Θυμάσαι όταν σου έλεγαν να μην ψηφίσεις Αριστερά γιατί τα σούπερ μάρκετ θα σταματήσουν να έχουν γάλα, σερβιέτες και χαρτί υγείας; Θυμάσαι – πριν από λίγες μέρες είναι τούτο άρα μπορεί και να θυμάσαι, όταν σου έλεγαν ότι οι Σκωτσέζοι πρέπει να ψηφίσουν όχι στις 18.9.2014 για να μην χρεωκοπήσει η Σκωτία;
Του Γιάννη Ζαμπετάκη
Ακόμα και σεβαστά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (π.χ. HSBC) πήραν πολιτική θέση για το δημοψήφισμα της Σκωτίας. Και πώς να μην πάρουν άλλωστε; Είμαι πελάτης της εν λόγω τράπεζας και κάθε φορά που πάω σε ένα υποκατάστημά της με ξενίζει το σλόγκαν της «παγκόσμια τράπεζα». Λάθος κάνω όμως! Λάθος μεγάλο! Ναι! Είναι παγκόσμια τράπεζα και δικαιούται στην σύγχρονη Δημοκρατία (sic) της ανεργίας, του φόβου και του σεβασμού (στους τραπεζίτες) να έχει άποψη για το πώς οι Λαοί θα διαχειρίζονται τη Ζωή τους. Ο Σεβασμός και ο Φόβος πάνε χέρι-χέρι. Ρωτήστε άλλωστε και τον κόσμο που πάει κάθε Κυριακή στην Εκκλησία.
Παράλογα όλα αυτά, θα έλεγε κανείς…
Αλλά σήμερα κανείς δεν μιλά. Σήμερα, απλά πάμε στις δουλειές μας ως καλά στρατιωτάκια (όσοι από εμάς έχουμε ακόμη δουλειές) και μετά σπίτι για «μαμ, κακά και νάνι» όπως έλεγε και ένα τραγουδάκι δημοφιλές όταν ήμουν πιτσιρικάς. Αλλά γιατί τόσος φόβος; Γιατί τόσος (ανεξήγητος;) σεβασμός σε πιστωτικά ιδρύματα; Πώς γίνεται μια τράπεζα (ακόμα και αν είναι «παγκόσμια τράπεζα») να κάνει πολιτική και να επηρεάζει ψηφοφόρους; Γιατί, με άλλα λόγια, τέτοια κατάργηση της Δημο-κρατίας και επικράτηση της Χρηματο-κρατίας;
Αυτό ξεκίνησε πριν από τουλάχιστον 15 χρόνια, δεν ήρθε ένα πρωί όταν χρεωκόπησε ξαφνικά η Lehman Brothers. Οι τράπεζες εδώ και 15 χρόνια κάνουν συστηματικά διάβρωση του μυαλού μας με προώθηση καταναλωτικών προτύπων. Όταν αγόρασα το πρώτο μου σπίτι (στην Αγγλία) ως νέος Λέκτορας το 1999, τότε είχα δικαίωμα να πάρω στεγαστικό δάνειο ως και 3 φορές τον ετήσιο μισθό μου. Το 2004, οι αγγλικές τράπεζες είχαν γίνει πιο «ελαστικές», έδιναν στεγαστικά μέχρι και 5 φορές τον ετήσιο μισθό του πελάτη τους. Μετά ήρθε η λαίλαπα των πιστωτικών καρτών (μία για διακοπές, μία για ψώνια, μία για spa, μία για σουβλάκια κλπ) και μετά ήρθαν τα δάνεια για να πληρωθούν όλες αυτές οι κάρτες.
Κάπως έτσι, απλώσαμε τα ποδάρια μας πέρα από εκεί που φτάνει το πάπλωμά μας και ιδού τα αποτελέσματα. Χρεωκοπημένοι, άνεργοι και , το χειρότερο, φοβισμένοι.
Και πώς σπάμε σήμερα αυτό το γόρδιο δεσμό; Πώς μπορείς να πεις σε ένα τρομοκρατημένο νέο άνθρωπο να σταματήσει να φοβάται; Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν…Μόνο μέσα από την οικογένεια (τα πρότυπα που δίνουν στα παιδιά τους οι γονείς) και μέσα από το Σχολείο. Αναζητούνται λοιπόν Γονείς- πρότυπα και Δάσκαλοι-πρότυπα που θα μπολιάσουν τα νέα παιδιά με πνεύμα ρήξης και αντίστασης. Δεν είναι εύκολο, το βλέπω στα μάτια των Δασκάλων των παιδιών μου, όλοι λίγο-πολύ φοβούνται την «αξιολόγηση», τον σύμβουλο, τον Πρωθυπουργό, την Τρόικα, την Τράπεζα.
Ο φόβος δεν φυλάει τα έρμα, απλά σκοτώνει λίγο λίγο κάθε μέρα. Αυτό το μαρτύριο της σταγόνας έχει διαβρώσει τόσο αποτελεσματικά την κοινωνία μας, που σήμερα κυβερνούν οι τράπεζες (παγκόσμιες ή της γειτονιάς) και ο φόβος. Ο φόβος για το διαφορετικό, για τον Μετανάστη, τον αλλόθρησκο ή τον ομοφυλόφιλο.
Η Επανάσταση είναι το ζητούμενο, λοιπόν. Μια Επ-Ανάσταση των ψυχών μας, όχι με καριοφίλια και μολότοφ αλλά με διδασκαλία ρήξης, κοινωνική σύμπνοια και δώσιμο ψυχής από όλους εμάς που δεν τραβάμε κουπί όλη μέρα. Αυτό είναι απλά το Καθήκον μας σήμερα! Μιας και όπως έχει πει ο Jean Paul Sartre «μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα».