η αποτελεσματικότητά του παραμένει έξω από την αγορά εργασίας. Που πλεονάζουμε σαν τα ροδάκινα στις χωματερές, αλλά το πολιτικό σύστημα και αυτό που μας εξέθρεψε και που χρεωκόπησε τη χώρα, αλλά και αυτό που φιλοδοξεί να έρθει είναι τόσο στενά διαπλεκόμενο μαζί μας, είμαστε το τελευταίο του ρουσφέτι.
 
Έτσι λοιπόν και 'μεις, τα κακομαθημένα παιδιά του συστήματος, αφού εξαιρεθήκαμε από το ενιαίο μισθολόγιο των υπόλοιπων δημοσίων υπαλλήλων, ζητήσαμε τώρα να καθορίζουμε αυτοβούλως τις αποδοχές μας με ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις. Να απολαμβάνουμε μισθούς διπλάσιους και τριπλάσιους των καθηγητών πανεπιστημίων και αν δεν μας τους δώσουν, κλείνουμε άμα λάχει και το μαγαζί όπου δουλεύουμε, στο κάτω κάτω δικό μας είναι.Ας κόψει το κεφάλι του το κράτος, να βρεί τα χρήματα που απαιτούμε. 
 
Και μετά βγαίνουμε και με το κεφάλι ψηλά και κουνάμε και το δάχτυλο στη χώρα της αμετροέπειας και της παρατεταμένης εφηβείας εμείς παραμένουμε στην πρώτη θέση του μικροαστισμού, που αναγάγει (sic) το μερικό σε γενικό, αρκεί να είναι προς το συμφέρον μας. Είμαστε οι πρώτοι στον πόλεμο, αλλά οι πρώτοι στα μετόπισθεν αυτής της κοινωνίας. Δεν ρισκάρουμε και πολλά: μερικά μεροκάματα αλλά το κέρδος είναι μεγάλο, διαιωνίζεται αυτή η σκοτεινή πλευρά της διαπλοκής, με ακατάλληλους συνδικαλιστές, συνταξιούχοι αρκετοί από αυτούς και με κοντόφθαλμους χορτασμένους βοναπαρτίσκους…