«Το πλακάτ, το έκανα αμέσως μετά την απορριπτική διάταξη της εισαγγελέως. Γιατί είναι μία διάταξη που δεν έχει κανένα νομικό έρεισμα. Απο εκείνη τη στιγμή, λέω “Γιάννη, ο Βασίλειος πια είναι παιδί σου, είναι και μία ιδέα. Πάρε το παιδί στον ώμο και ξεκίνα. Κι από εδώ και πέρα, η ιδέα του παιδιού μου θα είναι, όχι μόνο στις πλάτες μου σε αυτή τη ζωή και θα την έχω, όπου βρίσκω ευκαιρία να την προβάλω, θα είναι μία ιδέα που θα τη συναντάμε στα οδοφράγματα, στις πορείες, στις διαδηλώσεις, οπουδήποτε. Και μάλιστα, την πρώτη φορά που σήκωσα το πλακάτ, το σήκωσα με πρόθεση να πάω στην αντιφασιστική πορεία για τον Παύλο Φύσσα που έγινε πριν λίγες μέρες στο Κερατσίνι.
Με τη Μάγδα έχουμε γνωριστεί όπως και με άλλους γονείς, χθες γνώρισα τον πατέρα του Νίκου Σαμπάνη. Και είναι συγκινητικό, εμείς οι άνθρωποι να μοιράζουμε μία αγκαλιά, το κενό της έλλειψης των παιδιών μας. Λέω λοιπόν στη Μάγδα, “Μάγδα, θα ήθελα να μου επιτρέψεις στην πορεία να κρατήσω αυτό το πλακάτ, που γράφει όχι στη συγκάλυψη«. Και μου λέει, προς τιμήν της “Γιάννη, δεν κρατάς ένα πλακάτ, κρατάς το παιδί σου”»