Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον Real FM και την Κάτια Μακρή απέκλεισε την πιθανότητα να συμπράξει η ΔΗΜΑΡ στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Θυμάμαι πολύ καλά μάλιστα τον ίδιο να επιμένει ότι η ΔΗΜΑΡ θα καταψήφιζε «όποια και αν ήταν η υποψηφιότητα».
Φυσικά αυτοί που εμπνεύστηκαν την επιλογή Κουβέλη θα μπορούσαν να δοκιμάζουν τις διαρροές που έφεραν τα δημοσιεύματα στον Τύπο προκειμένου απλά να βολιδοσκοπήσουν τις αντιδράσεις. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε για πρώτη φορά.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜΑΡ, ο κύριος Μαχαίρας, παρόλο που επέμεινε σήμερα στα τηλεοπτικά παράθυρα ότι ουδέποτε έχει γίνει πρόταση στον κύριο Κουβέλη προσπάθησε να ελιχθεί (άκομψα κατά τη γνώμη μου) όταν τον ρώτησαν αν θα αποδεχόταν κάτι τέτοιο ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ. Δεν έχω καλή άποψη για τις επικοινωνιακές ικανότητες του κύριου Μαχαίρα, ιδιαίτερα μετά την αστεία δικαιολογία που μου έδωσε όταν μου αρνήθηκε την προεκλογική συνέντευξη Κουβέλη. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανησυχητική αντίδραση των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ.
Αν αφήσουμε όμως την πιθανή υποψηφιότητα Κουβέλη από την σκοπιά που επιβάλλει η καθοδηγούμενη δημοσιογραφία, ίσως θα άξιζε να δούμε τι κάνει αυτή την προοπτική τόσο επικοινωνιακά επιτυχημένη για τη συγκυβέρνηση.
Και ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: Η αντιπροσωπευτικότητα της σημερινής Βουλής έχει πληγεί βαρύτατα από τις πρόσφατες εκλογές. Μπορεί τα ΜΜΕ να κατάφεραν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι οι τέσσερις μονάδες του ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην πραγματικότητα ήττα αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θα βρεις εύκολα άνθρωπο να υποστηρίζει ότι αυτοί που κυβερνάνε εκπροσωπούν την πλειοψηφία (απλά υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν ότι αυτό γίνεται για το καλό της χώρας).
Μια ενδιαφέρουσα άποψη που πέρασε επίσης από τα ΜΜΕ ήταν ότι η ΔΗΜΑΡ καταποντίστηκε στις πρόσφατες εκλογές εξαιτίας της απόφασής της να αποσύρει την εμπλοκή της στην κυβέρνηση μετά την υπόθεση της ΕΡΤ. Θα μπορούσε όμως κάποιος να υποστηρίξει ότι η Αριστερά του Κουβέλη κατάρρευσε εξαιτίας της συμμετοχής της και όχι της απόσυρσής της από την κυβερνητική συμμαχία. Και αν ακόμα δεχτούμε (που δεν είναι αλήθεια) ότι η ΔΗΜΑΡ το 2012 είχε ξεκαθαρίσει προεκλογικά ότι θα συγκυβερνούσε εφόσον «το απαιτούσε το εθνικό συμφέρον» και πάλι αυτοί που ψήφισαν την εναλλακτική πρόταση του Φώτη Κουβέλη δεν περίμεναν ότι θα μετατρεπόταν σε ένα ακόμα υπάλληλο της Τρόικας. Περίμεναν δηλαδή ότι η συμμετοχή ενός τμήματος της αριστεράς θα εξανθρώπιζε σε κάποιο βαθμό τα μέτρα των ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ. Μόνο που η Τρόικα διοικείται από τραπεζίτες και όχι από ανθρώπους.
Η ΔΗΜΑΡ ψήφισε «διαμαρτυρόμενη» όλα τα νομοσχέδια που έφερε ο Αντώνης Σαμαράς στη Βουλή και μάλιστα μερικές φορές έσωσε την κυβερνητική πλειοψηφία όταν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αρνήθηκαν συγκεκριμένες διατάξεις (όπως π.χ. για τη συντήρηση των παράνομων αδειών τηλεοπτικής εκπομπής).
Ο Κουβέλης τώρα -κατά τη γνώμη μου- παίζει με τη φωτιά προσπαθώντας να εξετάσει αν μπορεί να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από αυτή την υπόθεση, ίσως ακόμα και για λόγους εσωτερικής ισορροπίας. Φαίνεται για μια ακόμη φορά να περιφρονεί την κοινή γνώμη, την οποία θα μπορούσε να σεβαστεί με μια απλή ανακοίνωση στην οποία θα διαβεβαίωνε γραπτώς ότι θα δεν θα δεχόταν την τιμή να είναι υποψήφιος. Πιστεύει πιθανότατα ότι αν αργότερα οι μετρήσεις δείξουν ότι δεν τον συμφέρει θα μπορεί απλά να ισχυριστεί ότι ουδέποτε συζήτησε καν το ενδεχόμενο.
Αν λοιπόν η υποψηφιότητα Κουβέλη επηρεάζει τη συζήτηση και το κλίμα των ημερών αυτό γίνεται προς όφελος της κυβέρνησης που θέλει από τώρα να μετατρέψει τη συνταγματική διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από ένα μείζον πολιτικό ζήτημα που αντανακλά την αντιπροσωπευτικότητα της Βουλής σε ένα σήριαλ ονοματολογίας.
Και η κίνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου είναι επιτυχημένη ακριβώς επειδή η αξιοπιστία του Κουβέλη στην κοινωνία βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα. Επειδή δηλαδή μέσα μας όλοι φοβόμαστε ότι είναι ικανός να παίξει ακόμα και το ρόλο του Κάρολου Παπούλια, του Προέδρου που παραδέχτηκε δημόσια ότι υπονόμευσε τον ίδιο τον θεσμό «για το καλό της πατρίδας».
Όμως θα έπρεπε κάποιος να τους πει ότι όταν παραβαίνεις το σύνταγμα «για το καλό της πατρίδας» τότε θα πρέπει να δείχνεις πολύ μεγαλύτερη ανοχή σε αυτούς που σε αποκαλούν «Χούντα».
Γιατί σε αντίθεση με την Σοφία Βούλτεψη και τον Άδωνι Γεωργιάδη, πιστεύω ότι όταν ένας πολιτικός λέει άλλα πριν τις εκλογές και άλλα μετά θα έπρεπε να ανταμείβεται με μερικούς μήνες στη φυλακή. Άλλωστε η «προσαρμογή στην πραγματικότητα» που επικαλούνται οι προαναφερθέντες αστέρες στην ιδεολογική τους πατρίδα, στις ΗΠΑ, λέγεται «flip-flop» και όταν αποκαλύπτεται από τα τηλεοπτικά δίκτυα τερματίζει πολιτικές καριέρες.