*γράφει ο Στρατής Μπαλάσκας
Ναι. Πάνω απ’ όλα η προστασία της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειάς της. Χωρίς αστερίσκους, χωρίς και υποσημειώσεις. Μόνο που πλέον δε μιλάμε μόνο για τις ζωές των προσφύγων. Μιλάμε και για δεκάδες χιλιάδες ζωές αλλά και για την αξιοπρέπεια ενός τόπου που βιάζεται και εκβιάζεται από μια κυβέρνηση που νοιάζεται μόνο για τη δημιουργία μιας δομής – φυλακής 12 χιλιάδων ανθρώπων.
Ανάμεσα στην Επάνω Σκάλα και στην Παναγιούδα. Λίγες εκατοντάδες μέτρα από τη μια, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την άλλη. Μια φυλακή 12.000 ανθρώπων, η μεγαλύτερη φυλακή της Ευρώπης, ανάμεσα σε μαγαζιά, επιχειρήσεις, μικροβιοτεχνίες, ανθρώπινες ζωές. Μια φυλακή ανθρώπων ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους.
Με χιλιάδες φυγάδες από τον καιόμενο καταυλισμό της Μόριας για προκάλυψη η Κυβέρνηση προχώρησε στο στήσιμο ενός καταυλισμού που βαφτίστηκε «προσωρινός» για να τους στεγάσει. Χρησιμοποιώντας το νομικό πλαίσιο που τίθεται πιθανά από τον «Ξενοκράτη» (ΦΕΚ 423 Β΄10-4-2003) σε συνδυασμό με την «Κήρυξη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης πολιτικής προστασίας για λόγους δημόσιας υγείας» (ΦΕΚ Β 3840/09.09.2020) προχώρησε σε σειρά εργασιών ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ. Μπαζώνοντας τον αιγιαλό και την παραλία.
Αλλοιώνοντας το ανάγλυφο της περιοχής. Εξαφανίζοντας σε λίγες μέρες αφού κανείς δε βλέπει κι ο δρόμος είναι κλειστός «από τους μετανάστες», χώρους πρασίνου που περιλαμβάνονται στον κυρωμένο δασικό χάρτη, πολύγωνα που υπάγονται στις δασικές εν γένει εκτάσεις των παραγράφων 1 έως 5 του άρθρου τρία του νόμου 998/79! Ανασκάπτοντας σε βάθος με βαριά μηχανήματα μια περιοχή που κατά τα άλλα είναι κηρυγμένος αρχαιολογικός χώρος ως ζώνη προστασίας Β΄. Σας λέει κάτι αυτό αρχαιολόγε Υπουργέ Πολιτισμού;
Δεν ξέρω αν το θυμόσαστε. Δεν πάνε 10 χρόνια από τότε που εκεί, στον καρά Τεπέ σχεδιαζόταν να γίνει το νέο εμπορικό και επιβατηγό λιμάνι της Μυτιλήνης. Σχέδια επί σχεδίων με σεβασμό στο περιβάλλον, το ανθρώπινο και το φυσικό και στην ιστορία του τόπου.
Εκεί στη ρίζα του μεγάλου ρωμαϊκού λατομείου, στον «όρο γναφέων», στον τόπο που έτρεξε ο Δάφνις και η Χλόη. Μελέτες επί μελετών και κηρύξεις (στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο η έκταση όλη ορίζεται ως χερσαίες εγκαταστάσεις του νέου λιμανιού της Μυτιλήνης). Και προσπάθεια να μεταφερθεί το πεδίο βολής στο Καμένο δάσος και να πεισθεί το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας να παραδώσει την απαλλοτριωμένη από τα μέσα του 20ου αιώνα έκταση.
Και ξαφνικά όλα σταμάτησαν. Η Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων είπε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Βούτηξαν λέει και βρήκαν σημαντικά ευρήματα. Και στην ξηρά, στην επιφάνεια του εδάφους μπορούσε είπαν κανείς να δει αρχαία κατάλοιπα. Πόσο μάλλον σαν σκάψεις. (Θυμόσαστε τη σειρά των αρχαίων τάφων με τα σημαντικά ευρήματα όταν επί Νομαρχίας Δημήτρη Βουνάτσου ήρθαν στο φως με το άνοιγμα του νέου δρόμου;)
Ο Καρά Τεπές δεν έγινε ποτέ λιμάνι της Μυτιλήνης. Παρέμεινε αυτή η χερσόνησος αναμετάξυ Μυτιλήνης και Παναγιούδας, «καραντίνα» των προσφύγων της Μικρασίας, ιστορικός τόπος όπου τάχθηκε το πυροβολικό των Ναζί στην κατοχή, τόπος που κατέλαβε ο ΕΛΑΣ με διοικητή το Σκούφο, κολαστήρι στη διάρκεια του Εμφυλίου.
Εκεί που πριν χρόνια σκοτώθηκαν οι Φιλομούζης και Μούσιας από έκρηξη χειροβομβίδας στη διάρκεια άσκησης, πεδίο βολής των νιάτων όλων. Ένας τόπος που στο μέλλον έλεγες ότι μπορούσε να είναι μοχλός ανάπτυξης της κοινωνίας. Κι ας τον λένε Καρά Τεπέ που πάει να πει μαυρότοπος, γιατί τίποτα δε μπορεί να φυτρώσει λόγω του αγέρα, τίποτα δε μπορεί να σταθεί εκεί σαν αρχίσει να φυσά.
Αυτόν τον τόπο που δε μπορούσαν να κάνουν λιμάνι τον κάνουν φυλακή. ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Με το έτσι θέλω. Αδιάντροπα…
Με τους κρατούντες, όλους τους κρατούντες ετούτου του τόπου να σιωπούν εκκωφαντικά.
*αναδημοσίευση από το τοπικό «Στο Νησί», με την άδεια του ιστότοπου